Alle inzendingen over jas

zonder adem en was er geen excuus om niet te herenigen opnieuw beginnen bij twijfel, zonder jas in de nacht van ons zwijgen was er geen afstand in ons lijfelijk onvoelbaar verstandelijk vermogen.…

over uiterwaarden heb mijn vrijheid tomeloos lief weet dat mensen hier niet aarden wonen in mijn jas kan zomaar niet…

uit de stoel jas aan we gaan wind tegen soms mee waterkoud lippen zout de zee, het strand striemend zand bepokte palen huid open halen drabbige plas alg aan je jas eb en vloed natte voet plastic zak afvalbak scheepsrook vuil verlaten kuil dooie meeuw, blauw pluis genoeg zo we gaan naar huis even m'n bril poetsen…

--------------- Ik houd van perfectie ik houd van absolute perfectie zoals te proeven is in bijvoorbeeld het woord: wedervaren de jas van mijn vader, de jas van mijn vader, hing nog jaren aan de klink de aarde draait zich naar het licht om al het leven te voeden een boom viel om in de nacht vederlicht gekraak, iedereen slaapt door.…

Of als een afgedragen jas die je niet meer aandoet. Eerst liefdevol gekoesterd met plezier gedragen. Nu heb je het weggeduwd, er nooit meer naar vragen.…

Het is koud ligt weggekropen onder een dekbedberg met ook nog een jas aan. Geborgen als een kiem in een warm ei. Geschrompeld tot nauwelijks meer dan adem. Ik zit beneden en wacht tot hij uitkomt.…

fietsen als stille getuigen evenals een jas op de grond patronen raakten benen verwardheid overmeesterde en zette om in een daad welke onomkeerbaar bleek…

het lichtje ver- schijnt uit het niks, is boven geel en onder blauw vlug stop ik 'm terug in m'n jas- zak voor- dat mees- ter het ziet.-…

vreemd hoe het voelt nu hij een jas heeft uitgedaan ik zie het hem zo aan dit leven kost hem moeite een kil seizoen moet ons nog leren hoe samen te doorstaan hij aan het eind en ik nog zoveel kou te gaan…

Heb mijn jas aangetrokken mijn broek niet vergeten heb mijn schoenen weggegooid op de boulevard bermen uitgerukt kinderkopjes op een hoop gesmeten ben op de barricade geklommen heb geschreeuwd moeder ik heb het koud.…

al zwevend weerspiegelt jouw schoonheid in de roerloze zee deze vrijheid voelt als een jas waarin ik eerder huisde doordrenkt van liefde weet ik mij eindelijk thuis…

Je haar je krullen bijna een jas Het kwam me goed van pas Op koude winterdagen.…

Meer dan een week in het Mediterrane, Ik moet dat zien te klaren zonder jas. De zomer is hier niet om door te komen, Maar goed dat ik een trui heb meegenomen.…

Maar aan zijn sprieten eerste klas voelde de mot van was en hij ging pas toen de potten riepen 'oprotten We houden ’t op samen in ’n ouwe jas'.…

herstel ik de jas want scheurtjes rafels en gaten geven in een keurig straatbeeld geen pas warmte vond ik in een kleine kapel waar kaarsen dromen geuren bij het net ontluikend kerstgebeuren…

die stilte zacht doorbreken blijf bij me nu, liefste onder m’n warmende jas dan laven we ons aan bedwelmende wijn uit "Amor"…

morgen en de dood aan de haal met haar verbeten naait hij steek voor steek de foto in zijn binnenzak, de onbekwame, de gegeselde en de gek maken ambras, goed zo hij wil niet dat ze zien wat hij heeft opgesloten in zijn jas…

morgen en de dood aan de haal met haar verbeten naait hij steek voor steek de foto in zijn binnenzak, de onbekwame, de gegeselde en de gek maken ambras, goed zo hij wil niet dat ze zien wat hij heeft opgesloten in zijn jas…

Zo warme dag in juni In de ochtend verlaat je het huis met een jas In de middag voel je warmte, het kleverige stof Je jas kan uit Even nog naar supermarket Voor wat vis vanavond En dan op weg naar huis die tanks Je wilt naar huis Je wilt vrede Je wilt alles Behalve tanks Je roept ze tot stilstand Tot bezinning Maar van…

Er was geen maan die avond geen sterren en geen stad er waren enkel wolken en elke bank was nat we konden ook niet schuilen en jouw jas was veel te klein maar voor ons was het genoeg om samen nat te zijn…

het is een lange zwarte jas met diepe zakken ik kocht een nieuw huis om in te verblijven mijn handen wilden niet meer wuiven naar zwijgende takken die in het water verder en verder drijven…

Vertrouwen moet zitten als een jas, als de mijne en als de jouwe. Daarom is vertrouwen zo vertrouwd en meer waard als goud. (wivanti 05-2012)…

na het lostrekken van het mes het schikken van haar en jas de plots verstomde roffel het vallen van het doek het smeulen van de vonk hoe weinig is van hem overgebleven hij trekt zich terug met niets anders dan stilte in zijn oren…

een woestijnstop maakt winterhard de kou gebiedt in geleidelijke tijd sta op na het vallen geef het verlangen een jas vergaar koude-genen eist de tijd het is alles of niets wordt winterhard…

Kou kruipt langs mijn mouw omhoog En grijpt me bij mijn nek Versteend sta ‘k in mijn jas op straat De tegels, de stoep, het hek Hier was het, waar hij mij greep Hij hield mij in zijn macht De kilte, angst, mijn hart Mijn lippen, witte streep Ik was zo klein, begreep het niet Ik hield mijn adem in Zijn jas was vies, zijn handen hard ‘k…

Jaar heeft zijn oude jas weer uitgetrokken en een splinternieuwe aangedaan hij heeft er flink voor moeten dokken doch die oude heeft wel dienstgedaan afwachten geblazen wat die nieuwe doet het ziet er allemaal wel lokkend uit maar het dragen zorgt ook voor tegenspoed geen mens heeft een flinke olifantenhuid zijn oude jas zat vol met grote…

het gevoel van welbevinden heeft het koud tot op het bot unheimisch koud hij trekt zijn lange afgedragen jas aan een vale jas vol gaten het helpt niet rillerig roept hij uren later dat zijn unheimisch gevoel moet vertrekken de laatste trein staat klaar om alle ongewenste unheimische gevoelens naar hun plaats van bestemming…

geen zin heeft om met mij op stap te gaan en samen gezien te worden het regende met slaande wind de jas wilde niet sluiten ben onbeschermd naar buiten gegaan zag veelbetekenende gezichten alsof de mensen wisten de schepping in snel tempo op retour…

Dwalende regendruppels aarzelen waar ze niets bevochtigen en het licht geen regenboog kan vinden die lijkt op een belofte die ik kan verzamelen of weggeven aan de zomer die zijn schoonheid niet wil ruilen voor een oude jas van herfstachtige buien.…

Niet verder meer Zelfs bij mij is een grens Vrede is wat ik wens Niet herhaling, keer op keer Leed gedragen jarenlang Leg ik nu af als een oude jas Uitstervend ras Hier is mijn andere wang…