Alle inzendingen over EMOTIES

berust, luister en beef wees volgzaam maar niet vrij stil geen vragen in het antwoord van doorbroken heerschappij waar de zwijgzame velen in alle nederigheid zich hullen in de sluiers hun ontevredenheid en gebroken tegenspraak hen ontneemt te dromen dat wat ooit is geschreven in vraag mag worden gesteld…

door de beslagen vensters van mijn geest zoek ik naar vaste vormen naar waarden en normen en hoe het is geweest door de bestofte kamers van mijn hart dool ik door honderd hoven van onwetend naar geloven en voel mij zo verward door de bedauwde draden van het web verstrik ik in hersenspinsels van waarheid en verzinsels en verlies…

Ik wordt langzaam gek, langzaam slip ik door m'n vingers heen, Er is geen stoppen meer aan, kom me helpen alsjeblieft. Ik kan niet meer... Ik ben zo moe, moe van het gevoel alles te moeten doen, alles te moeten zijn Ik kan niet meer. Ik ga nu slapen en wordt wel weer een keer wakker gemaakt. Door eenzelfde persoon, die me begrijpt…

Ontmoet me in je dromen Bij het vallen van de nacht Op een klein rotseiland Met boven ons De sterren Met om ons heen De zee De wind En in de verte de lichtjes Van de bewoonde wereld Praat er met mij Over het leven Over de liefde Hou me vast En voel Dat liefde echt bestaat…

Zo kil, koud en alleen, kan ik me voelen de laatste tijd. De herfst kruipt in me, de duistere luchten, de koude wind. Ik weet het niet meer, wie ik ben. Alles loopt door elkaar, door elkaar gewaaid, bevroren. Waar was ik gebleven. Soms ontdooi ik weer en ontdek ik een karakter, dat soms grappig is en lief. Maar waarom nu zo kil, koud…

Als plotseling een deurtje opengaat dat al die tijd gesloten was Als je met iemand praat die altijd zo dicht bij je staat maar niet was te bereiken Dan merk je pas dat leven alle kant op gaat en ook bij situaties zonder hoop die wendingen kan maken waardoor het kluwen wordt ontward en je een zucht kunt slaken Dan slaan de ramen van je…

Gisteravond stonden we in de natte kou. Zoenend en strelend in een hoek. Onze lichamen verwarmden elkander, niemand wist waar het eindigen zou. Ik proef munt. Ik proef parfum. Ik proef beestachtig genot. Machteloos duw jij tegen mijn natte lichaam. Liefkozende woorden bereiken mijn oor. Jouw tong bespeelt mijn zenuwen en handen gaan waar…

Langs smalle richels omzeil ik de klip vergrijsd graniet schaaft mijn huid open tot ik de spatten voel. Zout kerft de wond. Het moet de branding zijn die mij ontboden heeft en hijgend hier omarmt. Nu het avond wordt zal ik hier blijven de vloed belemmert mij te gaan zoals een minnaar dat betaamt. Aalscholvers hoog op de rotsen vieren…

3 kinderen heb ik, eigenlijk 5. 3 van mij en 2 van mijn man, dat staat buiten kijf. Met 2 van mij en 1 van hem is er goed contact. Met 1 van hem en 1 van mij hebben we 't wel gehad. Die van mij, die is verslaafd en doet alles verkeerd. Die van hem, is houden van haar vader domweg verleerd. Leuk is 't niet maar we denken nu 't is…

verdwaalde zielen dwarrelen om mij heen verdrongen zinnen dompelen onder in verdriet verwrongen gezichten weerkaatsen in mijn geest vergeten geliefden wentelen zich om in mijn hoofd verwenste gedachten gebeiteld in steen verbloemde gewoontes gedijen in wat je ziet verlate excuses verlangen nog het meest verzonnen epistels verjagen…

Gezocht en gevraagd: het pad naar de liefde. Gevonden en gekregen: een onbegaanbaar pad vol met kuilen met daarachter een splitsing Links liefde en geluk. Rechts pijn en verdriet. Overwin de kuilen en ga naar links. Val in de kuilen ga naar rechts. Maar hoe je het ook draait of keert links wordt ooit rechts En rechts wordt ooit links.…

Oorlog het bewijs dat de menselijke beschaving nog niet beschaafd genoeg is om een probleem op beschaafde wijze op te lossen.…

Wat is vrijheid zonder woorden zonder woorden van respect? Wat is vrijheid zonder daden zonder daden van respect? Wat is vrijheid zonder basis zonder basis van respect? Wat is vrijheid zonder hart dat geleerd heeft vrij te zijn?…

jouw woorden in de mijne op het hoekje van het blad waaraan ik schrijf gemurmel en gekir ik dek ze toe met stilte en geduld gejengel strekt mijn armen uit maar keert me om en sluit de deur ik ben er niet ik hoor ze niet ik zie ze niet ik wil ze niet ze krijsen het nu uit getergd neem ik ze dan maar op omzichtig tussen…

