Alle inzendingen over orkest

in het uitzicht wenkt de verte om te gaan weg van het orkest uit de symfonie mee op ijle tonen naar waar de paden raken in symmetrie van het bestaan nog neem je schaduw mee uit lengte van de dagen stuwt zee haar golven zonder vragen ga in het reiken naar de einder ook jezelf voorbij pas in afscheid nemen en ontmoeten…

mijn orkest was klein toen het voor de eerste keer speelde twee violen wat trommels en een fluit voor het ijle geluid langzaam kreeg het meer gestalte met melodieën van beter gehalte ik arrangeerde de zwaarste composities mijn eerste viool maakte school hoe dikker de partituren hoe langer mijn concerten gingen duren ik dirigeer…

je bent mijn ster speelt eenzaam op de planken je vingers beelden woorden uit die je ogen weer verklanken pakt rekwisieten op als hoofdstukken in een verhaal volgt rode draad tegen verdwaal dirigeert muziek zonder orkest haalt gouden tonen uit een zilveren nest danst tussen zon en maan maar in de ijle lucht zie ik je staan…

je beweegt gracieus en frivool op de langzame warme strijk van een onbekende viool in het orkest gegrepen door de muziek dans jij een schoonheid vrij die zelden zo fraai met voeten betreden is jij en de melodie trekken het publiek uit een hysterische extase voor het wonder dat hier zomaar op de dansvloer geschiedt zacht…

Niet te lang; zonder orkest. Breekbaarlied zo zinnig kuis wervelend al van geluk maar toch liever niet gelijk heel het liefdeswijsje rijk. Dat maakt de ontdekking stuk het gevoel van zingen, thuis.…

Je laat me zingen zonder stem zelfs een luchtgitaar of sax spelend net alsof je het hele orkest kent en al je instrumenten delend met mij alleen. Je overmeestert me dirigerend met je handen en ik bespeel je alsof we op luchtkastelen belanden dit kan niet met iedereen.…

Haar hoge C verweeft orkest en viool golft mee op de wind over bergen, door de dalen, streelt ze kussend het ruisende lover in de wolken onder de zon stralend zuiver, geeft ze de lucht een hemels gehoor, zo harmonieus het is alsof ze betovert. Haar hoge C streelt zacht het diepst van de ziel van oor tot oor.…

nog zingt de boom zijn kerst in groen of wit het repertoire al generaties lang nog onbetwist wat soul en jazz een groot orkest koren zonder dissonant er lijkt niets aan de hand totdat naalden vallen en de ballen glijden lichtjes scheef gaan staan en oudjaar nadert met een traan voor een nieuw begin totaal ontluisterd ontdaan…

ik weet dat jij een genie bent in het schikken van bloemen op toon de preluderende lenteboeketjes klingelen triomferend in blauwwit verschijnen zonnig zinderen streken op het oranjegeel van de zomerviool trompettert rood de gladiool het oogstrijpe geluid van een vol orkest kleurt herfst als het magistraal seizoenen sluit jij…

zacht preludeerden violen bouwde slagwerk het ritme op verkenden trompetten hogere sferen jij gaf de opmaat aan het orkest om met hart en ziel te spelen zij hebben hun bloempjes buiten gezet wij hoorden ze groeien zagen hun knoppen zich richten naar jou voelden de spanning tot bloeien alle secties verzamelden kracht tot na de donkerste…

driftig dirigeert hij het orkest en weet in korte snelle slagen het staccato naar het hoogste punt te jagen dan neemt hij armzwaaien terug dwingt het vlagen van violen in hun vragen naar een warme melodie er staan geen noten in zijn boek hij ziet de ogen van de componist las zijn muziek en wist in sluitende akkoorden…

zonder fracties van geluid verdwaalde tonen sluiten die volmaaktheid uit leven maakt altijd lawaai in het groeien van de cellen het steeds opnieuw herstellen van gebruikt en afgeschreven zijn alleen de dood verstilt in wit vindt rust de laatste plaats voor zijn vergankelijkheid de tijd zal deze ruimte dichten hoor de muziek in het orkest…

zo zoet en schoon alleen dan welke sporen leiden een blinde naar zijn fatamorgana welk orkest speelt voor deze dove dirigent.…

lavendelblauw van Côtes du Rhône ga ik in het landschap op een orkest cicaden speelt Chopin van Gogh is liters verf verloren zonnebloemen, zonnebloemen ik word gek van zonnebloemen maar nog geler is het koren van de flanken der Ventoux wenkt een dode wielrenner maar ik weiger om te komen naar de zinderende rotsen ik wil drinken, louter…

De waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan daartussen de dolenden als dorstigen in een tranendal zo zoet en schoon alleen dan welke sporen leiden een blinde naar zijn Fata Morgana welk orkest speelt voor deze dove dirigent.…

ik heb stukken uit de hemel gespeeld met bevlogen muziek teksten geschreven die er in hakten bij het grote publiek wereldbekende meesters ontmoet en samen geschilderd op open doek toch is mijn naam niet gekend als persoon nooit aanbeden ik vonk talent in solo’s en orkesten beziel letters in zinnen breek het licht als magisch…

wij hebben gedanst als nooit tevoren op vleugels van de tijd muziek uit onze eeuwigheid vloeren zweefden wij werden verheven door uithalende tonen die sierlijke draaien bekroonden galant zonder pedant te zijn met hoofse ernst naast uitbundig plezier kostumeerden wij nostalgische zwier wij dachten orkest met strijkers en blazers…

het orkest speelt trombone klarinet trompet de goedig doffende tuba een trom behoedzaam sluiten muzikanten de mond om het riet aandachtig verinnerlijken ze muziek de ronde stem van het koper vermengd met een ernstige wending van houtblaasinstrumenten onder hun hoede groeit de melodie de dirigent zwaait over hoofden lange bewegingen van…

Hoe zij zich voorbereidt op de thuiskomst van haar man: zij schuift een stoel tegen de zon, wrijft haar lichaam soepel, stemt haar inwendig orkest, legt onder haar korte zomerjurk een geur van naaktheid uit. Zij schudt haar hormonen op. Diep in zichzelf kijkt zij of de tijd haar niet teveel heeft aangetast.…

ik vang voor jou de tonen componeer het zachte lied dat speelt in al je dromen wiegt in bloemen die je ziet het is een wijsje dat ik in je ogen zag je zong het als klein meisje toen ik jou mijn schaduw gaf je stem is het orkest je woorden de vocalen je lach vult aan wat rest in een schitterende finale je bent een brok muziek…

restanten menselijke geluid klinken nog ver boven het pandemonium van de wereld uit van wolken gedreun en gebrom daar kijkt geen mens in herkennen meer van op nieuwe tonen zijn altijd op proef tot stamboom en afkomst zijn bepaald zonder dissonantie is aangemaakt en het bestaande orkest duidelijk niet ontregelt of gefrustreerd…

ik zou je zo een orkest willen geven waarin alle bloemen hun kleuren en geuren in muziek uit kunnen leven een dirigent die ook de kleinste orchideeën kent ze laat wiegen in de bomen van hun dromen kom mee naar de bloemenzee dans in het gras want de voorstelling begint pas als de zon er is zij opent hun harten in de eerste zucht…

jij weet stromen lucht te laten dromen als een spelend orkest in de kleine bewegingen van je handen meng je warm en koud tot contrast dat jeugdig houdt preluderend en activerend tot een atmosferische flow met hotspots a gogo horizon verwijdend zal de impact zijn van het nieuwe heelal dat zal stromen naar overal waar dromen…

schallen hoorns zal koper blinken in de zon velden worden ontruimt teunisbloem en duindoorn een tafel dekken van verval de zee heeft zich geschikt wat minder zand te nemen ik ben slechts een waarnemer muziek door hen geschreven kruipt in alle holen en gaten geen partituur is voorhanden maar ligt voorpoten geschikt vandaag repeteert het orkest…

zweven op klanken van heerlijke muziek vingers die dansen over toetsen als vleugels die glijden op thermiek van stuwende en stijgende tonen scheer als een zwaluw door ’t zwerk zwenkend zwierend in de compositie en het ritme van de wind gehoord in de snaren van de bomen drijvend op genieten van het geluk schrijf op heerlijke muziek van orkest…

Zo heeft Joseph Haydn in zijn oratorium "Die Jahreszeiten" het instrument al vroeg zijn rol In het orkest toebedeeld, waarin het in nummer 28 Met lange roffels in een 'wijnfeest'meespeelt.…

een maagdelijk schone partituur zijn hart is zwaar van verlangen onzichtbaar valt een haast tastbaar schild om hem heen het is zijn queeste om toondichters in tijd en ruimte te ontmoeten hoe blaast hij adem in de muziek een levende plek in de mensenziel hoe doorgrondt hij de gedachten hoe gebaart hij die aan het orkest…

ik zag de strijkstok in bewegen de muziek haar mooiste klanken vleugels geven zacht in liefde parels haar melodie als gift van het licht in de schoonheid van de muzikale edelstenen van het vol bezette orkest ontroerd luisterde het publiek naar de hemelse muziek die gedragen werd door generaties tranen zonder onderscheid…

geluiden waaien aan de wind verdraagt de tonen ze vertellen hoe het ons vergaat in werken en met wonen soms lijkt het een orkest waarin de haast het ritme pakt dan zijn de trommels op zijn best de rest is even weggezakt ineens is er die aria.…

Flonkerend als een fontein, sprankelend en dansend boven de machtige zee van het orkest de viool die zingt zijn meesters roem door de eeuwen heen de klanken van de eigen tijd, de klanken van weleer, zij binden wat was, komt en wat is de blijvende schoonheid die steeds weer ontroert, die altijd weer boeit.…