Alle inzendingen over sturm und drang

Ik weet niet waarom mijn ogen tranen Nu ik de dood een beetje in jou proef Mijn weten overtroeft de gang naar je graf, maar ik snoep het zuur En ik voel je drang Ogen van gisteren Volgen me waar ik ga elze…

Evenals de mussen zijn de kerken het sussen van een eeuwige drang In het buitenste te vinden wat al die tijd in ons zat. De mens en al wat zij kan zijn: Ons lot…

Nu na al die jaren tijd Heeft zij voor mij Iets wat ik benoemen wil Als vorstelijke werkelijkheid Met warmte voor de mens Haar drang naar harmonie Voor volk en vaderland Er was een moment van lichtgelovigheid, Maar ook van strijd en stimulerende aanwezigheid Voor menig Nederlander nu moment van droevigheid Juliana... ...Hare Majesteit…

ongeschreven wereld – ze ze raast over mij heen boeken leeg van letters het valt als een giftige droom op kleine plekken – werden ze gestold -- gegroeid in drang van zinnen neergestreken -- waarheen gelukkig niet ver weg maar doodmoe ……….…

Ik ben dit jaar de griepprik wél gaan halen Al woedt in mij de drang tot rebellie Ik boog toch voor de pharma-industrie En weet op voorhand dat ik echt ga balen Als ik - met ander virus dan voorspeld - Ook nu weer door zo’n rotgriep wordt geveld…

Bang ben ik, Altijd maar bang, Mijn hele leven Al, vanaf het Allereerste begin, Bang om er te Zijn in de ogen Van andere mensen - Hoewel ik ook met Een angstig oog Naar mezelf kijk, Altijd is er die Angst om zichtbaar te Zijn en de onbedwingbare Drang mijzelf te verstoppen Onder de oppervlakte Van de aarde…

Kunst onderscheidt, als nutteloze drang, de mensen van de redeloze dieren. Die oerbehoefte, alles te versieren bestaat zowat achthonderd eeuwen lang. Toch hoor ik de cultuurbarbaar al bassen: Nou èn? Me kind van vier ken óók zo krassen!…

Die drang, zo lang verzwegen werd hem plotseling te groot Helaas liet hij daarbij de nood van anderen niet wegen dat viel me van hem tegen da’s not done voor een piloot van een volle DC-9.…

De dag nooit hetzelfde of elk uur of elke minuut dat telt raakt het ritme nooit de grond van ontelbare gedachten ruimte is altijd aanwezig ook al is ze beperkt nieuwe mogelijkheden maken de drang naar het ontdekken een levendigheid van natuur.…

jouw rivier ontsprong in de mijne een twinkeling van stroming puur en onbevangen van inéénvloeiende voorjaarssneeuw vol van leven met vaste drang we rijpen, we groeien de bedding waardoor we waden is voor langer dan even…

De drang om permanent naar meer te streven Brengt crises voort, een onmiskenbaar sein Schreef Hoornik niet al: hebben is slechts schijn? Hoog tijd is het om anders te gaan leven Ik denk terug aan eigen kindertijd: Blij met een boterham tevredenheid…

Mijn idee Kom, wees nou niet zo bang Wat nou nee We gaan toch zeker winnen Ga nou mee We wachten al zo lang Wat nou nee Je hoeft daar niet te pinnen Kom nou mee We staan al in de gang Wat nou nee Heb jij er dan geen zin in Jeminee Ik jaag je niet op stang Wat nou nee We gaan zo echt beginnen Eerst wat thee, Dan Wein, Weib und…

Hij wiegt zonder te rusten terwijl zijn vingers draaien om wat mij niets lijkt ik ga naast hem zitten observerend stil tot ik de drang om mee te gaan in zijn beweging niet meer kan weerstaan maar wanneer hij zegt hou op zo raak ik de draad kwijt gek stop ik verward…

Voor de drang tot aan de ochtendgloed.…

zoals de schilder zichzelf ziet als koe de weide is het leven waarop hij terugkijkt waarin hij graast en nog iets achterlaat als bijdrage voor de vergankelijkheid de schilder is de kwast en de penseelstreek tegelijk hij klampt zich vast aan z'n expressie geeft gehoor aan drang naar iets dat niet meer is of het moet afscheid zijn…

