Alle inzendingen over overlijden

Verlies van iemand dierbaar is niet leuk Het doet pijn, het is niet fijn We hebben allemaal wel iemand verloren Iemand die niet meer bij ons kan zijn Deze persoon verliet deze aarde Voelt geen pijn meer en is bevrijd Deze persoon voerde zijn laatste reis Hoog boven de wolken naar de hemelse stad vertrokken Zijn laatste transformatie ondergaan…

Wanneer je laatste jaar op aarde door jou geleefd wordt, besef je pas hoe waardevol het leven is, altijd te kort! Wanneer je laatste maand op aarde door jou geleefd wordt, schiet het leven je voorbij, nog steeds veel te kort. Wanneer je laatste week op aarde door jou geleefd wordt, weet je; het einde nadert maar het is veels…

Ik zag de bladeren vallen dwarrelen door de lucht van oude bomen die hun herfst voltooiden Ik zag een hoop zand liggen afgedekt met taxussen van groenblijvende coniferen die haar ´berghulp´ symboliseerde Ik zag een open wachtend graf een groot gapend gat omlijst met taxussentoppen die haar afscheid verzachtte Ik zag de taxussen bewegen…

een mok een paar pennen geen gitaar die heb ik niet wel al die boeken in mijn boekenkasten het licht dat naar binnen valt op een min of meer bewolkte middag een fles wijn een rol toiletpapier twee luidsprekers naast het computerscherm een pakje Lucky Strike en wat herinneringen aan mijn vader die inmiddels dood is Ik had hem willen…

De dood heeft het koud onder je ruime huid hij slaat je vel begerig om zich heen verstijfd zie ik hoe ze jou weghalen Alleen je afdruk blijft achter in ons bed het kussen nog warm, de dekens lauw wacht ik wanhopig in je geur Op het nachtkastje je mok nog halfvol het washandje waarmee ik je mond voor het laatst voorzichtig afveegde Waarom…

In de Hemel vieren ze feest, want hier op Aarde zou mijn vader 100 zijn geweest. Geboren op 10-10-1914 Overleden op 11-11-1978 slecht 64 jaar, je vader verliezen als 22 jarige is op zich al raar. Lieve papa, ik mis jullie samen nog steeds, ik ben tenslotte al 19 jaar wees. Ik hoop vurig keer op keer, dat wij weer samen komen weleer!…

Waarom, als stille Dood jonge ogen sluit, Staan wij verslagen, buigend om de baar Met wening droeviger, alsof dit waar Smart die elke andre smart in zich besluit? Als stonden wij op blijde bloemenkust, En zagen onze schat op zwarte boot Verraderlijk ontvoeren door de Dood - Slachtoffer van Zijn alvernielingslust? Is dan onze aarde…

De brandende kaars verlicht de lege plek aan tafel jouw schaduw benadrukt de leegte. Met een lege plek op de bank nuttig ik de toast met brie met mijn laatste slok wijn. Een lege plek naast mij in bed waar jouw geur nog als een aroma walmt in mijn neusgaten. Die stilte maakt ooit plaats vrij bedenk ik in de auto op de snelweg met een lege…

Nooit vroeg ik jou Nooit kwam het juiste woord Je was immers nog Het leven kent geen geduld Nooit zullen wij weten wat het ongesproken woord ons had gezegd.…

Als jij straks niet meer schijnt jouw licht achter onze horizon verdwijnt mogen wij ervaren dat jouw stralen blijvende in onszelf verhalen Ja de bron van al het licht is nooit voor het duister gezwicht het is een ster aan het firmament echt wel door ons gekend Als straks jouw horizon is verlegd alles wat te zeggen is gezegd mag jij stralen…

Toen de dood mijn vriend werd bedreigde niet de dood maar het leven mij Ik kon geen adem meer krijgen ik kon geen woord meer uitbrengen ik kon niet meer functioneren Niet de dood is de bedreiging maar het leven toen de dood mijn vriend werd!!…

Ik zie de wilde vogels huiswaarts keren, verlangend naar het einde van hun vlucht. Hun V trekt fier door frisse najaarslucht, het zachte avondrood op witte veren. De aardse strijd kan hen niet langer deren; ze reizen, onverstoorbaar, onbeducht, hoog boven ieder dorpje, elk gehucht, om in hun verre haven aan te meren. En onverwacht ben ik…

Als een grote vent, in het grote Roterdam, op de fiets naar school slechts zes jaar. Als een echte kerel in dat enorme verkeer, wachtend voor het rode licht, slechts zes jaar. Het licht op groen, een vrachtwagen trekt op, ziet niet die kleine grote man, van slechts zes jaar Hij wordt gegrepen, door de truck, komt nooit meer op school komt…

het kunstmatig leven achter ooievaarsbek uit sibbes oog verdwenen niet langer wind van onder zo hoog gevlogen te hoog misschien te veel gezien wat je zag brandde je netvlies was zwaarder dan je vleugels dragen konden de boom nu gekapt het nest is nu weg thuis is nu elders ook voor jou is het winter nu, vogeltje van zomer naar zomer ad hoc…

