Alle inzendingen over emoties

Mijd zondagmiddagglibberpuddinggroen, het bospadzeeflichtstralende; verdrijf uzelf uit kroondomeinnatuurwoudlopersparadijsjes eer hete Satansadem van gezinshoofd ei kookt. Eén egel is geen egel: de grootste, roodste wangt aan de kim, ontstekeld en geplet maar al te vlees als gras. Er rijst een roep om naderstaan, vergrijzender der laatste…

ik zie je dwalen, dolen dalen tot in de kraters van je bestaan je zoekend zijn met het water tot aan je kin trappelen en happen ik omzwachtel je achillespees en vloek verbeten tegen de wind in…

ik liep de stilte langs de kant van de weg zigzaggend tussen madeliefjes en verkeer de enkele grasspriet die vertrapt werd deerde niet zoals anders want het was weg van alles en nog wat – het voelde geweldig wat weerkeerde aan het einde van die dag had verschillende vormen van tederheid ik kon lachen om je opengesperde mond maar ook je ogen…

In de winkel van Albert Heijn was een jong meisje heel vriendelijk, niet voor de centen, want dat voel je, maar omdat ze graag vriendelijk is... De wereld is dus zo slecht nog niet, al is er corruptie en oorlog, al is er verraad en bedrog, lief meisje, wat raak je me toch...…

wat kan de ochtend soms donker lijken waar men licht vermeent als de nacht nog duidelijk weent bij het vroege opstaan van een verleden etmaal en onverteerde gedachten voortschrijdend worden uitgebeend tot een rusteloos verhaal dan schuif ik ze niet opzij die doeken voor de wereld het zal zeker niet helpen in mijn verwarring…

In de stille mijmering, aan de oever van het tranendal, vind ik mijn herinnering aan de dagen vóór het verval. De geestelijke gewaarwording, op een uitzichtloze vlakte, met de dagelijkse beslommering, waarmee ik in het niet zakte.…

Wanneer ogenblikken kilte ijzig stil warme lentestralen willen omarmen spreekt jouw laatste woord nog geen zonnentaal haperend vormen zinnen een klein lint van ontwaken trosselen de eerste uren na gisteren toen licht nog niet zo duister was…

Roerloos staat de magnolia vogels vliegen over hoe ook mijn hart slaat rustig, onrustig, de dagen gaan door...…

kijk toch om je heen en zie mijn geest dralen en verdwalen hij gaat en komt en laat je verhalen van verborgen schoonheid van lucht en licht van lach van zucht en zicht hij neemt je mee naar hoge toppen geregeld naar onbekende floppen maar meestijds naar warmte en lief zo diep en graag in zuiver gerief zweef mee, mijn mens drijf mee…

Wanneer ogenblikken kilte ijzig stil warme lentestralen willen omarmen spreekt jouw laatste woord nog geen zonnentaal haperend vormen zinnen een klein lint van ontwaken trosselen de eerste uren na gisteren toen licht nog niet zo duister was…

Onontkoombaar cirkelt u om ons heen, u danst en draait, u danst en maait, u mikt niet wanneer u uw zeis rondzwaait; mis of raak: aan de beurt komt iedereen. Uw dood'lijk werk is niet wat ik betreur, maar bij uw wals zo onberekenbaar sneeft door uw zeis jong en oud door elkaar en keer ik mij af van uw willekeur.…

stemmen in de wind vergaan als grijze as géén die ze ooit weer vindt de plek weet waar het was dat men ze horen kon o, mocht ik toch eens weten waar is der stemmen bron of is ze al vergeten die stem zo zacht en teder die fluisterend mij zei: we zien elkaar straks weder want jij, jij hoort bij mij...…

De wind op je lippen is stil gaan liggen hij waait niet meer in mijn gezicht Een storm begint in mij…

