Alle inzendingen over reis OR schermen OR waaiers

Sami doen het samen door Arctische kou onder dwang Strijden tegen kille krachten, die heel vaak is heel wrang Gezichten doen sterven verweerd, maar heel sterk echt nooit bang…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

mijn scherm spreekt pak ik het kleintje Scroll hem ritmisch door Koffie, tekst, geroezemoes - zo hoort het Overal de wereld.…

de reis het einde waar naartoe het stof de mensen massa moe wanneer ik vreemd beneden sta en dan omhoog mijn oog opsla hervindt mijn voet haar vleugelkracht: ik zie dat iemand op mij wacht…

Wetend dat je reis verdergaat, met de gedachte aan wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. De aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven.…

Wetend dat je reis verdergaat, met het gedachte wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. Vergaande aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven…

ik wil geen duimbreed meer wijken zwerf nu door mezelf heb me uitgeschreven uit deze wereld op reis naar het nieuwe ergens ik had nog een tegoedbon voor huisvuilzakken die had ik ook wel nodig opgeruimd staat netjes ik hijs mij op aan de touwen van het nieuwe vertrouwen reikhalzend in de verte gloort het mooie…

op reis bestemming onbekend geen naam geen vluchtnummer geen koffer zelfs geen vaarwel zomaar op reis zonder afscheid zonder dat je ooit weer thuiskomt...…

twee zeewaardige karvelen een kraak met vierkant getuigde mast varen uit de haven van de Zilvervloot een landtong nabij de zuilen van Hercules hij vervalst tijdstip en afstand in het logboek om de matrozen niet van hun moed te beroven op zijn hoed plant hij een pluim, kruipt uit zijn huid waant zich op het grote oosterse schiereiland maar…

Waar dwingt de reis en remt de weemoed hoe volgt zij sterren in de nacht?…

naar antwoorden alles kwam van voor langs paden te raden wat was er gebeurd waneer ben je klaar met het leven met haar dan vind je weer iets nieuw zo blijf ik eeuwig een debiel en zot verslaafd aan het leven genot zo lopen we maar te zoeken te roepen op zoek naar het bewijs tussen het blauw het zwart het grijs we lopen we zijn op reis…

van weggeweest mijn zelf nog niet teruggevonden de spiegel van de jeugd gaf onbedoeld verval te zien nu echt begonnen reis niet zo snel bedelden mijn ogen ik wil nog zoveel zien de kale heuvel met het eindstation nog niet beklimmen en zie hoe ik nog leef mijn ogen licht wat meer geloken mijn mond verdroogd maar met nog kleur op wangen…

onder een dalende zon de lucht gespoeld door regen varen mijn woorden naar vreemde oevers in blauwe eenzaamheid de witte vogels de geur van heldere lucht de streling van de wind mijn droom begint…

Het is vreemd jou zo ver weg te weten te weten dat de adem die wij ademen dezelfde is. Om het stilzijn te omzeilen schrijf ik er om heen. Nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels. Gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent…

op reis met de zon in mijn rug naar een leven terug in de tijd ontmoet ik weer de verdrongen geesten van feesten op de weg achtergelaten alles wat ik heb uit angst te worden verlaten maar liefde duurt het langst je roept ik voel je lach stralen op mijn rug ik draai me om en keer terug knijp mijn ogen dicht en voel de zon de zon…

Ongekend toch bestemd Vol vrijheid toch getemd Uitdaging toch lot Normaal toch zot Volgend het spoor Onbekend maar toch waar ik hoor…

Ik heb vandaag een gele stropdas gekocht en een bruine koffer Dan kan ik de koffer achter op de fiets binden…

steeds verder kom ik thuis in eigen leven vraag me niet hoe het werkt altijd als ik woorden gevonden heb dan ben ik er al is het soms voor even…

De maan staat dichterbij ons bijdehante stadje dan de weide doet denken aan treinstation na treinstation vergat je Diegem komt er zo aan Vanaf Luxemburg in Brussel vol schuimend bier en Polen iedereen was duivel voor de lol wij zaten in het hedendaagse bijgeloven niets bestaat niet als het maar geschreven blijft voetballen raakt kijkers…

Een reis te maken voorbij de huid tracht ik te vinden zonder beladen draden van alles wat iets was is niets wat het lijkt toen kijkt voorbij de horizon tegen de wind in om werkelijk één voor één de raadsels te ontrafelen en wil ik zijn nu onder de oppervlakte van jouw witte roos daar waar de geur van thuis brandt…

vandaag besloten om jou te ontbloten harnas van het lijf een kans om uit te komen het hart stiller te doen klinken als het klare water diep stromend doorheen de grachten opdat perzikbloesems bloeien aan de oevers van jouw zicht…

Op mijn lange reis woon ik in mijn gedachten – aan onze liefde.…

kriskras maken ze de hemel vol die condensstrepen eventjes schermen ze de huid van moeder af…

(Välkommen till Jokkmokk) Poolcirkel, Sami, rendieren en sneeuw Leven in toendra, honderd jaar na eeuw Pingo, palsa en permafrost Samisch Verheffende verhoging in moeras Via Trondheim en de Noordkaap kerk & rots Welkom in Jokkmokk, dus aange- komen De zeer lange reis vorderde gestaag door veel elanden gadege- slagen Vervolgens…

Ze is degene die jou draagt Wanneer je zwemt In universeel water Degene in wiens armen je ligt Na je landing In deze wereld De navelstreng doorgeknipt Maar ze is er Ze is degene die jou voedt Jou woorden en wolken leert Degene die jou na vallen weer opstaan laat Zij is degene die op een voetstuk staat Van wie je je later losmaakt…

de zon naakt een einder tegemoet onwaarschijnlijk roze wolkend goudbrokaat sissend onderuit in een zee van waaierend uiteen gaan eens houdt het op oplichtend een laatste kreet de nacht wenkt…

genadig slaap je even uit want een stem spreekt tot de verbeelding ervaar maar een droom is moeilijker achter een scherm…

Verre werelden, voor later, vouwden waaiers open als in stadse dranklokalen. Maar nee: er zijn geen verre werelden, geen waaiers meer. ----------------------------------------------- Uit: 'Bepaling van Plaats', 2010.…

meikoningin werpt sierlijk haar rijke sluier uit met een waaier van groen en bloesemregen de kleuren en zoete aromen zijn een zegen waarvan mens en dier kunnen genieten voluit hoe pittig heeft de bruid haar kroon gekruid met tijm en meidoorn door elkaar geregen meikoningin werpt sierlijk haar rijke sluier uit met een waaier van groen en bloesemregen…

ik schrijf met wit en kleur het donker licht wimpel met het blad een waaier als levenskoord omspannen weeft het web een toverwoord en huilt meerstemmig in de nacht waar haar tranen samenkomen in een kinderlach gebundeld…