Alle inzendingen over ouder wordend

soms hoor ik nog het zachte ploffen van je dobber alsof ik jou tussen 't riet ontwaar terwijl het beeld verbleekt de zon hier warmer schijnt weemoediger ondergaat waar je verstrooide lichaam met de tijd verzonk, je ziel voorgoed met je oude stek verweven blijft…

Op onze trouwdag werd ik genoemd: “de dochter van”… Maar jullie konden hierbij niet getuigen. Toen onze kinderen ter wereld kwamen, werd ik “de moeder van” Maar jullie hebben je kleinkinderen nooit kunnen zien. Voor mensen van vroeger ben ik nog steeds de dochter van Maar voor mensen van nu zijn jullie slechts een verhaal Een zwartwitte trouwfoto…

‘Ze hebben deze aarde eerder bewoond dan jij en ik, zijn ouders voor ons, broer en zus. Lees aandachtig de namen van hen die liggen in lange rijen geladen in stalen sarcofagen rug aan rug in cocons van karton tot iemand hen ontrolt tot namen in jaren van weleer en eeuwen geleden en begraven.…

Mijn jong ’k Ben blij Dat jij er bent Jij geeft mijn leven waarde Zonder jou Bleef er de vraag Waarom ben ik op aarde Jouw komst Was een gedroomd moment Meer was er niet te wensen Nu ik je ken Staat voor mij vast Jij bent de top der mensen Dus zeg ik je Nu nog maar eens - Niet dat ik dat verander - Jij bent mijn grote, lieve vriend…

Een vrouw. En kinderen. Duizend mensen daarbij waarmee je om moet gaan. Hoe langzaamer het hart gaat slaan hoe voelbaarder worden de grenzen van zijn gebied. Het eens intense verlangen om door het bestaan de weg in samenhang te gaan - verviel het, met veel andere wensen? Wat ridders deden doe 'k vandaag - een draak verslaan, molens bevechten…

hij heeft de spiegels te hoog gehangen geen kijk meer in het omlijstend zelfportret het geheugen wordt bevroren wat het vasthoudt dooien en craqueleren als een oud schilderij terwijl de dood op schootsafstand kwam vroeg de oude man zijn zoon hoe ziet mijn gezicht…

de dagen zijn voorbijgegaan in vele lagen van bestaan natuurlijk was er groei de grond geploegd geschoond van stronk en steen langs elkaar heen in een verdeling die seizoen en rol gebonden was tot eigenheid wat ruimte kreeg en verder woekeren bleef het samen schouwen leek op houden van liefde bleef faalangstig bang tijd rijgt…

Steun en hulp geven, er altijd voor je zijn. Spanning in de metro, ruis op de lijn. Ruggen tegen elkaar, geen gepraat. Hoofden afgewend, toch volg ik jouw gelaat. De ondergrondse spiegel toont jouw bezorgde blik. Onzekerheid, nerveus, jij boos en stil ben ik. Jouw mooie plaatje lost snel op, nieuw daglicht dient zich aan. Ik zit hier aan jouw…

wij deze weg zijn ingeslagen, zijn de zwaluwen weergekeerd is de jasmijn diep uit haar slagaderen gaan geuren is de sneeuw op de top- pen gesmolten sinds wij deze weg zijn ingeslagen is een man geluidloos achterover getuimeld door de lucht die we in- ademen ach, het is alle lucht van de aarde over- weldigd door het iele ge- luid van…

Voor mijn kinderen Ik wilde dit voor uw leven geven, Dat blad en boom en struik uw vrienden zijn, En wolkenspel en blanke maneschijn. Ik wilde dit zoet weten u toebrengen, In lucht en zee en aardrijks diepe schacht, Woont een geheim, dat op uw komen wacht. Ik wilde dit licht schenken aan uw ogen, Waar gij ook wacht of aarzelende staat,…

ineens zijn ze dan zo groot Dat ze zelf hun potje koken Hun wasje draaien Hun kamer stoffen en zuigen Gaan verkeren En ze je niet meer nodig hebben En hoe groot is dan je vreugd Als ze bellen Gaan vertellen Van de kookkunst Van hun lief Van de studie Van het feesten En ineens zijn ze dan zo groot En dat is goed Daar groei je van Als ouder…

Op verzoek geschreven voor de ouders. Een hartekreet van de ouders van een verstandelijk gehandicapte dochter. Misbruikt..... Uitschreeuwen, dat is wat we zouden willen, Gillen, huilen, steeds maar weer. Onmacht brengt ons steeds aan het rillen. Oh mijn God, wat doet dit zeer!…

