Alle inzendingen over vader OR ouders OR fundering

Het doet zo’n pijn die lege stoel De plaats in het ouderlijk huis Waar vader altijd zat voor de “buis” Het geeft zo’n verdrietig gevoel.…

Voor hen wordt groter, wat voor mijn ouders kleiner werd. Nu ze daar zijn. Ik mis wat ik niet missen kan. Het is de liefde die verging. Met de herinnering. Hij komt, hij komt.…

Je ziet weer hoe je danste en huppelde aan de hand van je ouders hoe je moeder liedjes voor je zong, en hoe je zat op je vader zijn schouders. Hoe je samen "mens erger je niet" speelde en ze jou altijd lieten winnen en dat je na een gemaakte fout altijd weer opnieuw wilde beginnen.…

Hij is ouder maar hij is dezelfde man die altijd naar me kijkt alsof hij schaamtevol zijn woorden zoekt en hoopt dat ik hem begrijp als hij hulpeloos lacht en ik dankbaar teruglach. Dan is hij weer mijn vader die me leert wat ik zal verliezen maar niet vergeten zolang ik blijf lachen.…

Kritisch zou ze ook geweest zijn als het niet was mislukt met gelukkige ouders, een vader die moeder zoent als hij thuiskomt of weggaat. Maar nu dubbel en feller want bedrogen is ze, verraden door wie geluk hadden beloofd, heel vroeger toen ze was visje in vruchtwater mazelenbaby huilen in de nacht.…

Wanneer hij ouder wordt, blijft één uniek mens over. De vader of moeder van je kinderen. De oma of opa van je kleinkinderen. Alleen trouw is dan nog een keuze. Voor de liefde van je leven. Wanneer je dat nog wilt en kunt. Wanneer je geluk hebt.…

Ouders moeten ouders zijn voor kinderen begeleiden en waar nodig corrigeren leraren moeten leraren kunnen zijn van wie kinderen, wat nodig is, kunnen leren Aan de basis van een verantwoorde ontwikkeling staat, eenvoudig gezegd, rekenen en taal natuurlijk, ook sociaal gedrag is belangrijk maar dat is, in eerste instantie, ouders verhaal Je…

waar ik veel last van had en mijn ouders hadden de zorg over mijn schizofrene broertje mijn vader was zijn mantelzorger mijn schizofrene broer een kalende gezette man die rookte als een ketter en regelmatig uitzinnige psychoses had compleet met agressie en bedreigingen nooit werd ik in bescherming genomen tegen de agressie van mijn jongste…

Een foto, die dag werd ik achttien jaar Mijn vader heeft zijn arm er om mijn schouders En mijn verloofde was er niet; heel naar Was zandhaas, wel aanwezig beide ouders Een foto, die dag achttien jaren oud Ik staarde wat weemoedig naar de rozen En draaide aan mijn gladde ring van goud Ze waren rood en hij had ze gekozen Opa's en…

Een foto, die dag werd ik achttien jaar Mijn vader heeft zijn arm er om mijn schouders En mijn verloofde was er niet; heel naar Was zandhaas, wel aanwezig beide ouders Een foto, die dag achttien jaren oud Ik staarde wat weemoedig naar de rozen En draaide aan mijn gladde ring van goud Ze waren rood en hij had ze gekozen Opa's en…

De steen van mijn vader, de trots van mijn moeder, gaat een reis maken daar waar de natuur zijn gang mag gaan, en vele handen de steen zullen verwarmen. Dit wordt voor ons beiden het thuishalen van onze ouders, vooral de plekken, waar mijn moeder graag mocht zijn.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

je vader is de man die zolang je al leeft je vertrouwen en bescherming geeft die je streng maar rechtvaardig advies kan geven die heeft gezorgd dat je vooruitkomt in dit leven nu je ouder bent zie je dat je op hem lijkt en dat je eigelijk op dezelfde manier als hij naar het leven kijkt de band is nu nog hechter en alles voelt vertrouwd…

