Alle inzendingen over paradijs

Bloedhete woorden bloedmooi bloedgeil bloedstollend of het paradijs…

De weg is nog lang waarop men verder kan gaan. Tot in het Eden.…

groots buitenleven in mijn eigen paradijs vijftig tinten groen…

vijg en het paradijs de stad, de straat, de schoen en het paradijs de paardenvijgen para-eis een eis maar dan half een zachte paardenvijg een zachtepaardenvijg de paardenvijgenpaladijn de inburgeringscursus het paraderen door paardenvijgen het visualiseren en dan onbekommeren dus we noteren; het koeienvlaaienparadijs…

Het hart dat geen ruimte meer had voor een paradijs waar het in zou kunnen groeien; was verschrompeld, omdat het onvoldoende liefde bezat, om het paradijs in zijn perfectie te zien bloeien.…

Ach laat me in mijn paradijs De wereld buiten laat mij koud Het gaat niet om wat goed wat fout Hier te zijn in het weelderig groen - de zoete geuren, zachte kleuren - Maakt kalm en wellicht wat wijs Ach laat me kijken naar de vogels en luisteren naar hun gezang Zo was het in het paradijs Slechts schoonheid - niemand bang.…

Ach laat me in mijn paradijs De wereld buiten laat mij koud Het gaat niet om wat goed wat fout Maar hier te zijn in het weeld'rig groen - de zoete geuren, zachte kleuren- maakt kalm en wellicht wat wijs. Ach laat me kijken naar de vogels En luisteren naar hun gezang Zo was het in het paradijs Slechts schoonheid - niemand bang.…

Immens zicht de horizon verlicht haar huid omlijst in haar paradijs. Het water stijgt mijn hand van haar lijf mijn laatste traan die het raam beslaan. Een verwaterd zicht op jou gericht de herinnering schijnt door jouw paradijs.…

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad.…

zacht kuste een vlinder het bloemblad de tere vleugeltjes trilden en ik, ik voelde me als in het paradijs…

weer gooien slang en appel het paradijs te grabbel is er crisis tussen euphraat en tigris in het mesopotamische land verslaafd aan macht claimen zij waarheid die vrijheid dodelijk verkracht in vroegere tuinen vallen andersdenkenden onder hun moordende hand het paradijs was al vergaan laat in gods naam die hel niet naar onze wereld…

Leg aan bij de boomgaard waad door zacht gras en goudgele appels naar de vijver middenin dampend in de avond Betreed het ronde bekken glijd het warme water in en zwem over de bodem van je oerappelwijze weten naar de trappen van de toren Lees vanaf de omloop de wind, de wel de stroom van de tijd, hun rimpelingen hun dieptes en de nevelschimmen…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

Verloren was het paradijs, omdat een vrouw, die toch de vrije keuze had, het klokhuis boven ‘t klokkenspel verkoos. ---------------------------------------------------------- (Uit: Plectrum et Emergo, Liverse 2003)…

Cabanes eind oktober – grijs bruin oker groen Een door nevels van vuurtjes versluierd seizoen Waar de roofvogel langzaam haar spied-rondjes draait De barmhartige zon alle herfsttinten aait De winterslaap nadert de kou is op til De natuur komt tot rust - een merkbaar verschil Met de brandende zon van de bloedhete zomer Het tempo de kleuren zijn…

Ik hoorde jouw stem en zie er was licht ik proefde je lippen voelde je gezicht je liet me in je hart in een tuin met de prachtigste bloemen mijn vingers glijden door je haar gedachten vliegen weg en even ben ik daar het paradijs ik ril, naakt kippevel over mijn lichaam en zie, jij bent daar om je armen om me heen te slaan ik verdronk…

Ik zag een wereld als was 't een paradijs, het raakte me diep in het hart. Maar toen schrok ik wakker en ach.. het was slechts een droom.…

gehuld in paradijs'lijke gewaden beginnen we ons duister ritueel stoutmoedig stappen we uit het gareel verkennen aarde die we nooit betraden de weg voert over slingerende paden ik vang je blik, omsingel je kasteel en neem je in, we worden één geheel wanneer we samen de rivier doorwaden we stoten klanken uit en zaaien zaden zij zoeken grond…

