Alle inzendingen over begrijp

de stilte onder gedichten verwoord slechts een amen het kleuren van gezichten geluk zonder voeren van reclame zuiver lijkt het in de zomer in de winter is het koud Ik ben vaak een dromer en soms toch wel wat stout weet dan dat mijn gedachten speels verwijzen naar het leven waar nog veel valt te verzachten om ook even een glimlach te geven…

Maar, Soms komt toch ineens die strohalm Soms voel je je niet alleen Soms zijn mensen ineens engelen Soms begrijp je het meteen...…

He Ik snap het niet Wat zegt ze nou Wat een vaag verhaal Wat wil ze nou Wat zegt ze nou Ik snap het niet Geen knopen in het touw Ik zie een mond bewegen Er komen ook nog klanken uit Mimiek, gebaren, alles lijkt okay Maar de woorden die ik hoor Maken geen verhaal voor mij He Ik snap het niet Wat zegt ze nou Wat een vaag verhaal…

het zand schreef met de hand van de wind mijn woorden in het zand globaal geef ik de pagina’s aan nog zonder inhoud die ik al zag staan maakte veel werk van hoofdletters en danste de kleine scenes in schuin schrift door de getijden werden de bladzijden weer keurig gewist de avondzon dook rood ook de wind legde…

wij wisten het niet maar de talen die we spraken verstonden elkaar soms niet gebruikten dezelfde woorden maar de betekenis zong in hun melodie andere akkoorden omdat wij uit andere ouders waren geboren de omgeving contextueel een heel andere response liet horen zijn wij te lang geïsoleerd gebleven hadden een hele aarde…

je lacht zonder woord en geluid de mimiek van je gezicht beeldt het allemaal uit waar je handen zinnen maken in de hoofdstukken van je armen boekt je gelaat een illuster plot snel lezende ogen vangen bot synchroniciteit is niet te integreren als chaos voertaal blijft pas als de delen zich puzzelend naar het eind…

Dat is mijn enige manier om vast te grijpen de chaos en de duizend roepende stemmen en iets meer van dit alles te begrijpen door woorden kijken, in beelden in te klemmen.…

ik heb je masker nooit gezien wel heb jij mij de ogen langzaam geopend mijn blikken gericht naar eer en betekenis niet op de dans van vlot vertier in euforie van plezier maar in stilte met reflectie op normen en waarden zonder vuurwerk en donderslagen van hen die het willen maken op pad met persoonlijke verantwoordelijkheid…

Ikke begrijp u niet. ............................... U niet vloeken. ............................... Ikke u niet verstaan. ............................... Sorry u begrijpt mij niet, Ikke is gewoon mijn naam.…

Zal ik het straks begrijpen, als ge komt, als gij uw hand mij zo vertrouwend reikt, het hoofdje half gebogen, als in weemoed? Zal ik het lezen in een lange blik, het horen in de daling uwer stem?…

liefde is...alles begrijpen van elkaar zonder iets te zeggen. liefde is...alle ruzietjes weer snel bijleggen. liefde is...naar elkaar luisteren en elkaar vertrouwen, maar het allerbelangrijkste van liefde is om van elkaar te houden!…

deelt de opa, rijk klassieke muiziek, talenpoëet het intellectueel leven bereed de arbeider trok hem aan vissen bij goede wind die honden, katten, dieren hield kind is kind spelend in glimmend grint emotie het fysiek geen ratio of klassiek natuur voor het grijpen waar kinderen rijpen voor het intellect leiders, geleerden die nooit begrijpen…

dat wilt vanzelf je hebt geen harnas nodig dat tenue omklemt de vrijheid en de wapens verwijderen je onschuld bloedrood is geen enkel hoopvol leven je ziet wat je denkt dat je bent wat je ziet de echo van het moeten zijn houdt je bezig als je slapen moet en als je huilen wilt kom zonder aarzelen dan toon ik mijn sterkste kant ik begrijp…

Trek niet in twijfel dat rede, dat rede, dat rede, dat rede. Een vlieg loopt van de rand naar het midden van het tafelblad en weer terug, volgt enkele centimeters van de zijde, steekt de leegheid van het vaalwit weer in, probeert opnieuw wat ik niet weet en vliegt dan op. --------------------------------- uit: 'Tramontane', 1996.…