Vader volgt rivieren donkere schaduwen van zijn land hij leeft zonder toekomstdromen eerzucht verlaten in zijn hand moeder, binnen gebleven kan niet meer lopen zonder pijn het zat haar tegen in het leven geluk zal nooit meer bij haar zijn mijn ouders zijn nu vreemden in geen jaren, dat ik ze ergens zag we zijn allemaal ontheemden zo triest…

Op de puinhopen van mijn leven heb ik opnieuw een huis gebouwd de fundering is nog niet zo stevig maar het is er veilig en vertrouwd Het biedt bescherming tegen rampen en geeft me houvast als ik val ik kan er rusten na het strijden ik vocht omhoog, uit het eenzame dal Nu schijnt de zon door mijn raam naar binnen ik schuif het gordijn voorzichtig…

De funderingen waren gelukkig sterk genoeg. Aan liefde blijft men schaven. Versta me dan ook niet verkeerd als ik soms iets anders inkleur of een andere draai geef. Voltooid zijn we nooit. Werp ik dan eens een steen, stapel hem niet op losse groeven, een ander gebaar volgt wel en metselt ons terug tegaar, al dan niet volgens plan.…

eerlijk is Dat ik ze alleen heb bepaald Hij spitst zijn oren als ik mijn verhaal doe Bemoedigt me en haalt het beste uit me En ik hoef niets terug te geven Hij weet dat ik niet hetzelfde voel De gedachte alleen al aan zoenen met hem Stuurt koude rillingen over mijn rug Hij is degene op wie ik kan bouwen Maar het huis dat ik bouw op zijn fundering…

Ons het is van ons Onze cultuur Onze denkbeelden Onze voorvaderen Wat gebeurt er met het ons Als het wij verandert Als de rivier meandert Globalisering Raakt onze fundering Het wij zijn vele handen Die kunnen komen uit vele landen Het wij Wordt een brei Wellicht maakt het ons vrij Vrij om banden aan te gaan Met mensen Die er buiten staan…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Je bent ouder en zorgt dat je kinderen in liefde opgroeien, ze vliegen uit en ook zij, zijn in de begenadigde positie om ouder te worden, zorgen ervoor dat hun kinderen in liefde opgroeien. We worden ouder, we zijn ouder zullen steeds ouder worden. Tot de dood ons scheidt, maar dat duurt hopelijk een hele lange tijd.…

mannen met hetzelfde uiterlijk als hun vader.…

In blakend goud ontmoet ik jou aan het eind van mijn eerste levensjaar al zie jij er ouder uit geef ik je toch mijn hand en vraag je om voor even mijn moeder te zijn niet te lang, want moeders sterven voor je ze kent en het geluk wat ik lees in het venster van mijn buurman is gelijk vaders troef, de kaart die hij nooit heeft gehad afscheid…

Ik heb van hem een foto en angstig ben ik nog het meest dat als ik ouder word geen mens meer zien zal dat wij broertjes zijn geweest.…

happend naar overleving moest ze na oeverloos vechten uiteindelijk loslaten loslaten om zich te herenigen bij hen die haar dierbaar waren en geen kans hadden gehad overvallen door Moeder Aarde die de grond had doen trillen waarna huizenhoge golven nietsontziend auto's optilden en woningen van hun fundering rukte deze opjoeg als wilde…

veranderde alles van één op de andere minuut stapte je in een film, waar je helemaal nooit in had willen zitten niet dat je 'n keuze kreeg wat een uur geleden nog normaal was lag nu in duigen, de fundering onder jouw bestaan weggevaagd wat rest zijn ontelbare scherven waarin jouw leven uiteen geslagen ligt stukje bij beetje veeg je het…

wieken altijd wijst er een naar de lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats…

Soms denk ik dat ik ben blijven steken bij winkeltje spelen geen klanten geen omzet in feite ook geen inkoop alleen maar spel Zoals vroeger in de grote keuken van mijn moeder in het ouderlijk huis met die vitrinekast met als doelgroep dat grote gezin vader en moeder 5 zussen en 2 broers Toen vond iedereen me zoet nu moet ik waken…