Sporen in de sneeuw
Verkleumd tot in 't diepst
Van mijn gedachten zwerf ik
Doelloos over platgetreden paden
Niet wetend welke richting ik
Moet gaan - de richting die ik
Zoek lijkt zinloos en onzichtbaar
Begraven in het landschap dat wereld
Schijnt te heten, door haar was ik verslonden,
En toen kwam vandaag zo maar de ommekeer,
Heeft het voor 't eerst sinds lange tijd gesneeuwd
En is het in de verse sporen in de
Zojuist gevallen sneeuw dat ik
Mezelf heb teruggevonden
... chronische depressie ...
Schrijver: Bert Weggemans, 23 januari 2013Geplaatst in de categorie: ziekte
depressie 5.0 met 1 stemmen 
393
393
Geef je reactie op deze inzending:
schijnt te heten'...prachtige, rakende zin uit dit voeldiepe gedicht!