Alle inzendingen over gft-afval

Kauwen pikken de letters uit een krantenpagina, een flessenhals glanst onder de bank, het omhooggestoken wiel van een fiets naast het pad als de hand om hulp, een schoen zonder veter, het molenrad dat zijn schaduw werp op de kant. Nachtkoele poel, luchtbellen borrelen, vochtig gras, een tribune zwammen tegen een boomstronk, nee de romp van een…

Je navelpluisjes zorgvuldig deponeren bij het restafval…

ik heb de tijden erop na geslagen het zal u niet behagen maar dit is alweer de duizendste uitgave van het veel te vaak gepubliceerde apocalyptisch manifest ik ben gestopt waar vissen kleine plastic tranen huilen in hun van afval totaal vergeven zee waar spiegels steeds ondoorzichtige beelden geven van vervuiling door kleverig…

zij zijn eindelijk geplukt mijn plastic bloemen na koesteren en sproeien begonnen zij in namaak echt te bloeien heb met ze gepraat mijn dialoog was schijn toch vonden zij het fijn lieten hun kleuren gaan weg uit het stofferende bestaan zag hoe zij verwelkten het uiteenvallen van kelken in uitbloei bij elkaar geraapt als plastic afval…

in puin zag hij de edelsteen hij was een kenner, tenminste dat beweerde iedereen het afval dat hij onderzocht bleek van een bekende hij zag haar jong en niet verwend alsof iets haar, voor hem bestemde ze leerden van elkaar de zon de wind en ook verdriet waarderen in het houden van vandaag verlangden ze ook morgen te proberen ze…

Ik hoor een merel fluiten in mijn tuin Een lied van lente, zon en zin Een prachtig beestje, zwart en bruin Hij brengt er leven in Na herfst en winter, afval, dood Breekt leven weer onstuimig los Eerst teer lichtgroen, daarna fel rood Het kleine spul, een machtig bos Ik leg mijn ogen in de zonnestralen Laat los joh, laat het gaan Geniet…

in het puin zag hij de edelsteen hij was een kenner tenminste dat beweerde iedereen het afval dat hij onderzocht bleek van een bekende hij zag haar jong en niet verwend alsof iets haar voor hem bestemde ze leerden van elkaar de zon de wind en ook verdriet waarderen in het houden van vandaag verlangden ze ook morgen te proberen ze…

ik kaal de bomen scherp de wind in bladerloos vertonen weer oogst ik afval van een zomer vol met leven sterf drogend wat er is gegeven ik jaag met buien langs de kust de kou van het achterland troost zich met nachtvorst als men rust warmte in mijn ene hand klapt tegen winter aan de andere kant en geeft gedonder toch schraal ik…

ik heb een boompje opgezet takken zwiepen in mijn kop strooien dooie bladeren volop er is niemand om te ruimen in het feeëriek tapijt dat door afval is gespreid mis ik het kleurig groen dat overal tot groeien leidt ik moet kappen en de vruchten binnenhalen voor de oogst verteert en schraalhans mij de honger leert ik snoei het dode…

Zo diep schaamteloos draagt het immer ruisende rivierwater het vernederde afval langs mijn vergulde voeten ik waad door vocht van diep verdriet en timmer met gebalde vuist de luiken toe van de vazal die schimpend weigert het verre wezen te ontmoeten.…

Hier fluiten de vogels allang niet meer De zomer heeft plaatsgemaakt voor de winter Kaal gewaaide bomen komen tot inkeer Hier waar de klok niet meer verder wilt tikken Hier vind je geen hoop… geen dromen Straten worden versierd door rondslingerend afval Maar nergens insecten die er op afkomen Want hier sterven zelfs iemands herinneringen…

De bladeren verkleuren En vallen naar benee Ze nemen wat ontgroeid is Als pakjes met zich mee Dat gaat heel diep de grond in Alwaar het transformeert Als Koningin de Winter Het witte land regeert Als Koning Lente klaar is Straks met zijn winterslaap Dan duikt hij in de aarde Om met een laatste gaap De afval van de blaadjes…

Verstoppingen op het werk uitval en zuurstoftekort afval in het bloed Dus richt de directie zich op de toekomst en sluit ze deuren en ramen tegen muggen en motten Bypasses en bittere pillen helpen niet, dus nog maar een reorganisatie We vergaderen, horen elkaar kakelen, we kwaken onze kwaken rekken tijd en hopen en vieren…

daar ligt hij dan, ontdaan van kop en kieuwen zo’n vissenlijk heet ook wel zeebanket mijn God, wat cynisch … hoe verzin je het voor mij beslist dus geen Hollandse nieuwe je pakt hem bij zijn staart en laat hem zakken dan glijdt hij tergend langzaam in je strot dat noemt men dan het toppunt van genot ik zou hem liever bij het afval kwakken…

ik stamel verloren wat hulpeloze woorden ze kunnen de ruimte in, een fascinerende plek om te zijn, en mooi vind ik, woorden die bij elkaar gepakt rondzwerven als afval misschien of als bijzaak, of als symbool voor iets.…

bloemen hakken zich in steen naast zwartbasalten dromen lava zal tot stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het haastig slaan der uren stilte zal nog langer duren in leegte zonder klank verlatenheid groeit in kristal in afval…