Er waren ooit mensen in Eden Die ´t dagelijks met elkaar deden Ze liepen er bloot En gingen nooit dood Toch waren die lui ontevreden Ook kroop daar een slang, een heel wrede Die duivelse plannetjes smeedde Hij gaf hen wat fruit Dat men naar verluidt Op dat moment 't liefst had gemeden Want God die keek net naar beneden En zag wat ze…

Je opent mijn ogen met je fantastische blik er onstaat een nieuwe wereld dat geeft mij een kick je neemt me mee naar een heerlijk paradijs we vertrekken met z'n 2 op een misschien eeuwig durende reis In het leven is er slechts 1 ding dat ik 100% zeker weet en dat is dat ik je mijn hele leven nooit meer vergeet…

vergessen was immer gewesen ist und durch meinen verdruss schon viele male ist aufgegessen damit ich flüchte vor dem was gewesen ist und mir nur hoffnung anmisst ich lebe den traum von Eden quelle der strömende liebe er lässt mich im heute leben sehe die unverkennbare schönheit komm folge mir zu der lächelnden fröhlichkeit * paradijs…

Vanaf een bankje in het Twentse veen volg ik de dans van heideblauwtjes gedempte geluiden zinderende warmte onze schaduwen schijnen langzamer dan langzaam te gaan te blijven staan boven pijpestrootje en zwaarbeladen braam mijn hart weet haast geen blijf met de weelde van dit beloken Paradijs…

De wereld om me heen stortte ineen, maar jij maakte dat ik weer in het paradijs kon leven. Ik zal het nooit vergeten, lief vogeltje.…

toen er nog geen schepper was bestond heilige liefde uit pure naaktheid geheten: paradijs Hij zag het met holle ogen aan en dacht; dit is te mooi.. genoeg ik ga hier een schitterende hel van maken dus op een warme dag onder de blauwe zucht schiep hij jalousie uit een handje lucht of twee daar keek hij met afstand…

Ik droom Van jouw twee armen Om me heen Ik droom Van jouw ogen In de mijne Ik droom Van jouw lieve woordjes In mijn oor Ik droom Van onze Eenwording Ik droom Van ons zelfgecreëerde Paradijs Jij; Mijn Paradijs Op Aarde!…

Wat minder ik, iets meer: jij, dat ware wijs Mag deze droom uitkomen, mensen lief, het Paradijs!…

Weer een dag in het paradijs voorbij sla de warme deken om je heen alleen de stilte doet nog pijn of zijn het stemmen in je hoofd hier zou het geluk toch moeten zijn achter dat groene gras ben je liever niet euforisch blij dat je hier nooit écht was de kudde heeft geen herder meer alleen zijn is een kunst de woestijn blijft leeg en dat doet…

Iedereen vindt dat ik verder moet gaan Maar elke keer als ik mijn ogen sluit Is er een donker paradijs Er is geen remedie Je ziel jaagt op me En zegt dat het goed met je gaat Niemand is vergelijkbaar met jou Ik kom je tegen in mijn dromen Ik wil niet wakker worden Ik ben bang dat je niet op me wacht Iedereen vraagt waarom ik zo zwak ben…

Waan ik mij in de groeve van mijmeringen, uiteindelijk op glad ijs en in een labyrint van goede bedoelingen – die hieraan voorafgingen om alle moed te plaveien, verstild het zwijgen in een wereld van gezapigheid, ben ik het doel en beloofde paradijs alweer voorbijgeschoten. Illustratie: Marion Ferno…

Ik besta in het uur dat wacht Handpalmen wuiven mij van verre toe Mijn ogen reiken duizend ramen tegemoet Schampen langs heuvels van gebalde pracht Er ritselt water in kleuren van gesmolten lood Een deining smoort tegen de veilige oeverrand Het gouden licht getuigt van een afwezige dood Ik mompel duizend namen op voorhand Rollende kiezels…