Wanhoopsdaad.

Woeste golven slaan over de kop van de
havenpier, zijn fraaie kostuum is reeds
doorweekt van ‘t zeewater. Hij is een
vreemdeling, duidelijk niet van hier.

Zijn hoofd wat gebogen, de ogen betraand,
handen omhoog geheven.
Alsof hij hulp van boven aanroept voor
zijn daad, terwijl zijn lichaam staat te beven.

Nog eenmaal slaat een schuimende woeste
golf zeewater over hem heen, laat
hem wankelen op de gladde stenen blokken.
Het doet hem de adem stokken.

Het is zo ver; laat zich opeens vallen,
zijn weerstand is plotseling verdwenen.
Bloedplekje in ‘t zeeschuim geeft aan
waar hij onder water is verdwenen.

Biografie van deze schrijver

Zeeschuim havenpier betonblokken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 7 stemmen 875