Alle inzendingen over mensen OR bewustzijn OR wijsheid

Van alle wijsheid die ik jouw wil meegeven Is er geen enkele wijs genoeg Je zult het zelf moeten ontdekken Ook al lijkt dat nu wat vroeg Maar mocht je me ooit om hulp vragen Een klein duwtje in je rug Dan zal ik je alles geven wat ik weet En hoef ik er niets voor terug…

Schoon lief, steeds leger wordt mijn hart, ‘k Zie, nutloos glas, al wijsheids waan Mijn moede handen eens ontglippen; En toch, nooit zal dier armoe smart Mij deren, zien me uw ogen aan En voel ik ’t branden van uw lippen.…

Nee, het is niet gemakkelijk om een inktvis met vervangbare inktpatronen te zijn. Gelukkig ben ik dat ook niet. Gek toch, als ik een prullenbak was geweest had ik nooit geweten wie Plato, Aristoteles en Nietzsche waren.…

Ook al ben je oud Je kunt veel weten En dat is de wijsheid Die velen vergeten…

Volledig leven Onervaren wijs Genoten en geleden Vrije wil en geleerd Gekozen en daden ervaart Jezelf leren kennen En geaccepteerd Niet meer geplaagd Door gedachten van verlangens Wijsheid tot eigen waarde gevuld Met warempel geduld en ongeduld Gehoorzaamheid een ondeugd En ongehoorzaamheid een deugd Deze 'Wijsheid' is een levensvreugd…

Bij een mens die wijsheid heeft vergaard, gaat de verzorging met kleutertaal gepaard. bedoeld als vertederend, is zeer vernederend.…

Ach: wat men niet leert uit de wijn, Dat leert men ook niet uit het Boek. Een leven met minst mooglijk pijn, Een stille Dood is wat ik zoek. II Ach, wat is waarheid? Wat is zeker? Dit is de waarheid, die ik vond: Men schenkt de wijn uit een kruik in een beker En uit de beker in de dronken mond. III Wie in de druiven meer proeft dan het…

Vroeger schreef ik als een erudiete vorst met een gouden pen op de duurste perkamenten. Nu kras ik, armer dan de armsten, in de basten van bomen mijn roemloze klachten in de natte modder van verpauperde dromen. Ik ben toch niet mislukt omdat ik Vondel niet overtref of niet eens evenaar, nee, het is welletjes geweest, ik gooi mijn woorden…

Het pad naar de wijsheid is niet het gebied…

Laten we niet te veeleisend zijn. Het grote geluk is niet iedereen beschoren. Misschien zijn we niet bot genoeg of moeten we behoren tot de klasse met veel geld om met alle geweld dat soort geluk te willen najagen. Laten we niet het onmogelijke vragen. We zouden tevreden moeten zijn. Het is al heel fijn dat we tegen elkaar aan liggen en…

Ineens besefte hij het het was dat afscheid nemen telkens weer opnieuw begroeten met iedere handdruk tot ziens welkom je gaat toch niet weg maar hij kan niet blijven en hij was gegaan iedere weg had asfalt en bracht hem weer geluk bracht jou de wijsheid op het ergste en het beste voorbereid.…

Konden we maar wijsheid leren van de blaadjes stoeiend met het licht. Toekomst is nog niet bekend bij hen en ook niet dat er ooit weer herfst zal komen die dan de bomen geselt tot het laatste blaadje valt.…

Is het de verlichte filosoof Die door het stellen van kritische vragen De wereld steeds beter kan verdragen? Of is het de verlichte boeddhist Die mediterend zoekt naar de innerlijke ziel Om zo vragen te beantwoorden Die slechts voor de uitverkorene Zijn te begrijpen? Niets is zeker Behalve dan dat zij beiden van een verlichting spreken…

Wijsheid het weten van wat was, er altijd is en nooit verdwijnt het straalt van binnen zal nooit verwelken hetgeen er eerder was dan het weten wordt aanschouwd door wie liefheeft begeert, reeds voor het wordt gevonden. ... Het hart heeft bekend doe geen moeite je vindt de plek daar, waar alles samenvalt.…

Laagje per laagje vervelt de plataan zijn schors camouflageprint…

In Waarheid is Wijsheid. In Wijsheid is Licht.…

Ik denk te kijken, maar het zien is er eerder – dan ik het besef.…

Verloren is de tijd die zich verborg in verleden en ik verstopte mij achter die tijd veilig en vertrouwd in de kleine wereld maar alles was slechts bedrog veiligheid was er niet en de wereld allesbehalve klein ik werd wakker in het licht van de dageraad en de wereld spreidde zich tentoon in talloze kleuren de tijd vond mij terug…

in de wir-war van wie ik ben ben ik het middelpunt gebleven…

Zo Dom te zijn als Utrecht, Trier of Keulen zo stevig vastgenageld, zo alleen te staan, bereid je af te laten beulen door wind en kou en regen, stil als steen Je hoofd een koepel met twee hemisferen de binnenwand van engelen bekleed waar het gezang weergalmt, het exulteren van heel de schepping die zich heilig weet Zo dom: geen redenering…

Wat als de grens die Adam trok vervloog En daarmee alle innerlijke strijd Verging, de mens geen weet meer had van tijd Van dag en nacht, zaken als laag en hoog Hij samenviel, weer één met de natuur Zonder bewustzijn was, blanco en puur Niet bang voor sterven was, omdat de dood Niet wakker worden was meer uit de rust Door zonlicht tot beweeglijkheid…

Omdat alles alles is helemaal zonder niets en uiteraard toch ook al het niets van het heelalles is niet alleen het ondenkbare wat er ooit was voor het begin van de sterren en wat er zal zijn na het bestaan van de sterren maar ook de illusie van de tijd waarin wij leven en denken iets te weten van wat alles onwetend weet…

Samen leven we in voor- en in tegenspoed – onze eigen droom.…

Een madeliefje zien en er niet aan denken – ermee instemmen.…

Trillende flanken, te paard in een leeg heelal -- vallende sterren.…

Ik krijg miljarden gedachten in mijn leven -- een Melkweg, zo veel!…

Levenslang is het geheimzinnig dat ik denk -- met heel mijn lichaam.…

oerappelwijze weten naar de trappen van de toren Lees vanaf de omloop de wind, de wel de stroom van de tijd, hun rimpelingen hun dieptes en de nevelschimmen van later, die in de buitenwereld pas herkenbaar zullen zijn wanneer de waarheid waarin jij je hebt gebaad, verleden is Eens geweten blijft geweten ergens in de mist van je aangeklede bewustzijn…

Het dekbed terugslaan, ontsnappen uit de hitte van de droom en het gevoel weg laten zakken dat ervan over is Verliggen, tot rust komen en dagdromen over betere tijden In bed is alles een droom mijn leven een droom mijn bewustzijn een dromenvanger Er huizen schimmen in de knopen van het spinsel met onverteerde resten hier en daar Ergens…

Schrijvend zit ik stil hem te missen hem stevig en voorzichtig tegen mij aan te drukken hem zich over laten geven aan mijn handen aan het zalige alles hem ook lezend voelen en laten voelen dat we intieme vrienden zijn Woorden zijn niets als ze niet raken Een aanraking is niets geen intimiteit zonder gedachte Gedachten zijn kanalen…