Een laatste zomerdag Na een veel bewogen zomer Met zoveel verlies in me En zoveel verlies om me heen De bladeren vielen vroeg dit jaar In de harten van mensen De bladeren die verkleuren En die vallen gaan Ze weten van het verlies Ze weten van het verdriet Ze weten van de taak die zij hebben Om ons te laten weten Dat ieder leven vergankelijk…

Als een vlinder Broos en kwetsbaar Vloog je zoekend rond Tot je Met een laatste vleugelslag Eindelijk je vrijheid vond…

Natuurlijk weet ik het wanneer de voorstelling voorbij is. Zo helder is het wel. Maar de kat hoe lang wil hij nog leven samen als er meer dan nu zou zijn.…

Ik ben blij in mijn verdriet je laatste wens is nu vervuld mama, je bent er niet maar je gedachtenis heb ik omhuld ik heb het wel eens meer gevoeld het witte van het niet meer zijn als twijfel door mijn zinnen woelt het grijze zich vertoont als pijn maar wit is ook de som van kleuren verdoken onder huwelijkskleed met onverwacht heel sterke…

Dagen schreef je en ik las je tot je schrijvende ten onder ging; en toen, opeens: je was niet meer een dichtersstoel bleef leeg jouw woorden stokten op een onbeschreven blad. Verlaten door de humor van een klaterende lach kijken we terug met stille glimlach naar je woorden waarin voortdurend zacht een glinsterlachje lag.…

jij hebt bloemen bestoven hun zaden geraapt in het oogsten van zomers nog herfst zon door aangeslagen ramen jij vouwt rustig de handen in warme stilte samen terwijl stofjes dansen in schuine banen licht overpeins jij de kansen waarvoor je bent gezwicht soms wat gelaten over zaken die jij niet hebt kunnen maken strevend naar evenwicht…

Je gaat verhuizen naar een woning met ruimte voor een verjaardag en je dochter. De vrouw vroeg of ook ik weg wilde van hier. En ik twijfelde over het antwoord. Want -inderdaad- ik ga het pand verlaten in de verwachting dat stenen omvormen tot vlinders. Maar nu wil ik de oude kat nog vergezellen Hij vroeg hier verdomme net zo min…

Daar sta ik dan, jij niet Daar hou ik me vast, jij niet Daar zijn mijn benen van rubber, die van jou niet Daar ben ik koud van binnen, jij van buiten Ik kan mijn ogen niet open doen Bang voor wat ze zien Want wat ik zal zien Wil ik buitensluiten Omdat het niet mag Daar sta ik dan, jij ligt Hou ik me vast, met gesloten ogen Waar tranen tussendoor…

Begraven worden ergens, nu vooruit ik weet wel waar het fluitekruid met luchtig kant het voorjaar vult. Maar hoe te sterven eerst hoe weten waar het oog graag rust waar alles zo dat je besluiten kunt om weg te gaan. Is dat je leven fout geleefd werd af te zien aan geen vertrouwde plaats die voorbestemd lijkt voor vaarwel? Als je een huis…

Pijn kende ik niet tot die dag dat je verdween Leegte in m'n leven velden van verdriet waar nu bloemen groeien bloemen van herinneringen…

och, hij was toch nog maar acht jaar zijn gezichtje was zo smal geworden haar hart ging naar hem uit ze wilde hem in haar armen nemen en wiegen, als was hij een baby verdriet te groot voor woorden hij begreep dat Mamma dood was de wereld stond op zijn kop. thuis werd er niet meer gelachen iedereen vroeg maar hoe het ging kroelden…

Hij komt, niet op afroep, hij komt onverwacht, hij komt op dat moment, dat je hem totaal niet verwacht, hij komt, kijkt, ziet en overwint, of het een peuter, kleuter, zwerver is of kind. Hij komt als een wervelwind, stormt en neemt in, in een zucht is het voorbij dan is er weer een ster aan het firmament…

Bijna wezenloos omdat hij verkoos, te sterven, kijkt zij voor zich uit, niet te bevatten, dat hij, die nooit sprak over de dood, nu stil met gevouwen handen daar, in die houten kist ligt. Bijna harteloos, omdat hij vergat, dat er meer mensen mee geraakt werden, dan hij ooit kon overzien. Bijna redeloos, omdat er geen echte reden was…

De dood, hij klopte op mijn deur ik had dat nauwelijks in de gaten Dacht wat heb jij een bleke kleur hij sprak verzet zal jou niet baten De dood nam plaats op een bank waardoor we daar tezamen zaten Ik voelde zijn hand in mijn flank ik kon hem waarachtig niet haten De dood, hij leek mij zachtaardig hij zei, jou baten geen advocaten Kom…

Het einde Natuurlijk glijd ik liever zacht naar de dood Met mensen om me heen die ik liefheb En die samen met mij vrede hebben met een respectvol einde En daarna als ik niet meer zichtbaar ben af en toe toch over me praten Maar het zal best anders gaan Mogelijk zonder bed en samen zijn Dus abrupt, per ongeluk En heel snel:…

Ieder scheiden is van 't laatste scheiden voorbode, ieder bed van 't laatste bed. Alle sterfelijke wegen leiden naar het eind waarvan geen liefde redt. In het stedelijk duister van de straten nemen we afscheid - en het drukt als lood, kijken om en wuiven, reeds verlaten, slaan de hoek om, en het is de dood.…