Alle inzendingen over katholieke gebruiken jeugd het heden

Ai zeg, gij stugge Wijsgeer, Wat smaalt gij op mijn zangen En noemt hen laffe dwaasheid? Ik zing alleen van Liefde, Van Fillis vriendlijke oogjes, Van ted're minnekusjes, En is dit laffe dwaasheid? Zwijg stil, gij stugge Wijsgeer, Natuur gaf u geen harte, Geen tedervoelend harte, Gij…

Schone, zeide ik tot mijn meisje, Zeg nu of gij mij bemint? 't Meisje lachte eens, en heur oogjes Zagen mij al kwijnend aan. Ik herhaal het, zeg mijn meisje, Zeg nu, of gij mij bemint? 't Meisje stamelde, en een zuchtje Glipte van heur lipjes af. Zeg dan, riep ik onverduldig, Zeg dan of gij mij bemint? 't Meisje boog het blozend aanzicht…

Jonge meisjes, hoe rampzalig Is, voor u, die prille schoonheid, Die, op uw gevulde wangen, Op uw welgevormde lippen, En op al uw leden, schittert; Hoe rampzalig is die schoonheid, Zoo gij, wars van blanke kuisheid, Hun gehoor geeft, die u vleïen! Vliedt, ô Schoonen! vliedt die vleïers! Luistert gij naar hunne woorden, Dan zal ras de bloozende…

Eer ik nog de Liefde kende dacht ik, ze is het zoetste zoet. Hoe gelukkig! dien de Liefde, met heur' hemelnectar, voedt! 'k Zag, met tranen in mijn ogen, menigmaal een' jongeling, Die, met blijdschap op de wangen, naar zijn jeugdig meisje ging. "Liefde, geef mij ook een meisje! stel mijn kloppend hart te vreên! Liefde, geef mij ook een…

Vergeten! — Ja! dat was het woord! Hoe klopt mijn angstig hart! Zeg Fillis, is mijn droefheid dan, Voor u, zo groot een vreugd? - Vergeten...! zo ik u vergeet, Vergeet mijn hart zich zelf! Neen! zo ge u mij ontrukken wilt, Ontruk mij dan het hart! 'k Ging eenzaam in het olmenbos, Daar zong de Nachtegaal. Hij zong. — Maar! welk een droevig…

'k Was, met mijn jonge vrienden, Eens bij een wijze grijsaard; Wij spraken, hoe een wijze De vijand van het leven, De dood kloekmoedig afwacht. - Zegt, zei de grijze Wijsgeer, Zegt brave jongelingen, Waar zoudt gij 't liefste sterven? - Ik, zei de jonge Cleon, Terwijl zijne ogen gloeiden, Ik zou het liefste sterven Op 't bloedig veld des…

Nu moet ik nog in 't eenzaam dwalen!... ô Noodlot! al te wreed! Ik kan, gedrukt door zo veel leed, Maar nauwlijks adem halen! Mijn vriend zit aan de zij Van zijne Elize stil en vrij, En kust en streelt haar zonder vrezen; En ik mag naauw mijn Fillis zien! Haar slechts ter sluik een kusje biên! Kan dit mijn smart genezen? Ben ik dus niet…

Zal ik in een nevel waren, Of in tastbre duisternis? Zal ik in een ledig staren Angstig dat ik mij vergis? Zal ik dom'len of ontwaken? Zal ik weten waar ik ben? Zal ik bange zuchten slaken twijflend wie ik straks herken? — Zal ik voelen hitte en koude? Zal ik horen? zal ik zien? Ach, mij arme! ach mij oude Wat zal er met mij geschien? Aanstonds…

Ik ken een plant, niet fraai van loof niet schoon, niet rank gesteeld. Haar vorm is lomp, haar bloem is grof, Geen dichter zingt er ooit zijn lof of nam haar tot zijn beeld. Toch heeft zij iets wat mij behaagt. Zij keert zich naar het licht, van af het eerste morgen-uur wendt zij naar 't vrolijk zonnevuur haar groot en geel gezicht. Ik…

1k slof wat over de aarde heen, van Oost naar West, alléén — alléén — en moet nog tussen-beien wat stilstaan, om te schreien — Ik ben een oude pionier, een sjofel, afgemarteld dier en alles scheen om niet — om niet — Zo klonk het oude lied. Waar zijt gij, lieve Heiland dan? U roept een eenzaam, somber man — Hij durft van U niet vergen…

0 zeg mij, vriendlijk meisje! Is 't u slechts naar de zin Als ik mijn harte toesluit Voor wat ik meest bemin? Als ik mijzelf koelbloedig Mijn levenslust ontroof De gloed die in mij brandde Met eigen hand verdoof Als ik met koele wijsheid Mijn jonge hartstocht tem, Als ik niet meer wil horen Mijns harte zoete stem. Als ik mijn…

