Alle inzendingen over tijd

Ik spin mooie herinneringen in het weefgetouw van mijn brein en weef ze tot een prachtig web waar ik later profijt van heb tot het eind van m'n zijn…

aangekomen aan de rand van het stille leven kijken we ontroerd naar de dans van de spreeuwen in de schemering opgetild uit onaanzienlijkheid waaiert de zwerm uiteen verdicht om dan weer open te vouwen bestaan in geleende tijd vanwege elkaar in de stilte schuilen we boten varen aan ons voorbij wie zal ons in verlatenheid kennen onze…

het kan even duren geduld is niet gehinderd door haast doch schatplichtig aan een geheugen van grachtwater; slechtziend en doof nee, dan de heldere beek die eindeloos woorden herhaalt, de letters spelt tot in omgewoelde grond, een verzande oever. Het graf blijkt geruimd ooit, bij het zilverlicht van de spade op een doordeweekse morgen…

Hij is niet gelukkig nu langzaam na jaren voorbereiding zijn handen de bedolven stad bevrijden. Kranten en vakbladen zullen over zijn vondsten juichen - maar hij is niet gelukkig. Oude vormen van wanhoop, de resten van het leven dat hij aarzelend blootlegt, vullen zijn hart. 1200 jaar voor Christus sterft hij dan bij de verwoesting van…

Wij mensen die wonen in ons eigen tijdperk voelen ons daar al soms zo onbeduidend klein toch is het beter er te blijven en niet steeds je tijd vooruit te willen zijn…

Ik hoor verstrijken van de tijd, in het fluisteren van de bomen. Ik zie ontelbare kiezelstenen rollen, tijdens voetstappen door het grind. In het rollen en het fluisteren. In het kloppen van mijn hart. Daarin proef ik eeuwigheid.…

de leilinden, windbrekers van het eerste uur verankerd in boerengrond de eindeloze korenvelden de kleine boerderij de grote graanschuur erachter uit het landschap gewist de blaffende hond aan de ketting de kakelende kippen op het erf de altijd kraaiende haan het getjilp van mussen onder de dakpannen de gewortelde boer op klompen…

Doezelen en dwalen Niet wakker willen worden Niet willen omkijken Naar dat wat er niet meer is Hoofd voelt vol en leeg tegelijk Vol met cognities en verlangens Leeg qua niveau van energie en vreugde Omdraaien en weer wegzakken Soms gelukzaligheid Heel even op gaan in dat moment Vliegend naar de oneindigheid Naar een wereld zonder betekenis…

Zeven dagen in een week, Een wachten op de dood. Geen dag krijg ik te veel. Tevredenheid is mijn brood. Wat zal mijn leven zijn? Zeven dagen zonder pijn? Het lijkt een illusie zonder Wet. Een continue strijd kent Geen verlet. Maandag, dinsdag gaan nog wel. Op woensdag is het beter dat ik Verder tel. Donderdag's kijk ik Even achteruit…

Ons einde is nabij. Terminaal leven wij allemaal. Een paar dagen of een mensenleven. Voor onze aarde is dat niets. Voor een mens duurt een leven even. Waarom leven wij alsof even eeuwig is? In sleur, in verveling of lusteloos? In angst of in beven? In oorlog, in haat of altijd boos? In anderenverwijt of in zelfbeklag? Geniet toch van…

Toen het eerste zilvergrijs zich toonde wist hij, mijn zomer gaat voorbij. Een bladzijde wordt nu omgeslagen een nieuw seizoen, het is nabij. Een nieuwe tijd, met mogelijkheden het nieuwe pak, zowaar al klaar. De eerste posthoorn schalt van verre straks bent u méér, dan vijftig jaar! Het eerste voordeel komt al naar u toe en komt tot u…

Geplaveid in het labyrint van ons brein bewaren we mooie herinneringen ook het verdriet en de pijn omdat ze deel uitmaken van ons zijn soms komen ze in duizenden gedachten naar boven als een duveltje uit een doosje en gaan gepaard met een traan want gedachten slapen nooit ze reizen een leven lang mee tot het eind van ons bestaan…

door hoe het nu is zou ik bijna vergeten hoe het ooit was en nooit meer zal zijn door hoe het ooit was ben ik bijna vergeten het leven je gaf er nooit meer zal zijn doch mijn hart dat herinnert aan liefde die blijft en het vergeten gemis dat er altijd zal zijn…

Zoals de dag begint, met de opgang van de zon, zo begint ook mijn leven. Dagelijks, elke dag opnieuw, besef ik dat mijn leven eindigt, maar vandaag opnieuw begon. Zoals de dag eindigt, met de ondergang van de zon, zo eindigt straks mijn leven.…

