Alle inzendingen over Kruiken Uitgebluste Kwijlende

als kind trok ik ooit naar de kust het is iets dat nooit is uitgeblust het simpele verlangen... de branding woest en een wind die proest zand tussen de tanden al die geneugten van de zee ze stemmen mij intens tevree ik weiger dit te delen gevoelens zijn privé…

Wij zullen openen een rusthuis voor uitgebluste dichters wij zullen zorgen voor: trijpen pantoffels lauwe radiatorbuizen en elke zaterdag een glaasje wijn Men zal van ons niet kunnen zeggen dat wij de poëzie een onverschillig hart betoonden Wij zullen eens per maand de oude dichters tracteren op wat gaande is: moord & doodslag en…

bijna passeerde iets van vroeger in de gedaante van toekomst lijken bomenrijen op vergeten en langs elkaar in de vorm van oplijnen of een gebeurtenis voordat het landschap zich sluit nog eenmaal overdenkt zonder omkijken of zondebok is het tijdstip reeds gedaan ligt het water voor ons uit klinkt als kannen en kruiken…

Ik liep nooit in zeven sloten tegelijk Ik nam nooit de wijk naar verre oorden Ik kreeg nooit woorden met m'n buur Ook in mijn leven schonk men zoet en zuur in kannen en kruiken onttrokken aan 't oog De boog nu niet langer gespannen.…

het is lang geleden dat ik dagelijks de zin verwoordde vanuit een divers perspectief is het zo dat mijn blik in het heden meer wordt vermeden, of is alles al vermeld, verteld over alles wat mij bekoorde ben ik afgevlakt, ingepakt, ingezakt, is de emotie vergrijsd is de dag enkel een dief op de loer, kwijlend wachtend, op een vruchtbare…

Kleding, dekens, kruiken Nutteloos! De kou heeft haar ziel Meer en meer raakt ze bevroren Onomkeerbaar bevroren Bevroren en omringd door kou Omdat ze zich ooit liet smelten door jou...…

Als een fonkelende ster aan een donker firmament zo valt hij op tussen de uitgebluste mensen. Hij spreekt als was het een bloementaal. Met zijn woorden als kleuren, probeert hij zin te geven aan een anders saai en monotoon bestaan. Hij schildert een mozaïek op een doek dat anders, niet ingevuld, in een oneindigheid verdwijnt.…

Wij zullen openen een rusthuis voor uitgebluste dichters wij zullen zorgen voor: trijpen pantoffels lauwe radiatorbuizen en elke zaterdag een glaasje wijn Men zal van ons niet kunnen zeggen dat wij de poëzie een onverschillig hart betoonden Wij zullen eens per maand de oude dichters tracteren op wat gaande is: moord & doodslag…

Mijn dochter en ik zijn twee handen op één buik zij is het warme water en ik ben de kruik. We hebben ook vaak dezelfde gedachten als zij onrustig is heb ik slapeloze nachten. Nu zij zwanger is groei ik met haar mee zij een kilo, ik ook en beide tevree.…

Later, als ik zwakzinnig ben met schoothond en schrikvel houd ik een kruik warm tegen me aan en praat ik met je in mijn slaap. Als je nu kan begrijpen wat ik dan ga bedoelen, krakende dorre tak dat ik ben, ga ik me niet zo afgebroken voelen maar meer een uitgeblazen paarde- bloem. Hoor je me dazen?…

Soms waan ik mij in springweides met schapen en dat soort liefdesdieren Of gevaarlijk ingeklemd op jubeltribunes juichend, juichend voor wie weet ik niet En dan het zwenken van goud omlijst naar zwarte gronden zonder randen En daar het houvast weggerukt uit mijn handen uitgeblust Of het leven houdt zich dood en nee ook geen…

winter ik schrijf je nu stil in het stilstaan van een klok koude kaarsen blaas ik uit in bevroren hunkering huil maar, geen overlast meer van je koude gestalte wolken strooien lettergrepen als initialen in basten van bomen uitgebluste winterzinnen in geelgelente bloemen vatten samen in vroege aprilgeluiden…

Dat is geheel uitgeblust, als ware het opgegaan in rook.…

Caravannetje hondje, vrouwtje, mannetje poesje, potje, pannetje alles kan erin 'caravannetje' vloeit het uit mijn pennetje en straks bij een vennetje heb je 't naar je zin caravannetje jij hoort bij ons plannetje ál in kruik en kannetje met wie ik bemin caravannetje boeddhatje en zennetje we gaan op een rennetje naar een nieuw…

Toen de goden nog geen doden waren en als glanzende goden sliepen in de zee toen onze ziel nog niet haperde Verborgen we in een kruik de huiver van verdwenen jaren lieten haar achter in een zee van barmhartig zout Toen de maan in de hemel hing een vleugel achterbleef in het web van de spin snakte de tijd onder het asfalt naar lucht…

rust vinden rust krijgen ik ben op zoek loop er zelfs van te hijgen kan het niet vinden waar ik ook zoek het is niet zo eenvoudig als in een boek ik blijf haasten waar is toch de rust ik heb hem zo nodig ben al bijna uitgeblust wie het weet mag het zeggen ik weet het niet nog steeds niet gevonden misschien in 't verschiet…

