Alle inzendingen over AGRESSIE

ik had geen masker op bij jou wat crême maskeerde mijn littekens, gegevens uit een vroeger tijd door niemand meer te lezen tot jij het grillig wit weer zichtbaar kuste en de gehechte wanden waar agressie rustte en tot leven bracht in zachte roze huid jij heelde wat ik steeds verborgen hield was de spiegel die beviel mij duidelijk…

ik voelde grond golven wist hun agressie kende vorm en kleur rook nerveuze krachten in onontkoombare hitte tijdens de duur van het vuur patronen schoten uit een archaïsch verleden om te innoveren in heden herkenbaar in hun beproefd strakke regie van populistische eenvoud de eenling verdween in het schuim van de immens rood ziedende…

eventjes grient, een gedicht voor de zon, omdat ie weer schijnt een gedicht voor mijn bed, omdat het me verwent een gedicht voor hen die het moeilijk hebben een gedicht waarbij ik niets uit kan leggen een gedicht om de dag door te komen een gedicht om bij weg te dromen, een gedicht vol met haat en nijd zo en nu ben ik mijn agressie…

ik wist tijdslagen te maken emoties te raken die zweefden in vergeten tijd waarvan het kruit niet verschoten was de damp nog hing in het gevang bloed geen dna kende en een dader die niemand ooit zou herkennen in een maatschappij die wist hoe dader met tegenstander quitte speelde er was geen oud zeer en agressie meer…

Zijn gezicht die ik niet snel meer vergeet Het moment dat hij het met me deed Zijn agressie en het geweld Angst dat mijn laatste minuten waren geteld De machteloosheid en mijn kwetsbaarheid Niet kunnen verwoorden van de intense strijd Omdat ik al te lang alleen op mijn kamer zat Zijn reden waarom hij me heeft verkracht De macht die bezit over…

Geest die kwetsbaar is Ziel te gauw geraakt Geen weerbaarheid Waar alleen de tegenaanval Lonen zal - Enkel agressie tegen De geest die krassen Maakt in de ziel En alles loopt volgens Een vast patroon dat Telkens meer beschadigingen Achterlaat - er lijkt zelfs Een wetmatigheid te bestaan In het uitrollen van de loper Voor…

' en 'Worm' van Trawant, en de reacties daarop van Adriaan van Dam, inspireerden mij tot het volgende versje: --- --- --- Het gevaar loert overal Van rupsen en van wormen Agressie op ied're hoek In hele rare vormen Uilen zomaar in je nek En slangen om je been Spinnen die heel giftig zijn Daar kun je niet omheen Mij zal niemand…

in hun ogenspel onderken je als geen ander hoe de stemming plots verandert en omslaat als het weer waar redelijkheid ontbeert in zachte woorden is hun agressie snel geboren eruptief uit de nog slapende vulkanen lava is dan onvoorstelbaar heet omdat het magma zonder weten zich in een ver verleden explosief heeft opgehoopt…

Een wens voor allen Een beetje minder hebben Een beetje meer "zijn" Een beetje meer levensvreugde en een beetje minder pijn Een beetje minder prestatiedrang Een beetje meer mogen Een beetje minder kritiek en een beetje meer mededogen Een beetje meer tolerantie Een beetje minder wantrouwen Een beetje minder agressie en een beetje meer…

Dat is agressie. Defensie is niet vredelievend. Giftige tongen en laffe wapens, zijn de wortels van het kwaad. Oorlogen beginnen niet ver van huis. Geweld leeft in doodgewone mensen. Bij vredelievende mensen zoals wij. Bij liefhebbers van de liefde. Bij haters van de haat. Afgunst op het werk. Pesten op school. Bekvechten thuis.…

zit mezelf te steken Met woorden, daden, zelfs een mes Want ik moet gestraft Dat is een wijze les Een neerwaartse spiraal draait Mij het diepste ravijn in En windkracht duizend waait Waar eindigt deze pijn Ik kom hier nooit meer uit Ik wil alleen maar zijn Zonder schaamte, zonder schuldgevoel Zonder angst, zonder ziekte Zonder agressie…

hij had lange messen geslepen wilde af en toe steken heeft zichzelf opengereten in een droom zonder eind toen het bloed was uitgelekt de agressie langzaam wegebde in een steeds zwakker pulseren kon de dood hem niets meer leren zij hebben elkaar de hand gegeven samen broederlijk het glas geheven proostend zag hij plotseling de zeis met…

weer duikt feniks in zijn as orakelt delphi dat de mensheid terug gaat naar af waar geschiedenis ontwricht wordt uit gevest en tijd breekt tolerantie in wankelmoedigheid stof en stenen vuurstormen verhaal van hoe ook zij door ongebreidelde agressie ten onder zijn gegaan zwarte vlaggen dekken gaten af die tot het doodsgezicht…

jij bent bedrogen gevlogen zijn emoties agressie vol gevoel lijkt je enig levensdoel ik heb je hand genomen in ontdooien zijn schuchter de eerste woorden gekomen over uitglijders kou en kilte in een theatraal leven van nooit om elkaar geven nu warm je ijs met koele ogen langzaam smelt in tranen woede weg komt klaarheid in…

