Alle inzendingen over actualiteit maatschappij welzijn

De schouder waarop ik lig mijn adem die jouw wang wil raken mijn hand op de jouwe waken, mijn been lui laten over dat van jouw... buiten donker, frisse winterkou in deze nacht zo helder dat 'k me op de juiste huid gevlijd, mijn adem in die van jou verglijdt alleen jouw stem nog geldt, en dan het dromen, wegzinken in het onbegrensde veld…

Een dag zonder iets van jou te horen voelt als bruin brood eten, zonder enige volkoren, als een stadje zonder toren, als een zee, waarin een schip verloren, als een tandarts zonder boren, als mist 's morgens zonder ochtendgloren... en toch, vandaag was ik weer als herboren, voelde me zelfs uitverkoren, want mooier nog dan klokkenspel en haar…

Bij ieder is er wel de hang om ergens voor te zorgen, iets van belang hetzij je kind, je dier, je vader je gezin, je fiets, je huis, je lijf je land jouw wereld, jouw verstand precies als in de dierenwereld. Waar komt die zorg vandaan de hang om te bestaan om door te gaan, te leven uit te rusten, stil te staan, ja zelfs in de dood? Uit…

Ik keek uit 't raam stond aan het lange aanrecht in de keuken en zag de zon in de gekleurde tuin de kippen hoorde ik de stilte achter dijk zo vast de klei en slijk zo dicht hier achter geen mens voorbij, alleen de stem uit 't boek dat 'k las mijn eigen stem en foto's van bollenvelden hier vlakbij ik apte ze naar hem en toen ik iets terug…

in den Haag woont een man een man van veel woorden zijn muren behangt hij met vragen: wie klopt op de deur? waar is je paspoort? je maakt me blij schrijft hij je hebt me al laten huilen honderd keer en maal de muren vertellen dat het dondert en stormt het is warm en het is altijd wat met het weer ik mijmer met je over namen…

Donker december duister en zwart ook goud van een kruis op de mijter goed en heilig buiten bootjes waarop spanje kinderen serieus voor de gek krijgen als ze hun best, dan geeft Sint en zij vragen nadien serieus aan elkaar of de ander gelooft nog Instorting van dat teder geloof en wij die ons schuldig hoe voor de gek wij een…

Sommige gebeurtenissen zijn slecht te beschrijven bijvoorbeeld dat je als een hoop volwassenen tegen en op elkaar in elkaars armen huid op huid warmte op warmte zachtheid op kracht neus in een haarbos oor op een kloppend hart als een nest kittens spint, ligt en hoopt dat dit kan blijven deze koestering nooit overgaat…

Als banden geplakt zijn, de wedstrijd gewonnen of gedaan de ballonnen gehangen, de machines gemaakt, als het stuk geschreven, het eind gelopen en gewacht dan, ja laten we dan iets doen aan die vermoeide handen die benen, de spieren vooral, aan die geest die zoekt en verbeteren wil ja laten we daar iets aan doen en warmte opzoeken bij elkaar…

Als jonge ouder wilde ik de afwas niet doen als mijn baby in zijn kamer ernaast de slaap vatten moest want eindelijk hield hij eens koest. Nu liep ik op de brug boven 't IJsselmeer. Er raasden links auto's en motoren naast me op en af. Oorverdovend 't lawaai! Maar rechts stond de paardebloem veldkers, hondsdraf, kleine plantjes tegen…

ik pak de tram om hem te zien hij kijkt mensen aan ziet ze komen lacht ze toe en laat ze na wat haltes gaan ze weten zich familie in zijn ogen omdat ze elkaar mogen ze zien zichzelf in zijn blikken en leren zo de das en sjaal te schikken hij is vader van de groep die hij mag rijden in vertrouwen laten ze zich leiden hij kijkt…

Ik zet mezelf aan de kant En ruim de spullen uit de weg Ik doe een stap richting 't zand En wacht tot ik iets zeg Achter mij staan de bloemen En voor mij ligt het pad Bijen hoor ik zoemen Regen maakt ons nat Vogels kunnen zweven Maar ook zij leveren kracht Mensen kunnen leven Mensen hebben macht Maak jezelf nu van kant En zet je blote…

