Alle inzendingen over Bijna-dood ervaring OR geest

het afsterven is ingeleid mijn rechterbeen kent een rookvol verleden tijd, ingehaald door een reutelende wekker en dan neem ik nog maar een neut voor de doorstroming maar vooral voor de leut dag been waar ga je heen ?…

(o)verlijden ervaar ik als 'n gemis maar zijn muziek zal altijd blijven en velen opbeuren, zoals ook steeds mij!…

Door gevoelens te verwoorden blijft mijn geest gezond, heb ik geen dokter nodig en het heelt bijna elke wond.…

Ik richt mijn blik naar binnen naar het diepste van mijn geest ontdek een nieuwe wereld waar ik nog nimmer ben geweest. Ik voel me nu gewichtloos ben bijna m'n geest voorbij van binnen brandt mijn innerlijk licht nog nooit was ik zo vredig en blij.…

Elke dag, bijna ieder uur moet ik denken aan de dood de dood van anderen maar ook de dood van mezelf, m'n eigen wezen Ze willen me pillen geven om dat gevoel weg te drukken maar het zal ze niet lukken want 'midden in het leven staan we in de dood'! en dat is doodgewoon voor mij!…

Ervaren kun je alleen in dit moment. Lezen over gisteren kun je alleen nu. Denken over morgen ook. Dood de tijd. Hoe? Ervaar met al je zintuigen! Wanneer? Nu! Wie kunnen dat? Levenskunstenaars!…

luister naar mijn adem, wees één met mijn geest, en ervaar in stilte, waar ik tot nu toe ben geweest...…

Een wereld waarin twijfel baas is waar mijn echte ik moet luisteren vooral onderdanigheid ervarend. En in zo’n wereld loop ik rond, bijna de hele dag. Wezenloos. Zoekend met mijn ogen dicht, bang dat iemand tranen ziet.…

ik voel de zon bijna sacraal ontvang ik zijn warmte ervaar hoe hij spirit geeft aan mijn al zo lang wachtend lijf met gesloten ogen zie ik sterren dansen in zijn helder stralende aura er is geen onderscheid meer tussen binnen en buiten geven en nemen zijn een geworden in het delen van eeuwig leven…

Alleen: mijn geluk en mijn benodigdheden, namelijk God, de stilte en ik, verder niks. Ik mik nergens op, slik alles wel of niet maar brengt me telkens thuis, vredig bij mezelf; liefde en vergeving. Eigen krachtige beleving: God, stilte, ik. Neem verder niks. Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving…

Het schouwspel voor me verrast me. Niet omdat de regendruppels het wateroppervlak omvormen tot een ballet van in elkaar overlopende kringen. Die schoonheid ken ik al. Maar de symfonie die daarmee gepaard gaat, verbaast en ontroert me. De breekbare geluidjes als de belletjes knappen, vormen samen een fluisterende ode aan de regen. Waarom…

De ergste pijn na een ruzie gaat vaak allang niet meer om de oorzaak of het feit maar dat je niet kunt zeggen dat het je spijt…

Je sloopte een kinds wil om te ontdekken, Om het leven te ervaren en de wereld te zien - Bang dat je geheimpje uit zou lekken Sloeg je erop los. Vingers! Alle tien. Je joeg me bijna de dood in Omdat je maakte dat ik niet meer wilde leven. Het leven had voor mij geen zin En ik kan je met geen mogelijkheid vergeven.…

je krijgt weinig zomaar cadeau omdat een maatschappij draait om te geven draai maar om een ontvangend feest te gaan verdienen…

De mens in mij loopt achter de woorden aan waar tijd geen letters kunnen vertalen tikt liefde de uren nog immer vooruit geen klok tikt haat zelfs niet op de halve uren wanneer een enkele slag raakt, tikt de tijd door naar één minuut voor twaalf nu nog zestig seconden...…

