Alle inzendingen over Ze zwijgt...

over de terreur van anderen weet men altijd wel te spreken maar men zwijgt als het graf over de eigen vuile streken die spelers van het kwaad blijven altijd wel buitenschot maar diegenen die ertussen staan treft steeds het wrede lot…

niemand wist waarom de schrijver stierf zijn naam werd opgenomen in het boek der zwijgzaamheid fladderende poëzie in ongeschreven wolken mysterieus ontsluierend uit neusvleugels en hoe alles verwaterde in de fontein die nu zwijgt in tonen van serene muziek…

De nieuwsdienst zwijgt in al gerede talen.…

Een bloem glijdt door een glooiing En geeft haar parfum aan een steilte Die vrij in de lucht zwijgt. De trots van de golven zwart. De ogen roven het onverwachte Dat de striemen op de huid Met blaadjes kalmeert.…

figuren waken op het terras sirenes vormen achtergrond waxinelichtjes wakkeren bier en wijn verwateren vrouwenlucht en mannenzweet temperen gesprekken snel de wegen tot zoete verleiding waar het orakel langzaam zwijgt…

Je praat zo veel kan het wat minder Je praat zo luid kan het wat zachter Je praat zo schel kan het wat warmer Je praat zo snel kan het wat trager Liever vind ik je als je leest Ik vind je lief als je lacht Ik vind je zo lief in de tuin Bezig met bloemen als je zwijgt…

met woorden kan ik heel veel ik schud ze uit mijn mouw en je lacht ik tover ze tevoorschijn en je zwijgt ik fluister ze in je oor en je trilt ik spuw ze uit en je schrikt ik scherp ze aan je kleine kantjes en je huilt maar hoe ik ze ook breng nooit zullen ze echt zeggen wat ik voor je voel…

Een oud-politicus die soms iets vindt Om het vervolgens dan niet op te pakken Soms wel maar dan verdwijnt het in zijn zakken Is uitgekookt en ook Van Aartsens vrind De man blijkt niet te breken en hij zwijgt Waarna hij weer een heel mooi speldje krijgt…

Als de donkere nacht het duister uittrekt valt lucht in het dons lichtjes naast hem achter dikke gordijnen schuilt een nieuwe morgen waar vensters haast gedwongen de ijzige winter begraven hij zwijgt…

de merel waagt zich niet zwijgt stil onder de struiken ik voel de koude steen onder de bolchrysant in miezerige regen kom ik mijn toekomst tegen vervlogen en verdampt de duif vliegt op verschrikt en laat me zelfs vandaag nog moederziel alleen…

Spoken uit haar verleden dansen in haar donker muren krijsen haar lippen gestift handen beschilderd ze wil maar ze zwijgt gebroken woorden ombegrepen kilte verscholen ziel nog eenmaal dichtbij in voetstappen van hoop zal ze lopen over water…

Als er een stilte is die zwijgt je alleen maar staart in de verte. Weigert om de blauwe lucht te zien of te voelen de warmte van de zon. Je geen gezicht ziet dat door de spiegel wordt gevangen, geen opening wil toelaten. Dan worden je gedachten en verlangens voorgoed in eenzaamheid gevangen.…

De tijd zwijgt. Ik heb het begrepen...…

de dag wolkt en druipt nat van tranen de straat glimmend onder gehaaste schoenen op weg naar onvermoede troost onwetend nog het licht kent uur noch ongeduld en zwijgt de bron wacht op de juiste tijd…

De muziek zwijgt. Ik sta aan de kant, alleen met een suikerspin in mijn hand.…

De grote zanger zwijgt, maar wie nog horen kan, luistere naar zijn stem. De wijze dichter schreef, maar wie nog lezen kan, leze zijn gedichten. De grote ziener zag, maar wie nog kan kijken, ziet. Wie voluit durft te leven, dooft zijn eigen vlam.…

de stilte zwijgt duizend nachten etmalen lang bestormen bomen mijn gedachten ook al vormen lippen zich om woorden te benoemen de tong blijft verstijfd achter en hoor ik hartslagen in mijn oren zoemen zo ongeveer dragen tranen het gemoed een traag stromende fontein die eeuwige leegte ruist in ongenaakbare overvloed…

Dan schudt men schone handen, en devoot zwijgt men het bloed onder zijn laarzen dood.…

Het huis zwijgt maar de klokken luiden. Luidkeels.…

hij maakt haar tot nacht achter de stilte van het raam en zij hoort niet te spreken of tegen zoals de hoer die zwijgt over haar erfdeel en hoger; het geheel van borsten omdat het zo hoort achter zijn woorden; de dragers van macht alsof ze slechts te keuren is met zijn jas, dagelijks aan…

Zwerver zonder spiegelbeeld zon zindert over het land verlegen lichaamstaal uit de zonnestralen van de zomer gehaald   omdat je naakt wilt zijn onder koelte van katoen samen onderweg naar de slapeloze horizon en de zee die zwijgt omdat de zomer zichzelf alleen maakt.…

Het steen vertelt vertelt er zijn verhalen Gevoegd in geschiedenis het nu verbintenis met toentertijd en ooit... ...van horen zeggen en wat de ronde deed Het maakt puzzels compleet steen zwijgt niet langer in alle talen Verleden door heden ...verlicht.…

Zachtjes luistert ze naar haar meisje mama en papa praten alleen maar ga maar gauw naar boven Het meisje loopt zachtjes naar boven een traan glinstert in haar gezicht Ze weet het het koude huis weet het maar iedereen.... sssssst Zwijgt…

Wie zwijgt stemt toe je wilt wel antwoorden maar je weet niet hoe ze drukken je in een hoekje want volgens hen doe je niet alles volgens het boekje ben je eigenwijs stelt hun advies niet op prijs nee, ik doe gewoon wat ik wil ook al geeft dat wel eens een meningsverschil!…

Je vingers bespelen mijn eenzaamheid het gouden voorhoofd zwijgt bespreekt met mij de grootste zonde van de eeuw handen die raken op tonen van inspraak zielen die smelten op noten van geluk roep is die van de dageraad het stille minnen van de bloemen die ik pluk…

Men gunt hem graag de stoel die hij daar krijgt - Mits Riemer maar in alle talen zwijgt.…

De koe die hier in Tallinn zit te wachten Op aandacht die zij – nogal wiedes – krijgt, Is fraai gebronsd, heeft goede zin, maar zwijgt, Al heb ik een idee van haar gedachten: “In Frankrijk hebben ze ‘la vache qui rit’, De Esten hebben mij, het liefst bien cuit.”…

doet sprankelen Raapt de nieuwgeborenen diamanten Luisterend naar het gezang van de merel Begeleid door de tonen van de panfluit Danst hij vrolijk op deze melodieën Hij hoedt zich niet vroegtijdig te ontwaken Dan scheurt de smetteloze hemel En verschijnt er een glanzende satelliet Regards from the human being of the planet earth De merel zwijgt…

Gevangen in een net van vragen Gevangen tot je antwoord krijgt Gevangen, tot het je gaat dagen Gevangen tot zolang je zwijgt Bevangen van een groot verlangen Bevangen door een stil verdiet; waar tranen sijpelen over wangen totdat je eens het antwoord ziet…

Dwaas om te verlangen Naar jouw kus Dwaas om te jagen Naar jouw beeld Maar het hart hongert Naar een handvol Zachte woorden troostend Uitgestrooid over de stilte Je kijkt me na Maar zwijgt in alle talen En nog dwazer dan dwaas Groeit de stilte groter…