-agressie Ik schiet en het sneeuwt dun glas. In vakken gevangen vaal licht Projecteert zich nu boven mij, De witte buitenlantaarnagressie Hult de kamer in valse realiteit. Ik schiet en het ratelt scherven.…

waar vrome lieden zich verzamelen in devoot weten galmt de echoput zijn afgodskreten de vingerwijzing is niet meer steeds sneller knalt de hand zijn rechters oordeel op de wang agressie kent zijn hoogtijdagen weer gepeupel gaat zoals vanouds tekeer ooit zal een sterke man met veel magie en warm elan zijn bannelingen vragen hem…

óver elke daad van agressie... ik kan zeggen, met alle krachten én trots: het dééd me ten diepste verder leven !…

ik heb mijn vleugels weer versteld de flarden opgelapt mijn kleuren bijgesteld en kan weer vliegen je had me weggetrapt ineens was ik oud vuil te min om naar te kijken in blinde haat ging je agressie over lijken je ogen openden het weten niet vergeten hoe het was we spiegelden de uren en braken muren af liepen constant uit de pas…

ik heb mijn vleugels weer versteld de flarden opgelapt mijn kleuren bijgesteld en kan weer vliegen je had me weggetrapt ineens was ik oud vuil te min om naar te kijken in blinde haat ging je agressie over lijken je ogen openden het weten niet vergeten hoe het was we spiegelden de uren we braken muren af en liepen uit de pas…

en bedreigingen nooit werd ik in bescherming genomen tegen de agressie van mijn jongste broertje mijn moeder hield totaal geen rekening met mijn persoonlijke perspectief en is later zelf krankzinnig geworden mijn vader mis ik niet maar ik verlang soms wel naar een vriend die me een beetje wil beschermen het mag ook een vrouw zijn…

Ontspannen door het leven geen agressie geen geweld. Dat zijn van die mooie dingen die koop je met geen geld. De realiteit is helaas niet zo maar draag je steentje bij. Met een groet of wat interesse maak je menigeen nog blij.…

speels joviale bestuurders ook lachen er is altijd een netwerk van achterklappen dus spreken eminenties grijs en blasé hun stortvloed vol gladde woorden is alle transparantie passé in een decorum van vlaggen glimmen verstolen de laarzen grommen onzichtbare rupsen hun dreigend geluid balt een woedende massa eendrachtig de vuist met agressie…

Hij is zelfs niet te stuiten met agressie Omdat hij dan iets onnavolgbaars doet En acties tovert uit de hoge hoed: Voor tegenstanders is hij een obsessie. Het voetbal heeft hij tot een kunst verheven. Naar hem te kijken dat is puur genot Waardoor je rilt en bijna lijkt te zweven.…

Met een kronkel in het hoofd 18 jaar en op sensatie belust altijd sterk in zichzelf geloofd een leven vol onrust Aangekomen in de binnenstad alles en iedereen irriteert altijd een grote mond gehad in zijn ogen gaat alles verkeerd De druppel van de uitdaging een explosie van agressie bij de politie ondervraging het blijkt een…

Maar zij met waardige houding op de top van de berg tegen agressie... ze daalden af in stille en serene stilte der waardevolle menswaardigheid. Voor hen: de zuiverste beloning, uit mijn stil, stromend en kabbelend hart.…

zeggen, praten of zwijgzaam, via agressie of kwetsbaarheid. Neen, met de woorden kon de mens toch niet zichzelf zijn.…

tijd heeft niets verblijd er was slechts lijden geen lieve lach geen ogen zo zacht mocht hij aanschouwen wachtte zo trouw op die ene vrouw die van hem zou houden is nu vol wrok en haat niets dat nog baat tegen dit zware leven dat vol geweld hem steeds heeft geveld hem liet schrikken beven kan zich niet meer beheersen laat agressie…

verwarring maar mijn naam weet je nog die straks weer vergeten is hij maakt plaats voor een stilleven aan de wand waarin jij terug wilt naar de buurt uit jouw jeugd die allang is afgebroken ik verzin een leugen uit bestwil om snel weer weg te gaan naar mijn eigen huis omdat de sfeer mij benauwt jouw humeur barst los in wantrouwen en agressie…

, het water kon mijn spiegelingen niet verwijderen ze bleken holler dan het vaten legen dat de vloed had te vergeven toen eb de golf vertraagde en wij de torens in het schuim weer zagen heb ik de wal gebouwd aarde was dichtbij en zo vertrouwd een kleine duin verhoogd met slotgrachtpuin heb ik met riet beplant zij moet de komende agressie…

zacht en warm is de wind die jouw articuleren draagt en verstaanbaar maakt tot in de verste uithoeken van het magistrale plein jij de frêle vrouw die boven alles en iedereen was uitgegroeid tot symbool van liefde en begrip in het menselijk samenkomen en zijn weg waren de scherpe randen van agressie en intolerantie verdwenen…