Alle inzendingen over boeien

(fragment) ’t Gedicht Uit plicht Gelukt niet licht, Maar hinkt aan ijzren boeien: ’t Heeft vier Noch zwier, Noch bloei, noch tier, En kruipt in plaats van vloeien.…

Ik heb de Nieuwjaarsnacht doorwaakt terwijl een vuur me warmde de pasgeborene ontwaakt ik wieg hem in mijn armen Ik zie de toekomst tegemoet gesterkt door Godsvertrouwen en weet dat Vader God behoedt wat ik nu op ga bouwen Eén jaar heb ik slechts met dit kind dat ik mag op zien groeien bij rozengeur of tegenwind het zal me zeker boeien…

een kus is geen contract en een geschenk nog geen belofte handen geen boeien; al groeien nieuwe spraken mij door jou te zien bleef het een zwijgen toen ik je vroeg een laatste woord als ons moment jouw lieve mond en zachte lippen liefdevol lachend weten waar in het stille midden als bede fluisterend bloeit: ’mijn lief, ik heb je lief’;…

heb zwarte vogels gevangen muren vol bloed weer met lente behangen tralies gebroken van een hok zonder ogen deuren gekraakt ramen geschoond die in vervagen enkel nachtblindheid uitbraken nu schijnt het licht langs mijn in trance gevangen gezicht heb de vrijheid gezien in het verbreken van boeien eindelijk kan ik weer groeien…

Moeilijk wordt het pas wanneer je een idee hebt gekregen van wat liefde is: gemankeerd en getekend waar wonden geheeld maar niet verdwenen zijn de geleden schade, de boeien de schillen en de schilden die onderhuids verwoesten wat van geen opgeven weet op dorre bodems ontkiemt en van niets kan leven Je ziet haar in de ogen je…

Midden op de vuilnisbelt staat in alle eenzaamheid een kleine plant te groeien geworteld in de diepe drek maar met fier geheven hoofd lonkend om het licht te boeien En aan het oude ijzeren hek staart verzonken in gedachten de vrouw van lichte zeden stil naar ‘t wonder van de bloem dat haar treft in hart en ziel omdat ‘t heeft wat zij…

een straatmuzikant de blues als een echo uit een andere steeg de schelde stinkt zoals de schelde stinken moet voelt thuis als vanouds de kaaimuur weerspiegelt mijn jeugd die verdwijnt bij springtij en keert weer terug als de volle maan geweken is en ik met mijn voeten geen water meer raak de blauwe steen blijft mijn bank mijn boei…

mijn woorden hadden deze keer precies dat pigmentje meer ik zag je ogen gloeien wist dat de aparte kleur jou mateloos zou boeien voelde je aandacht komen uit lethargie en lome dromen in het schilderen van ons verhaal je neuriede de melodie terwijl ik bezig was met componeren van het lied over de kunst van samenzijn door het penselen…

In jouw ogen ben ik saaier dan het gras te zien groeien Op welke manier zou ik jou nou echt kunnen boeien Te betrouwbaar is niet waar jij voor vallen kan Een veilige toekomst is geen onderdeel van jouw plan Omdat jij mij te makkelijk krijgen kan, ben ik in jouw ogen niet de juiste man In jouw ogen ben ik veel te braaf Omdat ik echt alles voor…

Afstand blijft groeien, zoals nieuw leven, zeer gestaag, maar nieuw leven blijft boeien, en de afstand blijft zo vaag Ik kon altijd controleren, de staat van jouw gedachten, nu blijft het domweg gissen, en niemand om dit te ontkrachten.…

Spreek ik nog jouw taal waar zwijgen geen beeld meer geeft en loslaten steeds pijn verpakt zal het weten ooit vergeten boeien of begraaft de dood ditmaal het leven zelf wanneer dromen nachten verlichten en dagen fluisteren naar een snel naderende lente weiger ik dit geschenk laat de strik maar zitten ongeopend blijft onwetend ..…

in de open haard knetteren zacht vlammende verhalen zie vele emoties opvliegen in tal van vreemde talen nog speelt jong hout de hoofdrol in het vuur zij laaien heftig op spatten vonkenregens uit hun jeugdig blok verteren snel naar smeulend gloeien in nawoorden die boeien geschiedenis is in rook opgegaan maar hun memoires…

het broeit de ogen glanzen weer mensen pikken het niet meer zij willen vogels horen fluiten zonder stress naar buiten het economisch groeien kan hen niet meer boeien geen jacht op geld en macht breken met afhankelijkheid van kapitaal en speculaties een eigen koers zonder hun malversaties de maatschappij zal in zijn voegen kraken…

Gaucho drijft te paard zijn koeien in een romance die blijft boeien; voor zijn vrijheid die slechts op de pampa's kan bestaan. Totdat stedenbouwers zich bemoeien en zijn horizon niet verder mag groeien, omdat er een eind moet komen aan zijn zorgeloze bestaan.…

Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig Moe, dan samen sterk Alleen, dan niet alleen…

Drijvend in angstzweet, verbeten roeien Bange slaven in de boeien Geesteszwepen maken striemen Bang geslagen aan de riemen Spookschip de wereld Komt eraan Vaar je mee Of blijf je staan Monster aan In havens waar de angst regeert Ligt spookschip de wereld afgemeerd God is je leidraad, Allah de ware Maak je klaar om mee te varen Spookschip…

tot aan mijn laatste snik blijft alles dat een wonder lijkt me boeien in de bermen bloeien bloemen in mijn hart dit ogenblik…

Een man, een vrouw, alleen een stem om te boeien, die zet hen klem. Eruditie verwondert hen en verbaast een gehoor dat zich naar kennis haast. Ja, zo zou het moeten zijn.…

ik kleur je woorden naar mijn taal en de mijne naar de jouwe zo verstaan we elkaars echte verhaal en ontstaat er een basis van vertrouwen vormt zich een hecht verbond als ware het een regenboog een teken van hoop dat ons telkens weer opnieuw doet boeien maar als zo vaak met een regenboog dat zo prachtige hemelse teken helaas…

Zwarte leegte koude eenzaamheid tranen van ijs vallen op een gebroken hart Een beving, een rilling een windvlaag door mijn kille lichaam Starend in het niets snakt mijn ziel naar adem gevangen voel ik mij Geketend in de boeien van het alleen zijn kruip ik diep in mijn schulp Tijdloos en kleurloos een gapend gat is mijn gemis smachtend…

wat is toch de zin als mijn armen naar jou strekken en zij in schaduw vertoeven je zag in mij wat zonnige vlekken die naarmate de tijd voortschreed jouw hoop en verwachting in desillusie begroeven waarom zal ik jouw boeien nog raken als slechts verdriet en wanhoop je bestaan zo wraken vertel maar niets ik ontbeer de macht…

van crocussen en narcissen Nu is het de beurt aan de bomen die weelderig groen zullen kleuren we genieten van de magnolia die haar bloemen heerlijk laat geuren en van het zonnige geel van de forsytia dan gaan roze en witte bloesems met overvloedige trossen weer bloeien zo heeft alles in de natuur z'n eigen tijd De lente, ze blijft ons boeien…

het meisje zwaait naar de overkant niets te zien, dan het gortdroge land en wat magere koeien hoe kan ’t mij boeien, dat meisje en haar hand, wat ligt er verborgen aan die andere kant waarom stel ik mij die vragen zelfs de roerdomp die ‘k plotseling zie tussen dorre rietkragen verzet geen poot in de lucht wat gevorkte vegen de vlerk…

warmte in blikken vingers die schikken in elkaar draaien handen die aaien en van vandaag even schrikken haar uit je ogen speels zijn de vlagen die lokken verleidelijk langs je hoofd laten jagen beteugel mijn storm ik zal bedaren boei met je liefde mijn handen en kus de gevaren tot we de tijden vergeten niet meer weten…

hoelang zal het nog morgen zijn als vandaag de hunkering naar toekomst niet te dragen is als ik je mis omdat de tijd jou buiten zet en mij belet je lief te hebben de dag te eten uit Gods hand gedachten kiezen grond om op te groeien woorden boeien en ze kleuren kale stenen met de hitte van de dag ze passen in het…

de handen zijn gestrekt vingers lang en soepel het directieve heel select vrijwel niet te missen maar overreding heeft empathie nodig om te groeien tegenspraak blijft door agressieve elementen niet boeien eenheid wordt gesmeed door harde woorden van de menigte die zich verenigde onder jouw liefdesvlag meegaandheid is elkaar…

de herder laat zijn bloedhonden los en verpakt zon en maan in ruimtepapier de schapen lopen compact op het heideveld blatend het Drents volks- lied Sheep Ahoy ik zit gevangen tracht mijn boeien af te werpen krijg een hand vrij draag water naar zee neem een van de tienduizend tangen sla op een varken krijg een dreun ontwaak gillend…

natuurlijk zijn mijn bloemen mooi maar jouw stelen lijken nog iets hoger te reiken hun vorm kent geen gelijken kleuren boeien in exotisch samenspel van hemel en een stukje hel in geuren domineert uitdagendheid met frisse ondertonen zij ontbloten liefelijk de sensueelste dromen liefde heeft ons tot boeket geschikt met uitbundig…

Wat kan mij dat nu boeien Zei de zware crimineel blij In plaats van na zes jaar Al na zes maanden vrij De rechtspraak is gestaakt Een typefout is snel gemaakt Maar wie is hier het meeste fout? De crimineel of de typefout?…

met lange vingers steel jij op een blauwe maan dagdromen van geest verlaten gronden en dood gewaande bomen je vliegt door open staande deuren laat voeten zakken in de grond vlecht meterslange draden en sluit zonder knopen een verbond je wilt de groene lakens delen huid en haar met handen boeien over spelen tot de haan kraait en met het…