Alle inzendingen over individu

met de vermoeidheid achter de rug en 't verdriet en rouw van jaren kom ik mezelf hard tegen en ik sla terug net zo lang, tot ik kom tot bedaren wie verlost mij van de pijn om nog van de wrijvingen te zwijgen zit ik in bepaalde verwikkelingen wie had ooit gedacht dat 't zo zou zijn weg met de wanen, weg met de tranen weg met 't diepe…

alleen dit moment hebben we een handje sneeuw in je hand reis mee op de golf van het ogenblik kijk langzaam in je hart geniet van de glinstering van vandaag…

Ze zei: je vangt wel eens wat op b.v. dat je hebbedingetje zou zijn een gebruiksvoorwerp, van hand tot hand en ja, vaak voel ik mij doorgegeven gelijkwaardig aan een of ander. Mensen bedienen zich van elkaar wisselen gegevens uit en raken zoek. Wie hebben we daar? Ik ben je naam vergeten. En zomaar, vanuit de coulissen, treedt een echtpaar…

Waarom zou je proberen Te veranderen, na accepteren. Je kunt toch jezelf zijn Op de korte en lange termijn, En daarvan profiteren. Omdat jij de enige bent, Die zichzelf, het beste kent.…

Wat ik het mooiste vind bij Adriaan is, naast de mooie vondsten in zijn versjes en mopjes overal - als taart met kersjes - zo ogenschijnlijk nonchalant ontstaan, hoe steeds een ander mens wordt aangesproken: met ‘Alleraardigste’ en dan diens naam. Ontwapenend! Ook leuk hoe hij bekwaam zijn commentaar in dichtvorm heeft gestoken. Het meest…

zo laat nog in de avond zeker, deze dag nadert zijn einde prevelt al doende mijn stem het gebed van wat was, over vandaag, dus haast het oude zijnde ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven al raak ik door de jaren wel vaker verstrikt in verder kijken, soms gelijk aan…

hij slaat zijn vleugels uit en vliegt hoog op om te stranden tussen duinen en groengrijze golven tijd om alle zintuigen op scherp te stellen onder een gesloten hemel de kustlijn volgen samen met de kwelling en de winst van het loslaten trekken de stormen in zijn hoofd gestaag naar het water een nieuwe dag gezet in glanzend…

Ik krijg het hele jaar cadeautjes Valentijn is slechts 1 dag Het hele jaar vol met verwenning Een streel, een kus, een lieve lach Valentijn is er voor mensen Die wachten op iets onverwacht Mijn Valentijn beleef ik anders Als 1 groot feest Het hele jaar Dag en nacht…

Het park ligt er niet meer onbevangen bij langdurige regenval heeft de wandelpaden onbegaanbaar gemaakt, net zoals onze liefde die zo ver van de natuur verwilderde door dromen van beschaving in het holst van de nacht regenplassen, als kind waren we er blij om met onze laarzen aan sprongen we in stilstaand water maar nu de tijd het getij in…

de uren in beton gegoten de ziel bevroren tot op het bot onwrikbaar is het ingekapseld hart de handen op de rug gebonden opgesloten in de kale kerker van onaangeraakte uren hoe minder ik beweeg hoe meer ik schrijf hoe meer ik schrijf hoe minder ik weet…

zoals alle mensen heb ik de meeste prijzen op deze wereld niet gewonnen heb ik de meeste boeken niet gelezen er nog minder van geschreven heb ik de meeste kinderen niet gebaard de meeste mensen nooit ontmoet de meesten niet eens gekust dat stelt mij voor vandaag gerust ------------------------------- uit: 'Ik ben mogelijk', 2011.…

het strand geeft eenzaam blijk van een vloedverlaten zee, zijn korrels zo talrijk uit het zicht der eeuwigheid is de zeevlinder onsterfelijk, het tere lichaam ten spijt kom, laten we gaan, ergens wacht het ruisen van de branding in mijn traan…

Alles kun je dichtmaken, fiksen, heel houden, redden wat reddeloos, her- stellen wat ontsteld tot op de kern niet meer in orde wil. Niet opgelapt, behoed, genezen. Orde is maar een haar waaraan je hangt, nagel geprikt in je kist, vezeltje over been, houdt niks niet tegen. Wat stuk is, koester het niet langer dan het vraagt. Laat het alleen…

Alles dat puur is, is rauw zoals de rauwe zee in jouw oorspronkelijke dromen en ik verhef mijn stem niet er is geen waarheid onder een steen er is geen stilte in jouw betekenis van zwijgen ik twijfel niet lang over mijn aarzeling het is dat onbestemde nee gevoel van niet willen, niet voelen, niet begrijpen alsof schoonheid op straat…

