Alle inzendingen over verdriet

Ik durf niet meer te luisteren naar de stilte want in elk gefluister hoor ik haar stem en worden mijn ogen door ijsgang versluierd.…

Ik verlang naar verlamde armen een verminkt gezicht diepe wonden met korsten gedicht verbrijselde botten in blauw en rood gekleed een lichaam vol pijn voor mijn hart vol van leed…

Hij is er niet meer, maar wat doe je nou, wanneer hij, die jarig geweest zou zijn om dit feit, wat voorheen heuglijk was, te herinneren? Wat doe je, in zulke gevallen? Zeg je: Gefeliciteerd, zeg je Gecondoleerd, of zeg je niks? hij is er niet meer, maar ZIJ is er nog wel! En HIJ wordt gemist!…

als een ongewenste hond uit de wagen getrapt ergens op weg naar het zuiden die het voertuig achterna holt zo lang hij kan, eerst vrolijk blaffend dan wanhopig veld verliest en tenslotte gelaten liggen gaat langs de kant van de weg kop tussen de poten tong uit de muil jachtig nahijgt het spel niet begrijpt niet begrijpt dat er geen…

Huil maar lief kind je hebt pijn, het mag ik zal je troosten als het moet elke dag Troosten zal ik je lief kind al weet ik niet wat er is mijn kind maar je huilt, dus ik doe het tenslotte is er een moeder die dat vindt Waarom zou je huilen lief kind als er geen moeder is geen moeder die je troost geen maand,geen dag,geen uur,wat 'n gemis…

De tijd heelt alle wonden, het gemis blijft al is het stil klinkt het triest als regen op een glazen koepel. Een vroege vogel fluit zijn vrolijk lied, de winters gaan voorbij. het gemis blijft zielig zinderen.…

hoe dikwijls zocht ik niet vergeefs naar klank en kleur maar vond ik slechts verkeerde woorden hadden wij maar fado in ons land dan kon ik mijn gevoel vertolken en schrijven over donkere wolken van opklaring en zonneschijn maar calvinisten zoals wij kiezen uit de grijze brij die in de pappot staat te gisten bij toeval tref ik soms…

Je laat een traan. Zijn gang gaan. Om de volgende de dag. Te beginnen met een glimlach. Iedereen heeft zijn ups en downs wel. Dus aarzel geen tel. Dan kom je bovenaan de top terecht. Je ben trots op je zelf en dat is zeker niet onterecht.…

je wilt naar de kleuren, geuren van je vaders bloementuin er je voeten zetten ze horen kraken in het grind je ziet in mij je zus niet meer je eigen kind je wilt je jas aan, opstaan naar huis gaan maar, het mag niet de geest mist het denken struikelt vervreemding tekent matheid op je gelaat dat waar je van hield zie je het nog…

de hemel driedelig grijs als 't chagrijn van alle dag en daar zou het zaligmakend zijn..?…

jij, die te kort mijn liefste wilde wezen, wellicht ontgaat het je of wil je het niet weten, maar toen er nog een beetje liefde was had ik vandaag gemerkt in mijn agenda om feestelijk met jou te vieren. maar het verhaal heeft een begin een midden en een strand en eens te meer verzandt het feest dat ik je wilde bieden: er blijft…

je hebt me alle tinten van verdriet getoond die nu vergrauwd zijn tot het oeverloze grijs waarin verwachting is gestold tot dunne ijsgang op het brakke braaksel van mijn ziel. ik cirkel verder langs de zelfkant van mezelf lusteloze vingers graaien in de scherven op zoek naar scherpte om een kerf te snijden door dunne huid amper vloeibaar…

Toen ze er niet meer was kruiste hij dag na dag haar afwezigheid aan op de kalender aan de muur. Op eindejaarsavond dekte hij de tafel feestelijk voor twee. De champagne dronk hij alleen. Om middernacht haakte hij opgelucht de kalender van de muur en hing zich op.…

Alleen sta ik aan de grijze steen die mijn liefde heeft begraven. - ze is niet meer - De zee heeft haar genomen en een etmaal later teruggeworpen op het strand. Als ik langs het water dool bij valavond hoor ik fluisterflarden door de branding ruisend als een korenveld van grauwe troost en zwarte marmervlekken. De golven deinen om me…

ik heb een droompaleis gebouwd en een vriendinnetje verzonnen om te verwennen en koesteren als was ze jij ze luistert met ogen vol troost en medeleven als ik ze over jou vertel ze is perfect, maar als ik kiezen mocht koos ik voor jou, je hebbelijkheden en gebreken die maken wie je bent en om wie je bent hou ik van jou…