Hoe volmaakt goed is hij die veranderen moet? Dat hij van haar houdt zegt zij moet uit zijn daden blijken en stelt zich op zoals een boom die als men haar doormidden zaagt en tellen kan het geheim van de tijd prijsgeeft en de waarheid van geschiedenis…

Strenge stemmen verlaten de aarde, bezingen de razernij der dingen en het geween van bloeiende bloemen: de oogst van een roekeloos tijdperk. Was het een offer op verlaten altaren? Het bleek een halsstarrig ademen. ----------------------- uit: 'Stemmen', 2013.…

Het is donker en koud de avonden worden sneller oud weer meer rimpels in de tijd voor je het weet glij je de hemel in tenminste als je hebt gedeugd onderwijl lacht je jeugd je uit.…

er onttrekt zich nooit ook maar één dag aan de strengheid van kalendercijfers gelukkig hebben we een schrikkelhuid van vel over been, een pas op de plaats opnieuw werpt het voetlicht een kronkelende schaduw over stenen vloeren zonder zon we zien de straat die zich uitrolt tot platte naaktheid, verlaten van regen en beschutting het wachten…

Zwemmen in zeeën van tijd, in water dat eeuwig vloeit. Waar geen te laat bestaat, daar is het nooit te vroeg. Oceanen zonder nieuw begin, kennen ook geen eindigheid. Waar water lijkt stil te staan, maar door de tijd verglijdt. Zwemmen naar verre horizonnen, waar momenten ons leven leren, waar wolken eeuwig verder drijven, waar zandlopers…

ik heb nog een oude foto van mezelf als baby een zwaar gehavend exemplaar maar ook een oud luciferdoosje met de krullen van mijn allereerste haar... beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen nog wel eens ontheemd voelt…

een duik in het verleden is met een plons in de vorige eeuw terechtkomen wentelen in weemoed watertrappelen in de moederschoot van herinneringen en dit vol blijven houden tot je bent geslaagd voor zwemdiploma A…

(requiem voor een oude Ford) roest van jaren heeft het vehikel gemaakt tot wat het is geworden…

Heimwee is verlangen naar wat was, als naar een al jarenlang verlaten huis. Heimwee lijkt op wat ooit moet zijn. Kijk, daar staat mijn gedroomde thuis! Ondertussen bevind ik me waar ik nu ben, op weg van heel vroeger naar veel later. Verlangen naar waar ik ooit was. Verlangen naar waar ik wil zijn. Dat smaakt verleidelijk goed, misleidend…

Ik staar naar een eindeloos aanwezige sterrenhemel En tel de sterren één voor één Totdat het me duizelt en ik opnieuw begin te tellen Steeds weer opnieuw, en één voor één. Ik zie de nacht mijn dag vervagen Het grote nietige iets Een droom probeert mijn aandacht te vragen Het moment van alles; een ogenblik van niets. Ik kijk naar een eeuwige…

In de late zomer schuilt de vrouwelijkheid, in de winters heersen oude mannen, in de lentes lonken vlinders onbevangen, ben ik zomers tot alles weer bereid, als schaduw en het licht elkaar weer ontvangen, de ongetuigde gedachten worden bereden, het bit verlost van het opgekropt verlangen, verenigd in een silhouet van het verleden, er…

Onmacht pijn geïsoleerd stoer zijn Wereld draait door sta er niet bij stil door ziekten overmand voor alles een pil Gevoelens geen toekomst geen weg terug heden is de vondst Zelf oplossen zelf blijven gaan zelf in paniek zelf weer opstaan Blijven lachen toon positiviteit hoe moeilijk ook je moet het nare gevoel toch kwijt…

Bij het raam ontdekken dat de verte groter is de hemel je eigen kathedraal is de luchten je kasteel Bij het raam ontdekken: de rivier dat ben jij opkomend en afgaand tij alles gaat voorbij Bij het raam ontdekken woeste wind steigerende storm flitsend vuur Bij het raam ontdekken de rivier stroomt door het land en door de tijd…

geluk is vluchtig als het tuiltje bloemen dat je destijds plukte in de berm langs de weg naar Bornerbroek…

Kaneelstokken, zuurstokken en allerlei suikerspinnen en natuurlijk dat gokken met een grijper die je net niet liet winnen het geluid van een draaiorgel en vroege discomuziek overal felle kleuren en dan dat gerochel van een man uit het botsautopubliek hij spuugde bijna in je nek hij zou het nu niet meer durven ze zouden hem bij de lurven…

verzamel foto's uit het heden en verleden want aan elke foto kleeft wel een verhaal als deel van jouw bestaan van het beginstation tot de allerlaatste halte en alle daar tussen gelegen stations zo krijgt de reis door de seizoenen gestalte en spreekt het gemoed dikwijls boekdelen…