Netgedichten

netgedicht (nr. 40.365):

schijnbaar onbekommerd

schijnbaar onbekommerd
wuiven windsels van dromen
uren van de torenklok
zo ook de gulden haan
van elke tijd verlost
zich zonder vroeg gekraai
de hennen van het lijf houdt

wegen wolken schier eindeloos
elk pril licht of wind aan mijn zicht voorbij

de morgen komt niet zeg je
zoals de nacht niet was
of eerder voor de maan
geen avondvloed zich aan je huid hechtte
schijnbaar onbekommerd

sluimert al het afval rond de schaduw
waar je lag

ik heb geen tranen meer zeg je
geen herinnering
of drijvend wrakhout

ben maar een vreemdeling zeg ik
kom en ga
schijnbaar onbekommerd
wuif ik met windsels van dromen