Haar drang was zo sterk, Dat zelfs in de kerk Ze nog met de priester wou paren. Hij werd toen maar deken in Gulpen En gek op huishoud 'lijke hulpen. Die waren doodsbang En bleven nooit lang, Want zagen zijn broek steeds uitstulpen.…

vraag ik de wind, of het een drang is, en wat hem drijft ? En hoe hij het vallen beschrijft ? Of het heerlijk schijnen is ? vraag ik de zon, of ze bang is voor het donker, het doven ? En wat haar vasthoudt daarboven ? Of bloeien niet het einde is ?…

Alweer een schittering in mijn ogen afkomstig van haar stralende gezicht alweer de oncontroleerbare snelheid waarmee mijn blik zich op haar richt Alweer de drang om te blijven staren maar om snel weg te kijken tegelijkertijd alweer de verkeerde beslissing genomen en bij het volgende station was ik haar kwijt…

wanneer bloesems ontspringen voel ik drang om te zingen want de lente ontwaakt zonovergoten dagen je hoort mij niet klagen want met de zomer op reis bladeren overal tapijten in vele kleuren want de herfst is gekomen sneeuwvlokjes op de grond want de winter in zicht en de cirkel is … rond!…

het eeuwige stompje sigaar gemummelde groet de oude bus rijdt krakend naar het centrum van het mij nog onbekende dorp der Halbertsma’s ik kijk mijn ogen uit oren staan op scherp handen houden knippend hegschaar vast debuut als assistent = manusje van alles bardienstig tot invulling van corveelijsten halen van post wekken met Dichter und…

Dichter und Bauer, waarom niet. Straat langs het water. Kritisch punt. Wat kwam na de muziek tot stand? Kijk zonder handen op de fiets, en brommend met een buddyseat de Kreek rond, over Kaai en Heul, een hels kabaal het halve dorp - maar iemand die ook vleugels kreeg, die kwam niet ver.…

“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt” Georg Trakl, Klage Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen en vermalen worden 's nachts in het hoofd woorden tot korrels, letters tot gruis en buiten stormt het Niets, stom als beloofd: koud en stil wordt het leven weg geroofd.   …

Als op hoog niveau de bazen ontsteken in bizarre drang, het paradijs nochtans verlaten, ontkenning is bewust in zwang. Als water draalt langs kale ruiten, de buitenwereld koud en bang, laat gretig twijfel ampel varen de weg van boven is te lang.…

Gewikkeld in overmoed, in drang, ben ik toch stiekem een beetje bang, maar overspoeld door het onvoorspelbare, zal ik toch deze weg bevaren, en wie mij stoppen kan, zal niet bestaan, ik zal hoe dan ook verder gaan, verschrikking, verbazing en onenigheid zullen mij passeren, maar ik zal dit moeten tolereren, want ook geluk, blijheid en passie…

Dan voel ik die drang om weg te kijken. Mijn handen zweten en mijn vingers trillen. Het is gewoon bezeten hoe ik sta te rillen. Altijd maar alleen. Eerst vergelijken, en dan weer meteen mensen ontwijken. Door ieder mens komt angst tot leven. Dat is mijn leven. Maar niet mijn wens.…

Ik zou je graag dit geven, dit wat ik niet kan, Door schemerluchten omgeven Als de zuurgraad van mijn behang, Door de tochtigheid van dwazen En de vochtigheid van glazen, Meestal na die drang Ik zou graag met je delen, dat wat ik niet kan De waarheid in vele facetten Als de zoete muren van mijn gevang, Samen verblijven in een gouden kooi…

huid en neus ben ik en oog en oor zuig alles in me op ben een met de natuur enkel leven, beleven, even  en weer even ik dan, sprakeloos van dichter en dichter bij ervaren, ben, o zó schizo, ook nog díchter die in de drang om zich te uiten in hoge nood zijn woordenprakje neerkladt op een vliegtuigkótszakje dan is het maar naar buiten…

ook ik heb mijn verslaving namelijk een chronische hang naar spekkies die geel/roze spekken zijn voor mij van een onweerstaanbaar gehalte als ik er één op mijn tong voel smelten betrap ik mezelf op een drang naar nog zo'n exemplaar en zelfs daar blijft het dikwijls niet bij doch ik weiger hiervoor in therapie te gaan dan maar een levenslange…

Ik hoop dat voor jou de zon mag schijnen, wanneer de drang naar verdoving voorgoet zal verdwijnen.…

Geschapen naar het evenbeeld van God heeft het gezondigd tegen de Natuur en ontkent de slagen van het lot, niet opgewassen tegen z'n natuur Het voelt zich liefdeloos en zeer miskend zijn tegendraadse perversie ten spijt waar is zijn drang, is zij haar drang ook kwijt?…