Regen zie ik, mist en regen, grauwe mist en kille regen En de natte mensen lopen rustloos op de natte wegen. D'eeuw'ge veerman in zijn pontje vaart nog altijd op en neder Lange schuiten deinen langzaam en landziekig heen en weder. 'k Hoor een treurig orgel jamm'ren schorre joden klagend schreeuwen. Krijsend boven 't grijze water…

nacht schaf raad nu de woorden van dit vers zo tastbaar worden besloten ligt in deze zin waarin ik nog kind was in de vergane tijd van mijn geboortehuis wakend in de tijd zag ik stil op gebonden aan het heden sta ik en hoor verre gezangen ten prooi aan het honende gehuil eeuwen zijn spoorloos heen gegaan verloren in het kosmisch…

Maar verlies nooit het zelf vertrouwen en vindt in het juiste evenwicht, het heden terug, wat voor je ligt om daaraan ook te willen bouwen.…

Als de tijd van toen anders was, Was het nu een ander heden. Een gevoel van een beschreven vergeven van het verleden. Maar wat ik bedoel was toen niet wat we deden. Want wat ze toen hadden moeten doen, Hadden ze niet gedaan. Er bleef een gevoel van verlies dat door me leven was gegaan.…

van de nacht op diezelfde oever zal ik op je blijven wachten, de dagen doorbrengen in zandkastelen tot jij weer terug bent, om met kinderhanden de klanken van mijn ziel te leiden naar onschuld waar zij nu breken op de branding van het leven en stilaan de botten van ons verleden verbrijzelt want die vangen geen huid meer in dit naakte heden…

ik vul de geboden tijd veel minder in dan het denken zou willen ontleen de huidige zin aan het heden dat mijn gevoel alleen met de thans aanwezige ervaring kan stillen niet dat ik spreek over onmacht of al van overgave ik word geacht, daar de ziel dat vraagt, mij aan de werkelijkheid hetzij zoet dan wel zuur doorgaans te laven…

Haast niemand kun je heden nog vertrouwen want niemand blijkt te zijn waarop hij lijkt. Zelfs bisschoppen die zitten met hun klauwen aan dingetjes waaruit een jochie zeikt.…

Morgen komt de zon weer brandend op, in het onsterfelijke heden.…

die geen sporen nalaat, de regels tussen het wit niet met letters vult, het rangeerterrein niet halogeen verlicht, geen richting aan chaos toedicht, het ijzer niet laat glimmen, die taal in brieven verstopt, treinen in hun spoorwegen, reizigers in aankomst en water aan vissen voert, die dag cijfert zich weg, zonder omhaal, wisselt het heden…

hoe lang hebben we nog om het water terug te scheppen ondertussen wacht het verleden op morgen hangt hemel aan lasdraad is huid boven kleren gegroeid en niemand die het vertelt brood is in de aanbieding honger is stiller dan adem niets gaat vertraagd, overal aankomst en zijn vogels ergens vertrokken om in te schepen alvast, tot…

wie kent nog de namen, terwijl een woord niet ondenkbaar is, wie kent nog de stad terwijl straten verhuizen, later dan nu het lichaam dat de vorm aanneemt van begeerte, de stem die de mond napraat grenzend aan taal in de ruimte van begrip een kuil nog voor het avondlicht gegraven met een laaghangend verleden voor zich uit wachtend op een…

hoe uit niets verschijnt samenkomt en uiteenvalt schemer die vooruit werpt stilte die doorsnijdt, een vliegtuig dat verhoudt tot lucht, lachend zonder aanleiding, de ziel die wacht op een hongerbruid terwijl na vandaag niets wederkeert tot morgen afgelegd als weg en na gedane zaken weldra voltooid…

" Zo roepen de Noord-Ierse protestanten En daarom vallen die oranjeklanten Nu zelfs de katholieke kleuters aan. "Mijn hemeltje", zegt God verschrikt hierboven, "Men kan maar beter niet in Mij geloven."…

En zo werd hij, nog voordat hij het wist bijna de eerste katholieke zelfmoordterrorist.…

Schakels aan elkaar verbonden voor eeuwig en altijd. Als hij breekt, is het waar dat ons leven maar aan een draadje hangt. Ik heb zo’n ketting. De schakels zijn nog gaaf, de blinkende zijn mijn liefde voor de kinderen die ik baarde. Het zware slot, zijn de armen van mijn lieve man die het loodzware lot torst waar het nodig is. Er hangen…

Eventjes weggeweest Moorse paleizenpracht Flink kathedraaltje ook Plus Parasol Zelfs nog gefietst langs de Guadalquivir-rivier Wel lekker warm met die Zon op je bol…

De kardinalen kunnen haast niet wachten Verdringen zich ‘bezorgd’ rondom het bed De paus nog eventjes rechtop gezet Ze mompelen: dit zijn de laatste nachten De katholieken bidden: "God is groot" Toch krijgt hij deze paus nog steeds niet dood…

de anti-revolutionairen en de katholieken van weleer beseffen dat zij in christelijke historie gaan verdwijnen potverdorie na linkse revolutiepoging des te meer maar blij toe hebben goede buitenkerkelijke vrinden hen christelijke naastenliefde doen hervinden…

De hel is afgeschaft hoor ik beweren door protestanten en zelfs katholieken Behalve op een eiland van de Grieken waar 13.000 zielen wrang creperen Gered! Ze zijn nu uit de woeste brand Dankzij het uiterst gulle Nederland!…