Met langzame streken strijk ik het verleden van de muren en fluister zachte woorden van liefde weerkaatst door het felle zonlicht, ontvang ik die éne straal en lach heel stil de dagen voorbij elke lijn of rimpel zoekt in het leven haar weg naar gehuilde tranen, sneeuw veegt wit in de vroege ochtend jouw naam in ijspegels langs…

ik ga binnen; het waait rust door ramen, de levenden en de doden het vederlicht murmelt langs gekleurde glasvogels, te midden van zeeglans, het houden van je staat gebogen zoals ik eerder in volgegoten schaduwen van de dagstilte, veroverd door verleden eeuwigheid ik adem diep wanneer je hand beroert en leg me neer,…

en daarna, fluister je wat komt daarna ik voel de herfst door me heen gaan, enkel de herfst en geen andere vragen die sporen dragen van holle huizen waarin niets zich kan hechten behalve de onmacht, immer herhalend zoals witte kruisen, lijf aan lijf nooit uit marmer of uit letters van leven wel liefde, liefde, zoveel liefde…

Als ik met gedachten speel, ontstaat er chaos vaak vrede, soms onzekerheid mijn omgang met complexe persoonlijkheden maakt het leven niet saai da's een feit Maar steeds een terugkerend gevoel van er mee moeten stoppen, het voegt niets toe Dat het me zo bezig houdt, negatief en positief, dat maakt me geestelijk moe Stoppen met alles en iedereen…

Ik voelde je heel even Laat los, verlaat me Na de dood… Is er leven? Nee, blijf hier! Ik smeek je Nog één kus, één geur ~ Ik kan niet, mijn engel ~ Hoezeer ik het betreur ~ Ga verder, denk aan me ~ Maar koester je zijn Ik snap je, laat je gaan Geef me over aan de pijn Vaarwel ~ Vaarwel Is er dood?…

Iets geniaals heeft toch Piet Prul in ’t eind bedreven, Want wat hij nooit bezat, hij heeft de geest gegeven.…

De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter: duisternis, leegte en kille dood.…

Als ik dood ben mag je met mijn lichaam doen wat je wilt maar mijn geest krijg je niet zomaar te pakken die is onderweg wellicht al ver weg Maar als je in mijn geest handelt treed ik weer even in als je dan naar mijn lichaam kijkt voel je weer m'n aanwezigheid en ik die van jullie dan nemen we repectvol wederzijds afscheid in mijn en…

ze kloppen op mijn deur treden binnen als ongeziene gast wat blijft is koude tocht met vaag een vleugje lijkengeur ze schuiven door de muren kijken me vanuit de spiegels aan het is geen gluren maar hun verschijning kent niet de beperking van het aards bestaan ze vervluchtigen mijn woorden verzuchten u het tijdelijk te stoppen…

ik schaduw zijden voel het lijden dat geen licht meer kan verdragen stop de pijnen die om meer verdoving vragen breng rust en stilte terug dan ontvlamt de geest zij weet het lichaam is al veel te lang geweest wil naar het warme licht vliegt in paradijselijk bereiken uit de tunnel zonder zicht schaduw heb ik meegenomen maar op…

hou dat uit oog voor details transparantie wordt niet alleen in beeld maar ook in mensen zelf maar ook in mijzelf raadsels waar je doorheen te kijken ik houd van bijna aan doorzichtigheid ontsnapt fluwelen strengheid ik houd van bijna en van simultaan…

Het feit dat ik aanwezig ben kan ik elk moment ervaren. Het feit dat ik er was kan ik me goed herinneren. De toekomst staat nu al levendig voor de geest. Het gaat zoals het gaat. Het feit dat ik eens niet ben geloof ik niet vandaag. Een menselijk dier ben ik. Kiezen kan ik, weet ik zeker. Ik ben geen beest.…

van mijn schouder bijna niet te horen zeg ik ja…

Bijna weggegleden in eenzaamheid niemand die mijn strijden zag, steeds maar in gevecht met mezelf. Tot ik een opening vond, mijn emotie ging tonen ook kon huilen, de vogels hoorde zingen, bloemen zag bloeien. Het mooie van het leven ervaren, leerde mijn gevoelens te uiten en weer van mezelf te gaan houden.…

Wat in de geest leeft is niet dood en zal ook nimmer sterven, omdat de "grootheid" van een mens blijft voortbestaan in de erven.…