Rode haren, grijze draden Nog ongekamd. Achter op je hoofd een vogelnestje. De duster nog naar slaap geurend Je ogen wakker en moe, De koffie, al op, Aan je derde bakkie toe. Maar eerst douchen,…

en zacht heb je me geheel in je macht ik kijk naar je mooie ogen die ik altijd heb gemogen ik wens dat de tijd stil staat en het altijd zo verder gaat maar dan hoor ik een stem helaas niet die van hem een moederfiguur staat voor de deur en stelt ons diep teleur we gaan staan en kijken elkaar nog een keer aan ooit zijn we samen zonder ouders…

wij spraken nooit dezelfde taal al peuterde de kleuter die ik was letters uit zijn mond ik kraaide nimmer zijn GEMAK noch zijn ONVERMOGEN wel eigen wisselwoorden die hij niet verstond stappen, fietsen, autorijden vreemde talen die hij sprak of liever: schreeuwde tot het kristallen lexicon van mijn kinderliefde brak deelden wij geen idioom…

je grafsteen oogt nog nieuw al is hij bijna 25 jaar oud de zon glanst in het marmer waar het verleden rouwt dieper en verder, steeds verder ligt de horizon van jouw leven toch is mij die horizon nabij welk schip vaart zonder steven in stilte lees ik je naam het jaar waarin je gestorven bent een vaderdag zonder vader een leegte die nimmer…

rond de tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de…

rond de tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de…

Deze dichter, volg de wijsvinger onthoudt wat hij geschreven heeft spreekt als de stem van het heelal uit het hoofd rechtstreeks tussen de oren van het bewonderend publiek Deze dichter raakt nooit zoek hij strooit als Klein Duimpje maar dan met woorden en vindt zo altijd de bekende weg naar huis Zijn vrouw en kind wachten op hem ook de…

als we dan een bankje vinden met de zon op onze rug denkend aan de jaren terug wat is geweest maar toch tevreden zoekt jouw oude hand de mijne blijven wij zo uren zitten zonder kijven zonder vitten geheel apart ineen geweven dan zullen er bloemen groeien eentje voor elk grijze haar een voor het verleden jaar en middenin daar bloeien wij…

ik scharrel wat schuifel vooruit mijn huid looit ongeduld van jaren weer heb ik haast om ruimte te vinden voor mijn eigen dingen vol verbazing over de tijd die gestadig langs mijn schrale vingers glijdt zonder dat er iets gedijt waar op ik terug kan kijken stoffig en oneffen zijn de paden die ik ga wat vroeger breed was heeft nu…

Het kind naast jou, de hand aan de rand van jouw canvas rok. Jullie keken hoe de schemering zich het eerst onder de appelboom verzamelde, je hand als vanzelf daalde, komvormig op haar fontanel. Jij een liedje voor haar zong over een meisje, dat moest gaan slapen om vroeg in de morgen samen met jou de zonnegroet te doen of te laten jouw vingers…

die lieve oudjes zijn de schrik van het verleden…

nooit heeft het mij aan tijd ontbroken wat ik vandaag niet uit kon spoken ging naar morgen er was geen race tegen de klok maar wat moest werd ad hoc opgehoest nu korten uren hun minuten met gepeins en overleg de tienden van seconden zijn al verder van mijn bed het razendsnelle kaatsen over een reclamestunt is vervangen door de…

Wie roept daar voor Moe's kamertje: Doe open, doe open? Wie klopt daar met zijn hamertje: Doe open nu de deur? Ik weet het al! ... Wie is het dan? ... Dat's onze kleine Janneman Die niet meer slapen kan, Die met zijn dikke vuistjes tromt En om een morgenzoentje komt. ---------------------------------- Kindergedichten (1914)…

Ja ik weet wel dat het pijn doet nu je kinderen uitvliegen maar GENIET toch van ze laat ze gaan in hun eigen ruimte Ja soms vallen ze neer met een smak op de grond maar je bent zelf ook vaak gevallen het bleek niet eens zo ongezond Ja ik weet wel dat jij ze wilt behoeden voor de fouten die je zelf hebt gemaakt maar leven is geen leven…

Lieve papa, ik mis je elke dag, elke dag heb ik tranen in mijn ogen. De tijd dat je bij me was, dat vond ik zo normaal, terwijl ik niet besefte dat dit kon gebeuren. Papa, mijn hart is gebroken met wat er gebeurd is. Ik probeer mijn leven te herstellen maar het lukt gewoon niet. Een traan loopt over mijn wang. Ik kan er echt niks aan doen…

Ik kijk naar mijn leven: het wordt kleiner ik houd mijn ogen er vlakbij: ik kan al niet meer onderscheiden tussen goed en onwaarschijnlijk, tussen zien en ontwijken tussen mij en iedereen... wat zeg ik nu weer... mijn leven groeit, woekert, grijpt om zich heen en ik kan alles onderscheiden: onraad, wansmaak en zelfs de kleinste wangedachten…

het schilderij in mijn hoofd de kwast pakkend papier wit de kleuren mengend het angstig rood ook de geuren de luchten de lege straat het omhoog geschoven asfalt wortels van mijn bestaan de verhalen van mijn vader ver maar dichtbij de lokkende polder op sloten al het onbetrouwbare ijs met daarnaast de oprukkende snelweg foto’s met een…

de dag dat je me verliet papa, ik dacht, dat ik nooit meer blij zou worden. maar dat is juist helemaal niet zo. ik lach vaak, omdat met huilen de pijn ook niet overgaat. ik heb gemerkt, dat je anders kunt leven. gewoon met mama, en met papa apart. ik mis je wel papa, maar het is anders. hoe vaak ik heimwee naar jou heb is niet te omschrijven…