Liefde en de aarde Frankrijk Praag Amsterdam En de brandhaarden Waar fikt het Wat is niet uitgeblust Er woedt een hevige strijd Om volkeren Om naties De laaglanden Waar de koeien razen In het landschap Grachten Idolen Riolen Treinen Kinderen op de fiets sloten en mussen Een prieel in de wereld…

boven ons verscheen een heldere vuurbol hij doorstond de ontmoeting met de aardatmosfeer we keken naar een lumineuze hemelse show een verzengend kosmisch spektakel na een gewelddadige neerwaartse tocht vond de meteoriet zijn graf ergens in een veld onverstoorbaar ligt hij daar lankmoedig wachtend op iemand die hem uitgeblust…

Waar kaarslicht de duisternis kruist herwinnen gedachten terrein gefluister van stemmen en kruiken gevuld met rosé hoor dat gelach en gebulder van stem vluchtend zijn harten vol gevoel en van streek niets kan worden zoals het ooit is geweest tijd schrijdt voort en vertrouwen wordt herpakt toch blijft de angst voor het verbreken van de rust…

Zo komt verleden aan het licht van 't heden: Het dagelijks leven gebruiken op 't land van de stad gewoonten Kruiken, gebarsten de oortjes gelijmd, geplakt Schalen waarop ooit etenswaren, lekkernijen Verborgen, verpakt in de dikke schil van aarde Je herkent, erkent de waarde van vondsten aan het nu prijsgegeven.…

De kou trad binnen In mijn Uitgebluste lichaam Beetje bij beetje Bevroor Mijn innerlijke ik Ik vocht niet meer Maar liet Mijn angst langzaam gaan Vallend in een dieper gat Wist ik Dat er geen begin of einde meer was Doch ergens in al die pijn Zag ik De scherven van mijn ziel Zoekend naar elkaar Om mij Een nieuwe kans te bieden…

Uitgeblust, steeds wankeler wordend, was zij onbetwistbaar te moe; haar bestaan was ernstig aangetast. Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig vernieuwbare bron.…

iets wat wij met ons verstand wel kunnen beamen maar mensen snakken naar vrijheid en zijn uitgeblust alleen het virus reist wereldwijd, en kent geen rust…

Woensdagavond Rond de klok van Kwart voor acht Als ik lig, vol Lustgevoelens Loopt het anders Dan gedacht ‘Dit is niet de Tijd mijn liefje’ Zegt mijn man in Dat geval ‘Nu begint de Voorbeschouwing En daarna de Wedstrijd al’ Barcelona, Bayern München, PSV, AC Milan, Chelsea, Bayer Leverkusen Mij ziet hij nu Niet meer staan Ik lig kwijlend…

ja, ik heb de kruik gebroken languit gelegen in het riet in Rimbaud’s dronken boot maar waar en wanneer zelfs de zon heeft het nooit geweten toen horloges nog geen secondewijzers hadden en ik zonder verrekijker op pad trok het verleden deel was van het nu de hengsten tijdig steigerden en moeder bloedde iedere maand zij gaf me de kruik…

in de man woont het kind dat zijn adem inhoudt zo blijft alles op zijn plaats een mond vol bloed verschuilt zich achter de verstarde glimlach er zijn geen woorden niet praten nu er is de heersende taal die met grote handen uitslaat een giftige sijpelende taal in de lege kruik van Pandora schittert een vergeten narratief…

Het was de vijfde mei dat ik haar vond gewond lag zij daar de jonge merel op het trottoir met een gebroken vleugel wijd gespreid want vliegen had ze graag gewild ze lag daar krachteloos geplaagd haar kopje angstig ietsje van de grond getild doch zij was uitgeblust door vleugelpijn en vermoeidheid geplaagd is ze de dag van de bevrijding…

openen in afwachting van warmte en licht het duurde allemaal veel te lang zo sloeg lamlendigheid de spirit uit de tijd moeheid was al structuur na corona maar gebrek aan perspectief liet de oogleden verder zakken waar vroeger ouders nog konden leiden en oppeppen had nu iedereen al snel het end in de bek burned out en uitgeblust…

Haar naam verhaalt van Spaanse melodiën Van witte huizen rond een stoffig plein Van koele schaduw in verlaten kathedralen Van een verliefde muzikant 's Nachts bij een droogstaande fontein Van zonlicht ongenadigd op je lichaam Van kruiken vol met zoete rode wijn Die droogstaande fontein, dat is de liefde En die verliefde muzikant Dat zal…

Zoek me in de uiterwaarden achter het riet van de rivier volg het karrenspoor der paarden en breng je diep verlangen hier wil mijzelf met jou vermannen tot natuurlijk vrouwelijk schoon vul de kruiken en de kannen met passie uit de onderstroom tussen lelies wil ik dansen tot we samen overvloeien op het veld waar levenskansen met de laatste…