Alle inzendingen over psychologie

Je bent er En toch zie Ik je niet, 'k Voel wel De vleugelslag Van jouw liefde Om me heen, En dicht tegen me aan, Ik twijfel geen moment, Er is voldoende bewijs Voor jouw bestaan…

ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor hoe zij dat ervoer kan ik…

Het beeld hou ik vast Van hoe onze liefde was Je streelt en je krast, Trekt aan en verjaagt, Liefde die helend is En ons soms belaagt - Door de wolken heen En de nevel erna Weet ik je naam niet meer, Komt wie je bent me zelfs Niet bekend meer voor, Nu zie ik in de spiegel Hoe de waanzin mij bekruipt En hoe ik ook mijn eigen…

'Geef mij eenmaal, het deert mij niet hoe kort, De vrede van een hart dat niets meer schort.' Zo bad ik, toen ik jong was, in mijn nood. - Is, wat ik vroeg, iets anders dan de dood? Maar ik wist het niet en, achter tred en lust, Was 't ene, dat ik steeds begeerde, rust. - Nu, wetend dat mijn hart het leven wil Wordt de oude ontbering eindelijk…

vaak woon ik in mijn hoofd dagenlang in een enkele kamer er zijn vogels en kinderen die overal lopen moeten dansen op wenkbrauwen van het tjilpend gras jazeker, ook vlinders want vlinders zijn tijd er zijn monologen en dialogen eenzaamheid als speelbal van schaduw en echo's in de linkerhoek naast het tafeltje staat een spiegel…

Ik luister en Oordeel niet Over wat je Me vertelt, Je gebruikt woorden Maar de meeste Zeg je niet - En daarom luister Ik slechts, en Oordeel niet…

vaak zie ik de mens, alleen als ik hem passeer of hij mij soms kijken we elkaar aan dan hebben we iets gemeen niet altijd zijn de ogen open zeker, de leden zijn uit elkaar maar kunnen zich nog tonen als waren zij gebroken of in een vluchtig wuif gebaar groeten of hooghartig honen aan een uiterlijke rimpel herken ik iets meer in het gezicht…

Ik geloof dat het goed komt Zekerheid wordt niet geboden Verlost of niet ik ga onder de zoden Als een god ben ik verdomd Het leven geeft en neemt Het leven raakt en verstomd De draad die je van jezelf vervreemd Vermoeide ogen kunnen niet worden vermomd Rust zacht perfectionistische fanatiekeling Ga in vrede naar de maatstaven geschaafde…

Een Gutmensch was hij Altijd al geweest, Altijd beter voor anderen Dan voor zichzelf - Het vreemde is Dat niemand dit zag, Want als mens Was hij niets anders Dan een nachtbloem, Die opbloeide als Niemand het zag, Als alles donker was…

Na vijf jaar In dit huis Op kamers Te hebben gewoond Is de dood verhuisd, In allerijl is hij Weggerend - 'k Weet niet Waar naar toe, Zijn nieuwe adres Is mij niet bekend…

Mijn weg is eigenzinnig en vrij. Als een vrijzinnige hoor ik nergens bij. Ik weet niet wie ik zoeken moet. Groet mijzelf de morgen met een ochtendgroet. Mijn weg is gevaarlijk naar geval. Als een stuntman verkeer ik voortdurend in een vrije val. Ik kom weer boven als het zo wezen moet. Groet mijzelf de middag met een middaggroet.…

braakliggend, koud ligt de afstand tussen toen en nu als ouder craquelé in overgebleven glas wat was verblijft doorschijnend in de spiegel van vandaag je draagt het immers bij je, in jouw vragen zonder antwoord in het willen zien en in de nood niet te vergeten dat haar lieve trekken zich slechts vormen, naar jouw eeuwenoud stramien…

Haar is een nieuwe Verjaardag toegemeten, Een nieuwe naam, Een nieuw gezicht, En toch wordt ze onverminderd Gezocht door hen die haar En haar volk vervolgen - Met achter de muren Een kast van houten planken, Die net niet zijn gedicht Om nog wat adem binnen te laten Voor als het spannend wordt - En nu de aanval onverwacht…

Zijn waar-heden Enkel geldig in het heden? Of zijn ze misschien Te waar om dat in te zien En wij ze daarom met voeten treden? Het is een vaststaand feit Ieder heeft zijn eigen waarheid…