De liefde danst En is geheel zichzelf Zij wacht niet af Maar geeft zichzelf Is vrij van banden En van blikken Danst haar ziel en Lichaam vrij Zij bindt zich niet Speelt slechts het spel Van passie en het vuur Zij danst de harten vrij…

Ik lust ze rauw. De slome parelduiker ruift als water, proeft zo rins als gesponnen chagrijn. De liefde kropt, zeg ik. En hij: zing maar een toontje hoger, moeder, als een bevangen Lorelei. Wat bindt ons dan en komt ons nader als we vervuurd en breekbaar zijn en het verlangen naar de einder een lichtgestalte verder weent? Haar kleed…

ik ging naar bed, omarmde mijn symptomen met bonzend hart lag ik op de matras gedachten klonterden tot een moeras ik hoopte dat het bloed in mij bleef stromen ik draaide om, maar slapen deed ik pas nadat ik tot het inzicht was gekomen dat 'werkelijk' zich afspeelt in mijn dromen en 'leven' slechts een schertsvertoning was die ogenblikkelijk…

Jij kijkt mij in mijn ogen strijkt zachtjes door mijn haar Jouw hand in de mijne toen, hier, nu en daar Jij vertelt mij van duizend dingen zonder een woord te zeggen Jij laat mij de wereld zien door mij in je armen te leggen Jij houdt me vast en kijkt naar mij Ik ben hier nu, samen met jou wij zijn er allebei...…

De dunne snaren zijn veel te strak gespannen bieden weerstand aan alles wat hen beroert Het piepen gaat over in hartbrekend janken noodgedwongen stel ik de gevoelige snaren bij…

Het lijden is sterk als het eenvoudig duldt zonder protest. Angst ebt snel weg in het verdriet dat niet twijfelt aan verlies. Mededogen verbindt lankmoedig en accepteert allengs het voorbijgaan. Maar wie liefde kent laat nooit en te nimmer alle hoop vervliegen. Want de liefde is een allesverzengend vuur, woedend uit een sprankje…

Ik loop voorzichtig op mijn woorden maar je smijt ze weg. Niets kan je troosten je lekke eigenwaan opkrikken met een ja. Je doopt het tot neen en spuit een giftig jij bent als alle anderen.…

je ogen lijken de vruchten al te dragen die zon en regen veel later pas mogen behagen langs de lokken van je haar zie ik de akker volmaakt het voorjaar juichen ik laat de winter achter in tederheid als jouw lippen zich over mijn tranen buigen…

schuchter licht ontvouwt de jonge dag een wakkere spin verrast een vroege vlieg ik schouw en vang mijn eigen roerselen in gesponnen woorden van papier…

Je ligt naast me en vertelt je levensverhaal Ik zie een kleine, bange jongen Hunkerend naar liefde Ik streel je lief gezicht Je ogen zijn ver... Geniet toch van wat ik je nu wil geven Ik denk dat je nooit zult weten hoeveel dat is En misschien laat je me nooit binnen Maar dat is aan jou Ik zou wel willen roepen: Liefste,…

zoals een schilder in kleurige beelden woont met licht en donker zijn eigen wereld schept zo voel ik me thuis in kleine, sobere zinnen dompel mijn pen in weemoed en verwondering…

geruisloos kwamen ze weer te voorschijn, vertrouwde beelden uit mijn kinderjaren het huis en de buurt waar ik ooit woonde, de kerk en de oude jongensschool toch zag ik ze nu anders dan voorheen, was het dorp met een gouden gloed omhuld sluimerden straten en bomen in een stralend, tijdloos licht de ochtendzon…

We lagen al dagen onder vuur. De kou week nog lang niet uit de lucht. Rond middernacht vroegen we ons af. Tegen het ochtendgloren sloegen de kogels in op de scheidslijn. Angstvallig hebben we onze stellingen verlaten. We trokken nieuwe muren op van woordstenen gevoegd met zwijgen. En sloten onze schulp.…

Op de vleugels van 't zijn Balancerend op de drempel langs je lippen trilt geluk maar je ogen tonen twijfel 't gevoel staat onder druk Als de stilte wordt verbroken door 't verstand dat met ons lacht strelen zachtjes onze handen wie had dat van ons verwacht? Ik wil het zelf ook niet geloven zachtjes strijk ik door je haar dwars door…

Het ritme van mijn hart dat zingt een lied Bonzend en gonzend Vertaalt het mijn geluk en verdriet Soms is het een klaagzang dat weer een duet Het ritme van mijn hart heeft mijn gevoelens omgezet Het is mijn eigen levenslied Dus verstaanbare taal hoewel het ruist en het klopt Is het het omvangrijkste lied van allemaal..…

Ik ben weer terug op het perron daar waar het einde begon Het ging allemaal zo vlug Een sneltrein zonder eindstation Hier liggen gemaakte fouten in het heden Ze zijn niet meer terug te draaien Ook al ben ik opnieuw in het verleden De coupé is leeg maar mijn hoofd gevuld Ik begrijp niet waarom het leven geen 2-de kansen duldt De trein…