Alle inzendingen over Zeeschuim

voor eeuwig in steen gedacht in schaduw verstild na jaren door licht gekust Aphrodite hoor toch in het zuiden Ouranos daar huilen boven zeeschuim in de wind…

Het mooiste is mij overkomen Met witte zeeschuim overspoeld Maar ook weer van me weggenomen De eb in plaats van vloed bedoeld…

boven op Kijkduin verwaait zomerillusie door kille herfstwind jonge meeuwen wirwarren verjagen vlokjes zeeschuim…

Het sluwe sissende zeeschuim kronkelt als een blote wellustige slang over het zacht welvend gebruinde lijf de dorstige jonge maagd laaft zich aan het geile gif tegen beter weten in…

Stilte op het strand zandkorrels verbergen schelpen openbaren niet alles mist sluiert geheimen zon tekent schaduwen golven dragen zeeschuim vinden en verliezen wind laat woorden zwijgen…

Zeeschuim spat uiteen op steile rotsen, waarop een vlinder uitrust. Bonte fonteinen spuiten dansend in de nacht, kleuren het paleis. Zeedennen wiegen stil naast palmen vol geruis.…

de nachtelijke weidsheid neemt haar plaats geen maan geen sterren koud iets van de Noordpool hangt in de lucht net als vlokken zeeschuim in de mist denkstreepjes flitsen voorbij mijn ogen tot de morgen de wolken opengeeuwt al blijft de mist der stilte nog wat hangen…

Wilde golven beukten op de rotsblokken maakten ons met de zeeschuim nat Een flesgroene baai omarmde haar Slavische heupen Onophoudelijke mistral kamde eeuwig in de war zittende haren Zilte wind bracht het klokgelui en lokkende sirenenzang…

Bloedplekje in ‘t zeeschuim geeft aan waar hij onder water is verdwenen.…

wier waait met de netten mee de zon rust op een mistbank boven hare majesteit, de zee het stromeisje schenkt ruimschoots wijn en dein, turft de dekzwabbers geronseld per dozijn de zeilen bol, het zeeschuim op de rol recht ze haar rug met haar kop pal voor de wind verdwijnt het schip op de valreep wankelt een vader schreeuwend om zijn…

zeilen het waait op Westkapelle als hij zijn armen rond haar middel legt valt er geen zeester te betrappen Ze zegt dat ze de geur niet meer herkent en dat het licht verandert is hij schopt een steentje weg draait om zijn as Ze droomt haar kind weer op de pier met gepenkoppen in zijn hand het laatste zandkasteel drijft af in koppig zeeschuim…

Er is een vrouw opnieuw geboren Ze wist niet dat dit nogmaals kon Ze houdt nu van de zomerzon Ze kan de stilte haarscherp horen Het zeeschuim weet haar te bekoren Sinds er een nieuw verhaal begon Is licht haar inspiratiebron Blijkt haar een ander lot beschoren Een kind op klompen voelde aan Hoe of de dorpsbewoners leden Ondanks hun smekende…

Weerloos verlangen naar wat eens mijn bloed en Ithaca was bruist zeeschuimend in het uur van de storm. Hoor: er vallen tranen diep in het toonloze duister van de nacht een echo van vurig vergeten klinkt deinend en klotsend als een dode vissersboot op eenzaam en gebroken zwart water.…

Waar de zee nog dun is als een pink rollen strandlopertjes als biljartballen over het laken van het water, overrompeld soms door zeeschuim.…

Van de hand van Botticelli DE GEBOORTE VAN VENUS Op een gedicht van Poliziano geïnspireerd Geen geslachtelijke liefde Echt enkel zeeschuim en -wind Uit 't schuim geboren Logischerwijs voor altijd geëerd Zeewind uit 'n schelp blies haar aan land Haar rechterhand bedekt voor Een deel haar borsten Bloemmotief mantel wordt aangereikt…

de wind blaast fel oranjeblauw, stuwt het groene, donkere water trekt en duwt aan de branding treurig jodelen de regenwulpen, hun opgekromde snavels peuren pieren en zagers uit het wad vlokken gelig zeeschuim rollen vluchtig over het gouden strand, verkleven soms heel even met het bronsgroen knoopjeswier, of met stugge, hard-oranje kabels…

met alle winden mee ziet haar vanaf het land in volle glorie stevenen op niet voorziene verten een gestaag verkleinen onder turen en kwijnen tot wit stipje op zee bestemming als immer onbekend voortjagend onder de zon in stijl ons gebed zonder end dat zij veilig over moge komen zonder deuken in haar geteerde huid ongekrenkt door zeeschuim…

Bij licht van kaarsen kan ik in je ogen lezen : "Hoe mooi het leven had kunnen zijn" In de verte hoor je het slaan van de golven En het maanlicht kleurt het zeeschuim blauw Je lacht en je glimlacht en je praat over vroeger En ik besef : ik ben heel graag bij jou.…

Uit zeeschuim, werkelijk? Toch schijnt de wenkbrauw niet meer dan een litteken, de slapen in hun weekdierenbestaan: één duimafdruk volstaat. Ik, de met spinrag bedekte? Kleefdraad, een web van ijzertaal, wij beminnen in woorden van glas. Het gas is zand plus hitte. En jij noemt je Vulcanus?…

duindoorn bloesemt als ik voor het hol mijn stem ondergronds in echo’s laat klinken `ik ben hier, kom maar of zal ik naar binnen komen, overal rondneuzen, de pislucht en veren doden’ `nee, ga weg,’ zegt de vos `ik ruik je oude adem en het gevaar van mensenvlees’ verschroeid ons eigenlijke mijn paleis is het marmer van de golven uit zeeschuim…

frunnikend haar vingertjes bevoelen dagelijks het fabelland. open ter blik wipt het neusje vrij en voluit, de lippen uiten het haar omringende en niets drukt haar pret. de adem warmt zich aan betterfood koeken, het haarfluweel wrijft op het silan-hemd elsève-crème open. mevrouwen zien beaat hun dochter schrijden in prinsessentred. bikkelhandige…

uw schedelveld is koeler maan en alle appels blozen de klankgazelle die ik vond hoe zoete zoele kindermond van zeeschuim en van rozen o muze in het morgenlicht o minnares en slank gedicht er is een god verscholen violen vlagen op het mos elysium, de vlinders los en duizendjarig dolen ----------------------------- uit : Tuin van…

van kokend zeeschuim op de onverzettelijke rots; maar louter vrede en samenstemming, bij staking van het golfgeklots, had overal de kamp vervangen der elementen met elkaar, en stil was ’t strand, waarop de vloed wies me nauwlijks opgezette baar.…

Komt er thuis Een rij van visschers, wat is dat gedruisch Als van een bui zeeschuim? Ik hoor gekras Als van een vogel als er storrem was En er een lijk ligt op de grijze kust. Wat is er, wat verstoort de stille rust Van Mei, die de oogen opent en daar zit Staroogend, als een kranke vrouw in 't wit?…