Luister, ik ben de andere lijn Je hoort alleen mijn stem Ik ben onvervreemdbaar Alleen degene die ikzelf ken Niemand kent mij Weet wie ik werkelijk ben Op een of andere manier Ontstemt dit geluid wellicht Is alle herkenning een illusie Weet je, ik zal vrij zijn Ik ben verbreking van stilte, mijn gezicht een herinnering ---…

voor mij niets eeuwigdurends, geen bezwerende formules geen eikenhouten planken, tunnels, dichte mistbanken die het zicht belemmeren geen patronen die zich aan vaste grond nagelen liever ook geen criteria, een functieprofiel met targets ik zie de afwijking in elke spiegeling van tegenlicht vandaag kijk ik in het water, de enige…

Het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert naar haar woorden van stilte en verleden en in haar verdriet woont een mysterie vol eenzaamheid en wereldleed een gezelschap van droevige mensen op weg naar niemand, nergens is er leegte de leeghoofden hebben de ruimte verdoofd met nog meer verdriet van droeve…

vandaag breek ik door het cellofaan heen vandaag heb ik het leven lief vandaag haal ik de deksel eraf vandaag buig ik voor het verlies vandaag dans ik met het lot…

vandaag niets aan het licht gebracht vandaag geen witte bladzij aangeraakt vandaag niet zichtbaar geworden vandaag niets gebroken vandaag geen tranen op laten drogen vandaag niet verborgen gebleven…

laat mij verlangen naar verlangen laat mij verdwalen, naar vlees en vreten zoeken dolen, zodat ik weer moet horen, zien, ruiken vooral laat mij binnen, met mijn modderpoten, zwarte nagels, ongevraagd en ongeschoren…

Hoog en laag kan ik springen zeggen dat ik een dichter ben maar niemand komt dichterbij dan mijn woorden doen beloven ik heb je lief, schrijf ik maar er is niemand om lief te hebben zelfs mijn teddybeer wordt bleek rond de neus, door de gedachte aan mij ik ben mijlenver verwijderd van de waarheid nog even en ik geloof werkelijk dat ik…

Hij die als een gedreven boei Wars door de schimmige ondergroei Van ons bliksemschichtig bestaan Zijn pantergang is gegaan Wiens dwarse vlerken zich ontvouwden Tot een zinslijpend gevaarte Van vliesvleugelig aangrijpende Verlichtheid en klaarte Hij de introspectieve extravert Eigenhandig, gevoelig en ad rem Die krachtens zijn bronstig…

ik haal de kasten leeg en schouw naar binnen ik wieg met het ritme van zachte woorden en zing me terug in de tijd ik schakel tussen slapend verlangen en verbeeldende dwaalsporen ik breng mijn lofzang op het leven en de licht aangeslagen toets ik pluk blauw-warme watten en schuif de wolken weg ik loop hand in hand met onwetendheid…

ver van huis wil ik leven alleen mezelf neem ik mee verwelkte dromen laat ik varen wat voorbij is wordt rooskleurig langs een rode draad plant ik poëzie…

buiten zijn we onafscheidelijk soms huppelen we door de wereld dan maak ik je vrolijk en jij mij tenminste als de zon schijnt in maanverlichte nachten zijn we slechts een schim van onszelf terwijl jij op dagen zonder zon niet eens bestaat…

Een dichter was je net als ik, geen dichteres en lange tijd was je hier onbekend. De wetten van je vader teên die swartmens hielden ook jou apart – van ons met name. Totdat je werk, dankzij Mandela, eindelijk openging. Wij zijn familie, hebben voorvaders en strijdbaarheid gemeen, wij spreken zustertalen. Over het wonder van de jouwe ben ik…

ik laat mezelf achter in de ommuurde tuin verdwaalde herinneringen lopen met me mee naar vergeten beelden voorzichtig blaas ik over dauwdruppels op het gras ik voel het mos op de zwerfkeien zie het rood van de klimop tegen de buitenmuur ik streel het tere blad van de magnolia de bleke zon doet wat ze kan een lavastroom aan droombeelden…

vlak bij de Meir loop ik Veerle tegen het lijf bruin haar scheve baret laarzen jas hoe gaat het? ze vertrekt haar mondhoek even maar alsof het er niet toe doet haalt haar schouders op en knikt we groeten en lopen ieder een andere kant op ik kijk nog eens om maar ze is al verdwenen gewoon tussen de anderen als de anderen en niemand…

Algemene geschiedenissen, worden altijd opgeschreven. Fictieve verhalen worden slechts bedacht, maar elk mens maakt unieke levensreizen. Velen aarzelen om ze te vertellen, terwijl de mensheid daarop wacht.…

Puur wil ik de heldere geuren beleven zonder heimwee naar een vroeger leven nu prille liefde zonder levensvragen geluk vervult met mooie dagen puur als het diepste uit een bron sereen in innigheid verbonden zo helder als de dag begint geen zorgen over oude wonden puur wil ik het maanlicht zien in alles wat ik op zal schrijven moet liefde…