Alle inzendingen over raakt

Slechts even raakte ik bevangen En zag dat het ook jou bewoog Het betrof zorgzame aandacht Die van jou voor mij raakte me diep Maar die van mij voor mezelf Bracht me stilletjes van slag Alsof ik een oeroude honger voedde Een vergeten kind de hand reikte Jij gaf me dit, door mee te gaan En mij met moed te bestendigen…

Een rusteloos gedoe speelt zich af, in mijn creatieve hersenkop. Nieuwe ideeën worden er gesmeed, in mijn oude smidse. Angsten worden er gepord of bezworen. Fossiele plannen worden omgesmolten in mijn nieuwe smelterij. Archivarissen slaan gebeurtenissen op in mijn slapende archieven. Wat ik me niet meer herinneren wil, wordt versnipperd…

Weet je nog die ene avond jouw lippen raakten de mijne de mijne raakten de jouwe dat eeuwigdurende hemelse gevoel. Weet je nog die ene avond waarschijnlijk niet want jij bent weg en ik bleef hier.…

Ik ben een mijnenveld, een emokip 't Gebeurt regelmatig, dat ik flip Maar zo ben ik, ik kan niet anders zijn Mijn emoties zijn een terugkerend refrein Ik ben een mijnenveld, een emokip Ik ken de hoogste toppen, maar ook de diepste dip Maar zo ben ik, ik kan niet anders zijn Wie me verkeerd raakt, raakt een mijn Ik ben een mijnenveld…

Ik wil je Nog heel even storen Met jou is tegelijkertijd Ook al raakte ik je kwijt De poëzie geboren...…

Als je van jouw gebrek jouw talent maakt ben jij het die de harten van anderen raakt.…

Als de waarheid snijdt Maar de leugen bevrijdt Is de keuze snel gemaakt Geef me wat me raakt…

Het is praat waar het hier omgaat, men raakt er niet over uitgepraat. Maar over het hoe te doen heeft men geen visioen. Pietpraat, van vroeg tot laat.…

één voet raakt de grond binnen hemelsblauw zweven toch aarde vinden…

Heer, U hebt de schepping mooi gemaakt vanmorgen nog raakte ik ontroerd: werd ik er door geraakt.…

Dat naakt Is niet wat ze raakt Zo zijn ze immers geboren.…

mij een smeken een gebaar de grens bereikt van goed fatsoen je raakte al de paal het rood en wit van hé kijk uit hier is de grens hier houdt het op gehoorzaam bleef je staan twee handen raakten aan de grens één stap nog slechts te gaan…

Het voetbalspel kan mij niet echt bekoren maar gister raakte ik zelfs in de ban. Nul-nul, da’s niet gewonnen of verloren; een strafschop-serie ja dat krijg je dan. Al kan het voetbalspel me niet bekoren toen raakte ik zelfs deerlijk in de ban.…

Ze huilen in mijn hoofd maandenlang Het raakt niet gedoofd zijn ze bang? Bang dat het niets wordt? Ook vlinders voelen dat er iets schort.…

uit angst voor de pijn als het je raakt...…

Ik lig op bed Buiten hoor ik landwerktuig En tortelduif Jouw gehuil uit de badkamer raakt me niet meer…

even leek het dat jij me kende jouw hand raakte mijn arm het was een herinnering die mij verwende…

De kleur van het licht Dat jouw ogen raakt Komt van een wereld eenogig En is altijd volledig volmaakt…

je woorden als harde klappen geen blauw, geen rood de pijn versteend je raakt niet meer ik zwijg je dood…

de nacht belooft haar tranen het ontwaken van de dag waar duisternis moet wijken in de zoektocht naar een lach haar droom raakt de sterren voor even breekt de pijn het huilen van een kind kon haar toekomst zijn waar wensen verhult verborgen vragen haar leven in hoop engelen raakt en regenboogkleuren haar traan weerspiegelt geschilderd…

Dat weet ik best, maar toch, in de winter-nachtelijke stilte hier, het doet me wat, het raakt me telkens weer.…

Mijn blik vertroebeld raakt in een vertrouwen beschaamd. Mijn toenadering mijn handelen zullen normeren. Wanneer de geloofwaardigheid mijn kern niet meer raakt. Ik vertrouw op de waarheid; maar wat is die waard. Wanneer de lijnen in het niets verdwijnen; niet langer met de waarheid kunnen worden verklaard.…

Ze raakte zichzelf - tenslotte - kwijt Kon zichzelf 'onder de wol' niet eens meer vinden.…

waar de nacht de ochtend raakt en de middag de avond naakt daar strijdt de tijd naar een nieuwe morgen…

Bij de geboorte staat de fontein van liefde wagenwijd open maar raakt in de loop der tijd min of meer verstopt…

als de leugen waarheid wordt helder denken raakt ondergesneeuwd hopen witte duinen zich op tot zwarte wallen…

Gek toch, zelfs wanneer je hoedt voor narigheid, je raakt de sneeuw, alsook ’t weer, niet kwijt,…

Wanneer men je maar vaak genoeg schopt, ga je de pijn al voelen, voordat de schoen, je scheen raakt.…

Zelfs in mijn dichten zwijg je, naakt is het blad, je raakt mijn pen niet uit, je geeuwt, strekt je uit, nog even. Ik wacht.…

Je raakt in verbazing Van die aanblazing. Ja, in het leven, Is er heel wat te beleven!…