Tranen over mijn wangen bij het horen van jouw bericht totaal lamgeslagen rijp voor een gesticht Tranen voor mijn lieve vriendin die totaal verslagen moet zijn tranen voor haar man en kinderen want zij voelen de meeste pijn Tranen lieve meid, laat ze maar gaan het zal nog heel moeilijk worden voor jou maar wij weten, je bent een sterke…

Ik schrijf je. Torenhoog buitelen mijn woorden sprankelend in zonnelicht en speelse tederheid. Tot ze te pletter zweven ongelezen gedeleted in de prullenbak van je mailprogramma…

Er zijn geen woorden voor iemand die slecht nieuws krijgt je voelt mee akelige gevoelens wat achter blijft Er zijn geen woorden voor wat iemand moet doorstaan er zijn er zoveel maar wat heb je daar aan Er zijn geen woorden voor iemand pijn te zien lijden niet weten wat er in hun omgaat iemand waar je van houdt in alle tijden Er zijn…

ik zal naar Canossa komen, blootsvoets en kaalgeschoren me in het stof wentelen as over mijn hoofd strooien en naar je kruipen op mijn buik nederig je schoenen kussen ik zal gelaten wachten op een blijk van aandacht al was het slechts een trap in mijn buik ik zal blijven hopen op vergiffenis al weet ik niet wat ik verkeerd deed…

Als de veer gebroken is staat de tijd stil en duurt sterven eindeloos.…

tussen verregende herfstbladeren verwaaien snippers van de brief die zij na een oogopslag onverschillig verscheurde achteloos vertrappen modderschoenen flarden tederheid tot pulp…

Mijn zomer is zwart. Blauwe luchten blijven weg. De warmte is overal, maar niet bij mij. Verloren als een wees en bang als een kind. De korte nachten. Veel te lang. Hier is niemand. Hier is niks. Alleen ik en mijn kwaad. Ik ken geen god, want de duivel is mijn deken.…

op het rechte pad naar nergens liep ik verloren verblind door duisternis en wanhoop ik weet niet meer wie ik ben of gisteren voorbij is en morgen ooit nog komt het 'point of no return' is bereikt Verdwaasd offer ik me op het stenen altaar van haar kille hart.…

Toen je me zei niets meer van je te verwachten deed dat pijn. Dat ik nu niets meer van je verwacht doet nog meer pijn.…

Haar bloesje had ze uitgedaan; haar armen, die rilden ontbloot Waar geen haar kon gadeslaan daar was ze haar eigen despoot Ze was de rechter en ook beul in het diepe stille van de nacht Nadat zij ‘t fatum had gezeuld miste zij voor verzet de kracht Waar ook ‘t maanlicht ontbrak terwijl zij door ‘t donker gleed Zocht ze een scherf in haar…

In gedachten verzonken, fiets ik over het niet geasfalteerde pad. Ik zie en hoor hem niet, de wind, hij fluistert, niet hard genoeg voor mij. Ongehoord hard kwam de klap aan, de realiteit werd verdrongen. Gisteren was jij er nog, zal ik nu geen vreugde meer kennen.…

0 God! hebt Gij uw bloeiende Aard Aan ál Uw kindren niet gegeven? Ik - word elks drempel afgedreven, Ik - heb geen eigen hof en haard. Wél is de wereld ongenadig: “ De haveloze !" noemt ze mij ... Dat brandmerk dooft het medelij' - Ach, is dan de Armoe zó misdadig? Ik zoek de schaduw van een boom: Dáár schijnt me althans de rust beschoren…

nog eens het kussen opschudden een zachte aai over zijn wang jouw stilte in zijn handen leggen fluisterend welterusten zeggen slaap maar, toe, slaap maar… de tijd verstrijkt en och, het lijkt dat de donkere nacht hem naar de morgen zal dragen wat zou je op dat ogenblik nog kunnen, durven vragen……

In een kooi ben ik opgesloten een roerloos brandende kooi in een verlaten veld. Je bent er niet meer een vogel vloog de hemel tegemoet... Ik weet het wel God ziet mij staan in de zon Hij ziet mijn schaduw op de stenen Hij raakt mij aan maar voelen doe ik het niet. Ademloos staat mijn schaduw daar stil als in een luchtledige. Wat ben…

Je wil niet met me praten, je telefoon blijft dood, mijn brieven ongelezen. Daarom zit ik elke avond met een glaasje water aan het raam van de taverne op de hoek van je straat waar ik in de bocht je huis kan zien. Ik wacht tot je voorbij rijdt en zie van verre hoe je uit de wagen stapt oversteekt en zonder verder omzien binnengaat…