Alle inzendingen over ziekte

Verten lachen toekomst dichterbij en tijden verdwijnen in luchtledig verleden door gaten zo zwart als nacht zonder kennis of weten. Rumoer verstomt tot weeïg zwijgen lachen stort zijn tranen uit en spreken vraagt om stille aandacht luisteren onwezenlijkheid in klanken. Waar mensen waren die verzorgen zijn nu wezens angstaanjagend vreemd…

(Hemelwerk) Mijn wil leek gebroken Voor even Soms lang Al jaren weer werk ik Met soms nog Die hang Die lust De waarheid van Boven Die heldere ogen Zij spraken en Zeiden: 'jij hebt het Gehaald' Terwijl ik toen kroop Door het oog Van de naald * Uit: 'Het oog' van Vladimir Nabokov…

Een op de vijf vrouwen, is aan de beurt een op de vijf vrouwen, krijgt borstkanker een op de vijf vrouwen, moeten het traject volgen, wat geen mens volgen wil. Een op de vijf vrouwen, is van mijn twee handen al twee vrouwen, maar welke vinger je ook pakt, de grootte van de ziekte is net als zijn verloop, onmetelijk!…

zolang geleden alweer een dag voorbij het vonnis en weer breekt een stukje uit de glazen stam zoveel fragmenten van verbastering verschrompelen tot verbijstering…

Hufters op straat worden aangepakt, krijgen hogere boetes en worden strenger gestraft! Hufters die schrijven wat in ze opkomt daarmee kwetsen tot in de ziel, is geen boete te hoog voor maar ik zeg: kniel en zeg Sorry! Je schermt niet met een ziekte dat gaat te ver, maar huftergedrag is niet alleen te vinden op straat! Helaas!…

Hij staart achter zijn ogen waar geen antwoord wacht alleen van buitenaf is beweging zij trekt de riem wat steviger hoe vreemd kunnen ogen kijken splijt hun wereld uiteen hij loopt naar de verkeerde kant het kind wrijft aan zijn kin de man stamelt “oude gewoonte” geeft hij zijn naam aan haar in herinnering.…

Nog niet volledig hersteld, overmoedig gewerkt Spijtig dat je 't te laat opmerkt. Terug wat pijn en ook chagrijn Capituleren vond ik nooit echt fijn. Rusten, niet veel kunnen doen, onmacht Medicatie, rusten, staren in de nacht. Saai, je voelt je ook niet nuttig Hulp inroepen, tuttig. Hoogmoed is zelden doeltreffend, een eng karaktertrekje…

Mist Geen kleur Geen verschil Grijze brei Geen vooruitzicht Malen en Meer malen Dwalend op een vlot En geen oevers meer te zien Geen nacht en geen dag Geen leven meer…

Soms staan mijn zenuwen wijd uit straalt de grijze massa van mijn brein maar vaker zitten ze in de knoop in rollen prikkeldraad voor mijn ogen. Soms ben ik zo rusteloos en actief dat ik elke nieuwe seconde verscheur maar vaker ben ik ijzig kalm en stil verstar ik urenlang in een huivering. Soms ben ik als een bezige bever die naarstig een…

(mama) nu ik vastklamp aan gewone dingen rusteloos de was van links naar rechts in vouwen leg besef ik, dat er waardes lekken tussen alles wat ik heb geleerd mijn stem zegt dat er oude bloemen achter nieuwe knoppen sterven, maar gevoel weet dat de tussenfases meer nog in het leven staan ik moet je laten gaan mama, ik moet je…

vanmorgen sliep vader een gat in de muur naar zijn geheugen hij keek daar binnen en zag het wenken van een kind dat draaide in een reuzenrad…

Aaneengeregen prachtige tijd, voortijlend naar de eindstreep, jeugdherinneringen in kleur komen steeds dichterbij, traag en onverbiddelijke is de vaste kille greep. De midzomermiddag bracht een gouden zweem van waan, ontastbaar, een enkele wankele gelukkige dagdroom, die als eendagsvlieg, stervend bij schemer is vergaan. Hoopvol wachtend op…

de dimensies van dementie beperken zich tot toen en nu met een stop bij dan…

Ik heb er niet om gevraagd, maar wel gekregen, vroeg niet om ontvangst maar ontving het evenwel. Had het niet op mijn wens lijstje staan, kreeg het onverpakt aangeboden, ’t was geen wens, geen hartenwens, geen onvervuld verlangen naar dit! Maar ik kreeg het. Ik kreeg wat men niemand toewenst, ik ontving wat men niemand geven wil, het…

ik slinger langs sloten sloten van verdriet want al ik wil begrijpen begrijp m'n eigen lichaam niet ik vergeet allerlei dingen dingen van alle dag kijk naar mensen mensen die ik niet eerder zag ik kan maar niet komen komen op jouw naam huist in mij het stille verdriet verdriet tekent eenzaam…

Stap voor stap zet ik voetje voor voetje plaats ik, zucht na zucht slaak ik traan na traan pink ik weg, al loop ik niet achteruit, mijn lijf gaat dat wel, stap voor stap, voet voor voet, zucht na zucht en traan na traan!…