Je ligt naast me en vertelt je levensverhaal Ik zie een kleine, bange jongen Hunkerend naar liefde Ik streel je lief gezicht Je ogen zijn ver... Geniet toch van wat ik je nu wil geven Ik denk dat je nooit zult weten hoeveel dat is En misschien laat je me nooit binnen Maar dat is aan jou Ik zou wel willen roepen: Liefste,…

missen is vorm geven aan verloren kwaliteit in het duister tast men oude beelden af waaraan men lijdt waar het leven vaak eerder het onbewuste steelde schep ik nu alsnog, in de groeiende tijd, de echte waarde die immer gedijt…

langzaam bereikt zij de vloedlijn wind waait tranen droog haar wil golft door het duister langs nooit en ooit de zon roept ogen helder terwijl passen zich vastzuigen in thuiskomen streelt zacht zout haar gewonde haren…

schuchter licht ontvouwt de jonge dag een wakkere spin verrast een vroege vlieg ik schouw en vang mijn eigen roerselen in gesponnen woorden van papier…

Wegslikkend mijn braaksel Verkies ik het verder laven Toegevend aan krankzinnigheid Wenk ik de ober met vertroebelde blik Gemist genot doet mij dorsten Dorre eenzaamheid is de drang Smacht ik naar vrouwen en borsten Verdringt de illusie het maakt mij bang En als ik eenzaam huiswaarts keer Bespot door anderen in ongewis Val ik op mijn bed…

als vader schreit huilt de kinderziel hulpeloos als het kind huilt troost moeder zijn geschrei als moeder schreit brengt het gehuil het gezin bijeen…

als een moegetergde paperclip probeer ik bladzijden bijeen te houden die jij met de kracht van een najaarsstorm terug overhoop blaast en radeloos plooi ik de verkeerde kant uit…

Als ogen waken spreekt de taal en veegt tranen uit het zicht jouw gevecht verlaat de tweebaansweg finaal verloren wanneer stappen niet verder lopen en ook jij de muur niet meer ontwijkt zal ik steen voor steen onze taal opbouwen welke ooit geschreven is…

Een licht, een woord, een ademhalen een zoeken naar wat zin, je leeft en zit er middenin en toch kan je dit niet vertalen in kleuren, klanken, tederheid,... je glimlacht enkel naar de mensen die net als jij wat liefde wensen en snel of traag vergaat de tijd.…

soms is het zoiets stoms als de geur van Soir de Paris dat je neusgaten teistert herinneringen als losse klosjes in een deukendoos waarin zonlicht spontaan het garen breekt…

Die zwarte steen van marmer de grijze letters al wat vaag het is alleen nog een herinnering die ik eventjes bezoek vandaag. Het is hier stil tussen de zerken alleen het grindpad maakt geluid het ijzeren hek piept achter mij wanneer ik het weer zachtjes sluit. 'k Zag ook de plek met oorlogsgraven van vele onbekende soldaten ook zij rusten…

Soms weet ik de weg niet zo goed en ga op de tast raak zwijgend letters met vingertoppen die soms ongeduldig spreken wat menigeen nooit zal verstaan…

Achter ons raast nachttrein door een weiland - wij kwam van ver, op verhaal, staan met lange jassen in de gang, herhalen enkele gebaren. Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd. Iemand zal later, precies op dit moment wellicht, met…

De lach die hij liet in haar viel dwarrelend in deeltjes wij onbreekbaar achter blauwe ogen gesmolten zijn stilaan voorbij er is papieren honger en leeg van verliezend wachten klein…

De lach die hij liet in haar viel dwarrelend in deeltjes wij onbreekbaar achter blauwe ogen gesmolten zijn stilaan voorbij er is papieren honger en leeg van verliezend wachten klein…

Laat de muziek in pijn weerklinken rijt de wond uiteen die mij verscheurt geef mijn hart de klanken van de weemoed zodat mijn oude ziel zich dieper kleurt de trage tred van slepende akkoorden vol van ingehouden passie en vuur houdt mijn weemoedig hart gevangen kluistert mijn geest in dit verdrietig uur en in de zilte storm van mijn verlangen…

Angst. Die brug te smal. Krijg me er niet over. Met geen paard. En denken aan. Nee, niet. Ik blijft. Naar huis. Nacht in bed. Zweet breekt uit. Ik is bang. Voor de dood, halfzware shag. Ik wil niet roken. Doet licht aan. Herinner. De man aan de muur. Mik de jager. Schiet. Met duim en wijsvinger. Zo. Je bent dood. Jager, jagger, staat…