Vannacht heb ik Ons een nieuwe Waarheid gedroomd: In een ongekend Heldere dimensie Droomde ik mijzelf En jou twee duikeendjes Die opgaan in de Liefde voor het water En voor elkaar - We brengen Rimpelingen teweeg En wachten tot ze Elkaar raken en ik Deel word van jou En jij van mij…

mijn kop barst pijn wil zich niet laten temperen hoe ik het ook probeer te verleiden met verstilling de pressie blijft…

hij zit er mooi, de kraai op het gras in een tuin die niet de zijne is een schaduwveeg later vliegt hij op, dropt zijn ballast in de luid tjilpende heg en gaat vervolgens vastberaden pikken in het vuil van andere vogels achter zijn borstkas kruipt onopvallend een modderbruine tuinfluiter het lijdt geen twijfel van alles blijft iets…

De wereld in mijn hoofd Is te groot geworden, Ze heeft zich uit mijzelf Ontvreemd en vervolgens In een baan Om de aarde gebracht, Heimwee naar het Ouderlijk huis Kent ze niet, Ze geniet louter En alleen van Het uitspansel, Van de ongekende Sterrenpracht…

Altijd zag hij Als doorsnee burger De minste staan, Groette de straatmuzikant Die nog iets Van zijn leven Probeerde te maken, Gooide een muntje In 's mans simpele sigarenblikje, Was niet te beroerd Het gesprek aan te gaan Met de zwerver, De dakloze, met hem En haar zonder Eigen thuis - Maar door anderen Werd hij…

Het jaar gaat dood, Al weet ik niet waaraan: 't Is een diagnose Die zich moeilijk Stellen laat - deskundigen Zoeken de namen nog, Ze hebben slechts Twee maanden, Twee namen nog, Voor het lopende Jaar is geveld…

bij thuiskomst liggen alle woorden over de vloer alsof een servieskast omver is gedonderd angstvallig zoekend naar welke van jou en van mij zouden zijn tevergeefs nu vers bloed sijpelt over hetgeen gisteren nog zo echt leek…

zo’n blaadje cirkels schrijvend aan een draad, gesponnen door november het lijkt een stil gebed welhaast smekend, als het zonlicht brekend in de oude nerven scherven vol verkleuring zet ach, het leven schenkt opnieuw het wacht onder de vracht van afgestorven hoop de samenloop van toen en ooit is weggegooid in lege glascontainers…

Met vaste hand Ontdoe ik na leging De groene bak Van achtergebleven Derrie aan buiten- En binnenkant, Daarna verwijder ik Van mijn schoen De stront van een Vrolijk loslopende Herdershond…

Ik droom dat Ik een kind ben Dat speelt met Andere kinderen In de zandbak Van onze jeugd - De meisjes gaan weg Als de jongens te ruw Worden en elkaar Bekogelen met ballen zand, Er vallen tranen Als in de kogels van zand Ook wat steentjes meegaan - Twee jongetjes huilen, De rest lacht hen uit Een droomflits verder…

Ze zeggen dat we in oorlog zijn met een barbaarse piratenbende in Syrië en een clubje NSB-ers in Europa. Hebben ze jou al opgeroepen? Ik krijg nog elke dag reclame in mijn bus en alle tv-kanalen zijn nog in bedrijf. Vannacht weet Lugh de boel goed op te frissen, want het stormt en dat is wellicht beter dan zo'n symbolische wedstrijd in…

Wie ik was Ben ik stil aan Vergeten Wie ik ben Weet ik al Helemaal niet meer Altijd zo dicht Bij mezelf gebleven En elkaar toch Uit het oog Verloren - Slechts één regel Nog vat alles samen: Ik besta, wij bestaan…

zij veegt bladeren van haar ogen en aanschouwt het ochtendlicht niet dat zij daar altijd al lag, nee dat niet het kleine meisje geborgen in moeders schoot voor even kruipt ze nog dichter voor heel even maar tot dat het haar tijd is…

Waar mensen Hard vloekend Struikelen over De stenen die daar Door de kunstenaar Met oog voor het Verleden zorgvuldig Zijn neergelegd, juist Om het razende verleden Niet te vergeten, Gaat het amorfe leger Der onverstoorbaren verder - Ze kijken niet om, Met het verleden hebben ze Immers niks te maken…

het groen is oud de regen koud en in het gras verdwijnen resten van de zomer onder het rode klaver schuilt een klein kadaver, het was een witte rups de zijde rond haar lijf blijft ondanks alles dat beklijft ofschoon er nog geen naam aan kleeft, zweeft heel imaginair een vlinder naar vandaag ze doet het graag en spreidt haar glans…

Vanuit de hemelboog Boven in mijn hersenpan Reis ik in de capsule Die mij royaal ter Beschikking is gesteld Naar het uitspansel Dat zich onmetelijk Boven mijn heelal Uitstrekt - Planeten zie ik, Sterrenhemels, Melkwegen te veel Om te tellen - Ergens halverwege Kom ik de Hubble Tegen die met Zes en zestig duizend…