EVEN EEN ZONDAGGEDICHT VAN FOPJAKJE Op de bodem van mijn bestaan vond ik na de psychose mijn moeder, mijn geloof en mijzelf ik zal nooit meer op eigen benen staan maar ik vond daarin de kracht om door te gaan en ach als je in de hel bent geweest is de aarde een paradijs en de hemel heel dichtbij als je zover van huis bent geweest in je eigen…

In barre tijden, heb je meer aan lot- genoten, dan aan land- genoten.…

Het heeft wel iets vragends en knus in het hart om ziek te zijn. Met de teddybeer tegen het hoofd. En met de puzzledoos in de armen. In alle eeuwigheid. Ziek. Het maakt allemaal niets uit. Ik heb een ziek hoofd. Daar kan ik het niet mee doen. Het zij zo. Mijn hart is ook nog ziek De ggz gebouwen allemaal aan toe. Ik ben daar een gewoon…

Het waarom nog daargelaten, blijven vragen knagen als dikke rupsen in mijn binnentuin. Het jongste blad verliezend aan deze blagen, verbloeit het aangevreten groen tot donkerbruin. Vanaf wanneer begon het verdomd te dagen dat overwoekerde beelden vervielen tot puin en chaos verscheen uit de donkerste lagen van klamme kelders onder m'n warrige…

Opgetekend in het spel van ijlende ogen breekt de wereld haar pijlers af als loden lasten zich om wonden wikkelen als de ziekte zich nagelt aan het bed en gekromde ruggen zich buigen over de lengte van het vergankelijke gloeit koudvuur na waarin geen leven meer te smeden valt en verzoent zijn laatste adem zich met het oneindige De…

In roerloze houding lig ik daar tussen in het raast over me heen al sneller mijn hart harder en gladder slaat het ritme van een oud instrument verworden tot een stoffig ding hang ik scheef in mijn hengels waarlijke wreedheid ik keer en keer op mijn stengels zag ik daar het eind´ keer op keer ik keerde niet weer…

Ik voel mij weer een dier. Ik heb speeksel. En bloed. En ik heb klieren. Ik ben weer een dier. Ik weet niet hoe ik moet leven. Ik leef maar een klein leventje in mijn dwaasheid zomaar. Zomaar een leventje. Ik werk niet,ik lig alleen op bed,en ik spartel van angst op bed. Ik durf de mensen niet in de ogen te kijken. Ik ben mensenschuw en…

Ronde buiteldingen waren mijn borsten en ik had ze lief. Aaibaar, zacht, kwaadaardig. Ik heb haar ingeleverd, uitgeleverd, een offer bij halve maan aan de god met de grote K. De ander is dapper en bungelt voor twee, wat heeft ze voor keus? Ik streel mij, altijd op zoek, nooit meer zomaar uit liefde. En hij, wat vindt hij, huid onder handen…

Jeronimo van Elk is thuis en praat maar door over zijn verloren knie, over zijn prothese en vooral over die donkere nacht. Trein na trein kwam voorbij en tussentijds ging de zaaldeur dicht en open. Hij ontdekte: verwarmingsbuizen suizen maar kunnen ook fluisteren en mompelen en hun berichten registreerde hij. Schimmen kwamen dansend voorbij…

We hebben ons, allemaal, kostelijk geamuseerd op de reis van het bestaan! Toch een kanttekening: We vervloekten het tripje naar de "nachtwaker zonder ziel".. Voortaan maken we een ommetje, oke? Dan kunnen we dat optrekje van jou tenminste mijden.…

er was een vogeltje gebroken, het lag in stukken op de trap, de rest stierf in mijn handen mijn wereld trok zich terug naar blauwe ogen een handvol aardbeien; zo zoet, zo rood onuitsprekelijk zalig… waar de zon haar warmte goot zaten we, genietend van elkaar –zalig… hoe jouw mond vergetelheid versprak zomaar teruggevallen naar nu -…

Het is niet zo erg dat ik zo goed ben Zo onnavolgbaar en zo sterk Uitblink in werkelijk echt van alles Alleen niet dagelijks op mijn werk Het is niet erg te moeten leven Zonder het respect dat ik verdien Daar al het moois dat ik verricht heb Door vrijwel niemand wordt gezien Het geeft ook niet dat niemand luistert Naar wat ik enthousiast vertel…

Er woont nog één man in de glazen stad achter zwart-witte ramen In stegen dwarrelt stof leegte vult ruimtes alles is verlaten wat een mens ooit begon Hij gebruikt oude woorden uit geheime kelders voor wat eens nieuws was Voetstappen van eertijds zitten hem op de hielen stilstaan als enig wapen vluchten als offensief Hij woont…

waarom warrelt wind in niet aflatend tijdverdrijf gedurig rond haar lijf is ’t de winter die verzint ijskoud door te breken en het broze lentelied te doden tussen ’t riet de vliezen te verbleken van ogen die klaarden wanneer het zacht gezang ‘t kleine kind bedaarde dat heistert in haar hoofd zo koud, zo bang, zo bang dat winter mei…