Hij moet het kwijt, al de afval, met zijn wezen in strijd. Sinds hij zich van de schepping onderscheidt, gingen wij dood en liggen langs het pad, wanneer niet Christus, koopman in oudroest, ons juist in zo'n conditie vinden moest; alsof hij met de Vader had gesmoesd. ----------------------- uit: 'Vergeetboek'…

terwijl de kramp zich door de kuit vertakt plet ik naakte zolen tegen pedalen de fiets in slalom tussen emmers afval tussen bakens van gekreukt blik zo blijf ik in de waan dat ik op een motor zit mijn enkel aan het chroom verbrandt trappen is gas geven een gat in de dag heb ik nodig om het prut uit de ooghoek te wrijven om de koorts…

Het ritme van de slaande vlegels dorst het graan ja klopt het koren vrij van kaf de zwoegers zwaaien zweten op dan af weer op weer af tot lost de zemelkorst het overbodig afval moet geschorst geschopt in vuur verbrand ja afgeschaft ruw op de harde dorsvloer afgestraft met slaande stoten dansend op de horst in diepe grond van je bestaan…

zo ook de gulden haan van elke tijd verlost zich zonder vroeg gekraai de hennen van het lijf houdt wegen wolken schier eindeloos elk pril licht of wind aan mijn zicht voorbij de morgen komt niet zeg je zoals de nacht niet was of eerder voor de maan geen avondvloed zich aan je huid hechtte schijnbaar onbekommerd sluimert al het afval…

Hij hokt nog steeds in zijn bedompt vertrek, Terwijl zijn glimmend oog in het ledig staart, Zijn ziel gelijkt een oord, dat riekt naar drek, Want afval is het al, wat hij vergaart. En buiten, zie de zon, het geurend woud, De weelde der natuur, gij met uw goud, Wat baatte het uw ziel, uw lijf, uw huis?…

ik schrijf met het laatste licht van de winterzon de wende komt snel weerom voor langere dagen die om meer woorden vragen voor het verhaal van de dag nog heb ik niet alles afgesloten de korte dagen hebben niet lang gesproken in het herfstige papier kleurde chaos en afval hun resultanten de ongeordendheid in de geest van mensen was…

Als wij thuis Trump en Johnson gaan bespreken - ik kan hen beiden prima imiteren - Komt zij weer met die appels en die peren Niet vergelijken? Kom nou! Uitroepteken! Op rotte peertje lijkt de grootste knurft De ander op een appeltje met schurft…

Blikjes langs de weg. Het is nog erger dan ik je zeg. In de berm ligt gebroken glas. Blij dat ik geen wroetend zwijn was. Zoveel statiegeld te vinden. Ai, alweer verstapt zich hier een hinde. Colablikjes met wat resten. Tientallen kevers mochten het dodelijk testen. Zonlicht op gebroken glas. Het is maar goed dat de brandweer erbij was.…

Geen knal is te horen, geen vuurpijl te zien, en vrijwel geen sporen, wat afval misschien. Dan gaat ook de kerstboom met al zijn versiering de kamer weer uit, voor een jaar naar de vliering. Wat valt nog te wensen na al die bombarie?…

Ontelbaar maal toeval, gestapeld wegwijzer naar meer, verder, altijd dezelfde afval van stenen en verzen. Wie de weg volgt, over puin klimt groeit met de berg bij elke stap. Wie afdaalt van de kraterrand zeult met gemis aan binnenkant. Kom waar wind stil ligt: ik laat mijn stenen waaien. ------------------- uit: 'Thule', 1991.…

Voorgoed kapot, versjacherd, mensenhanden moe tijgt me een stad van afval tegemoet. En ik kijk en ik kijk. En als ik loop verlies ik haar, ik voel een baard, mijn jas verrafelt waar ik sta en alle wolken jagen Greenwich achterna.…

Ik ben rijk, ik kan kiezen: een storm sturen die hen wegsmijt als het afval dat ze zijn Hoe erg zij stinken onder hun o zo sjieke kleren kan ik in geuren en kleuren aan iedereen vertellen Terugtrekken kan ik me, verschansen en nog niet het minste aan hen afstaan omdat ze helemaal niets verdienen voor hun daden, dag en nacht kan ik grijze…

dat vreemde oog gericht op jou ontkleedt je met zijn blik verhangt citaten toont in kwetsbaar lijf zijn schijnbaar ongelijk vertederend zacht breekbaar wit gepikt en gevreten bloedloos gemaakt door gieren van de straat de kale nek van jaloezie ver uitgestoken in wat rest een bleke schoonheid rood verkleurd vertrapt als afval…

lege ogen,een grauw gezicht, gebogen over afval, geen enkele toekomst in zicht, levend tussen schip en wal, geen luxe om ze heen, geen fatsoenlijk onderdak, zo leven ze eenzaam en alleen, leren geen enkel vak, ze hoeven geen bleu-ray player of video, een magnetron laat ze koud, ze hoeven ook geen audio, alleen iemand die van hun houdt…