Kende ik je enigzins dan had ik nog begrepen hoe je me bezig hield vandaag en hoe ik naar je verlangde. Ik ken je niet en toch was je naam op mijn lippen. Brandend. En ik wilde om je roepen, schreeuwen dat 1000 gedichten dit gevoel nog niet vangen kunnen. Kende ik je enigzins dan had ik dat begrepen. Maar ik ken je niet. Wat…

het was begonnen met kleine nuanceverschillen vreemde accenten kleurden de taal wat vroeger normaal was is nu niet meer het leidend verhaal het gesprek blijft verstoken van expressief sturende ogen lichaamstaal is al tijden geminiseerd onderwijs heeft het hoofd gebogen achterstand wordt niet gecorrigeerd nog resten er wat platitudes allen…

het was een dag waarop stilte voornaam de gedachte opende aan wie je was en bent in die rust was ik ben ik nu hier met deze woorden om te begrijpen te weten de leegte is er geen en nooit geweest nog steeds is elke dag een volgende een stapje naar jou een nieuwe morgen op mijn aarde…

wanneer kan stilte eindelijk weer spreken over zaken waar wij liever niet over praten in de immense veelheid van woorden ontgaat ons vaak het onderwerp van gesprek men haakt in neemt snel over eindigt lachend op een doodlopende weg stilte is niets zeggen samen bouwen aan fundamenten van vertrouwen om dan in alle openheid…

Je bent me vreemd-vertrouwd en 'k kan het niet verklaren hoe ik toch telkens weer probeer je in te passen in een schema dat niet klopt, dat wel moet falen want achter al onze verhalen staat torenhoog 't mysterie van ons zijn. Ik vind het vreemd-vertrouwd hoe al die pijn toch telkens weer de kop opsteekt en 'k niet wil leren je anders-zijn…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms komt er een begrijpen ik stond er nooit bij stil weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet ben nog zo bezig met mezelf metdat,wat mij nog zo bezeerd morgen ben ik misschien wat wijzer een mens is toch nooit…

Witte vlinders vederlicht als tere vlammen rond het duister, ze zingen en ze dansen als bij nacht en droomgefluister maar niemand die hun lied verstaat en als de zon weer ondergaat gaan ook de vlinders vederlicht weer weg uit dit gedicht.…

soms gaat het in je leven niet zoals je zelf wel wil en zie je alles om je heen een beetje grauw leeg en stil dan moet je gaan knokken en vechten en er weer tegenaan of misschien wel een hele nieuwe weg inslaan het heeft geen zin om maar te blijven treuren en lijden zo laat je ondertussen wel mooi je leventje voorbij glijden daarom ga genieten…

Er is iets achter alles wat we hier ervaren: een vreemde hunkering naar licht en troost, naar diep geborgen zijn, naar echt begrepen, maar door ons jachtig leven zelden klaar. We rennen dan van hier naar daar en voelen ons gewichtig door de daden maar zien niet echt hoe alles ons gegeven is en dat ons zwoegen vaak maar lucht is, ijdelheid.…

Het was ooit een droom om alles te kunnen; op een dag iedereen willen zijn; elk moment heel veel begrijpen Het was ooit een droom om inzicht te krijgen; elke seconde een stukje tijd vergeten; op een eeuw helder van geest zijn ...... Maar ik blijf maar dromen…

ik val over echte woorden ze zijn niet juist begrijpen, zonder nadenken is niet van deze tijd…

Wie het anders wil zet het leven stil maar komt bedrogen uit het is hom of kuit Ga de weg, hoe steil of laag Beantwoord zo je eigen vraag Zo laat je je eigen koren rijpen en leer jezelf begrijpen.…

als woorden falen hun inhoud niet de juiste tonen boven halen is het contact als los zand het glijdt door de hand die net is gegeven de blik in begroeten zal drempels ontmoeten die onoverkomelijk zijn opnieuw de pijn weer doen voelen van elkaar niet verstaan de onwil ervaren om samen verder te gaan de breuk in bestaan in stilte…

Ik weet nog dat je mijn hand pakte en hoe zwaar die werd stenen dragen was ik niet gewend waarom, vroeg ik me af maar zweeg de last tot meer pas toen je verder liep begreep ik het je tred was lichter…

wetenschap we lachen er wel om maar het is natuurlijk om ten hemel te schreien nooit klikte het tussen ons de dichter en jou afgemeten man plus chemische vrouw laboratoire tweeling der vooruitgang samen petrischalen vullen jaja leg het maar uit op witte gangen heb ik anders gehoord wisselen jullie in smetvrije…

De waanzin zelf gaat goed gekleed. Zijn werk vergt tact, precisie ook. Dus kruist hij namen aan, kamt steden uit, tast schedels af. Veegt hij zijn voeten, is het raak en stamp het in de nok. Weer vraagt zijn vrouw naar zijn pensioen. En hij met noodweer nog op pad. Niet snik. 'Verkeerd bedraad.' Van Luther met zijn inktpot tot Feith…