De imitatie met het laagje goud maskeert veel onderhuids verdriet want in jouw hoofd gaat zoveel fout je speelt jezelf, maar bent het niet Anoniem, in een harde maatschappij vol haast en onbereikbaarheid daar geldt alleen nog jullie of wij en valt gevoel niet onder werktijd Je geeft trouw wat wordt verwacht een plichtpleger tot het laatste…

twaalf uur precies Even tijd om te vergeten Even rusten, even eten Rustig kijken uit het raam Aan het einde van de dag Het is al over vijven Nog even werken, even blijven Het werk is bijna klaar Elf maanden lang Werken voor het loon Vanzelfsprekend en gewoon En niemand heeft bezwaar Welkom in de wereld En in de slavenij Van deze maatschappij…

Kaal en kil is het hier en stalen gezichten kijken mij aan. De straat is bijna leeg, ik zie verchroomde lichamen, omhulsels die glinsteren. Glazen ogen zonder uitdrukking in een blikken ritme gevangen. Hol klinkt elke beweging en ieder gebaar is bevroren. Terwijl de lippen vastgeklonken zijn op het glanzende metaal kan ik hun in beton…

Achter een vaal gordijntje staat een oude vrouw met een geranium in haar hand.…

want voor alles is er een registratievorm in onze zo gewenste participatie-maatschappij!…

vier stemmig geklede heren laatste gang de bloemen die je niet kreeg bij leven en welzijn anoniem vermeld in gemeentelijk schrijven dood gelijk een ander laatste bloemen en een knik van de doodgraver…

Zelfs twee jaar na de invoering is niemand tevreden met plezier en weemoed denkt men terug aan de gulden we hebben ons flink in de financiële vingers gesneden toen Minister Zalm destijds die munt naar binnen lulde Veel bedrijven hebben hun prijzen gaandeweg aangepast in plaats van ƒ staat er nu simpelweg € voor allesbehalve de salarisstrook…

Alleen de beste vrede wensen maakt Kerstmis voor de rest wel heel kil Ook zij van een eerder troebele wil behoeven vooruitzicht als mensen Moge welzijn verder groeien op Aarde Die toename is duurzaam van waarde…

voorbij de gekte kijk ik naar een kleine stal ik zie een kind en het verval van menselijke dromen treed naar buiten in de aangevreten vredigheid van een goede wens ach we zijn maar marionetten in de danse macabre van het welzijn van de mens…

In de maatschappij verkeert verkeersveiligheid ondanks voorlichting ongelukkig in zwaar weer door digitale teksten.…

Om een virus af te remmen Ontwrichten we de maatschappij Ga nog even door zo En we hebben allebei…

vrij We zijn slaven van de maatschappij We leven gewoon nog steeds in slavernij…

witte winterweelde wil wel warmer wezen waar we wollen wanten wensen welzijn woordwijs woester weven wonderlijk wellicht wat warrig watervallen weten wanneer weemoed weerloos wrikt wurgend woest wordt weggeslikt…

je krijgt weinig zomaar cadeau omdat een maatschappij draait om te geven draai maar om een ontvangend feest te gaan verdienen…

Een nieuwe Nederlandse partij vecht voor een andere maatschappij. Maar daar politiek de boel slechts verziekt mogen er UFO-aliëns bij.…

beste ik weet het, het is daar stil heel stil misschien een beetje te stil daar bij jouw thuis of op straat ik hoop dat je nadenkt dat je nadenkt over de wereld dat je nadenkt over de actualiteit dat je nadenkt over wat je belangrijk vind dat je nadenkt over je geloof maar vooral: dat je denkt aan jezelf gun jezelf rust dit is geen speech…

Mijn smartphone kwam verpakt In enig plastic en karton Met deze telefoon ben ik Op zoek naar Pokémon Ik kan me niet herinneren Hoe ik ermee begon Of dat er ooit een tijdperk was Waarin ik zonder kon Ik wil een Pokémon! Jaja, een Pokémon! Ik wil een Po-po-po-po-po-po-pokémon! Ik speur langs heide, bos en beemd Alsmede het gazon Ik vind…

al tastend op zoek naar een weg op de vleugels van tijd in droombeelden en herinneringen zonder overschaduwd te worden heb je dat nodig om het goede eruit te filteren blijf je ronddobberen houd de zintuigen constant alert om die ervaringen toegankelijker te maken ontrafel je een verborgen taal voor verbeterd welzijn……

Mijn opa heeft een goed verstand En is ook wel bij de hand Hij weet wat hij wilt En dat is niet meer leven Hij zegt altijd, ‘Je ziet me nog maar even Geniet nog van zijn welzijn Zijn leven hier op aarde Want ooit op een dag Is hij er niet meer Dan is hij mijn engeltje op mijn schouder En vlieg ik over een paar jaar naar hem toe Dan zijn…