Alle inzendingen over taal

zoals de vogel in de morgen mij uittilt boven alledag verwarmt jouw toon mijn hart meer nog dan klank en kleur de woorden die ik met je deel raken dieper dan de huid want zoveel meer dan taal zijn zij vooral muziek…

Vloeken is gebrek aan woorden. Pesten is gebrek aan begrip.…

met de kim in mijn gedachten denk ik aan een verhaal in horizontaal…

schrijven, dat is wat ik wil misschien wel over heksen of toverkollen, aardknollen en trollen, over bezemstelen vliegende schotels en kopjes zonder oor blauw gras en groene jongens inktappels in een mand blauwe tanden van de wolf die kwijlend mekkerende geiten bestempelt tot avondmaal zeven kippen en een kokhalzende haan…

Mijn hart klopt voor jou, Denk ik. Dáar huist het gevoel, Zegt men. Men meent men verbeeldt. (Ik overdenk een gevoel en ik voel een gedachte: ik vind een gedicht.) Verliefdheid zit in je buik, Vlinderlicht, en vlinders doen maar Ze denken niet. Ze vliegen hoog Op tere, veerloze vleugels, Ze zijn weerloos, en ver is hun vlucht. Ze…

Doorluchtig door de regen getemd, ben ik gelaten, maar vooral alleen, misschien wil ik het zo laten, mijn kijk geremd, door met waas beslagen ramen, zie de lege straten, scheen licht uit met kaars verlichte huizen in schemer, het donkert om mij heen met het potlood, waarmee ik schrijf, kauw ik me naar het einde, herken de smaak van zoethout…

Wanneer het in een gedicht over de muze ging, dacht ik in dat smachten, dat dit de enige liefde was. Maar tussen de zinnen door, staarden mij de muzen aan, brachten mij ontgoocheling. Te twisten als zwermen bijen, vol ijver met de taal hun raten te vullen, om tot een lyrische hymne te breien. Een lofzang op een vluchtig epos, waarin…

Als ik gaandeweg anders dicht is dat verwijtbare onschuld, wachtend op het licht vol ongeduld wat mij vervuld. Ik stel mij geen vragen meer, aan de rusteloze muzen die ik dien, ik denk niet dat ze mooi of aardig zijn als ze niets meer in mij zien en weet ik ook niet wat zij willen, - trouweloze makkers, om mij in hun val te lokken…

dichten is als zielen hechten doorbreken en de muren slechten open maken wat gesloten lijkt een oog dat diep in 't leven kijkt in het dichten baart de geest een leven dat herkenbaar leest en telkens weet te raken met woorden die invoelbaar maken dichters zijn een bron van denken zo gericht op waar bestaan om gaat dat het warmte zal…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

Ik dacht, heb ik daar jaren voor geleerd, verweerde waarheid, waardoor de dichter zich bekeert, het proefde bitter in de keel, doorstak de zinnen op de tast, te lang gevast, versproken tijd, de gal verdeelt, het baatte iets, de twijfel voorbij, niets zonder immateriële averij, een zwijgend boek, waarvan het begin en einde te…

Het gevoel is met de pen te beschrijven, een vage schaduw, levensgroot naast pragmatiek en rede en op eenzame hoogte lijkt te staan, de spreuken bij de snoeverijen in te lijven, kritiek betaald met gelijke munt en op de blote borst te slaan, met een sloep vol passies, op een dichterlijke meer, in tegenstroom te bevaren, geroeid met riemen…

Onmacht kleeft als duister vleugels vouwt om ademkilte naar de nacht te dragen ik kan niet anders dan het doopsel van mijn pen te laten vloeien en verlangen dat ontloken woorden morgen dagen…

De woorden stromen uit mijn hoofd Maken samengevoegd leesbare zinnen Die teder de gedachte kunnen beminnen Als een ieder daar maar werkelijk in gelooft De letters zweven door mijn brein Vormen zich kortstondig tot woorden Alsof het gevoelens waren die behoorden Tot de herinnering aan een lang vergeten pijn…

Nooit meer schrijven Stoffige inkt uit het verleden dwarrelt als rook in mijn neusgaten Het prikkelt Vage excuses vermengen zich met mist van opties Ik zou nooit meer schrijven Verse woorden vormen zich op het papier onwennig De muze slaat me keihard in mijn gezicht alle stof dwarrelt Het prikkelt…

kies maar een andere weg schuil maar in mijn poëzie meer aan in de bloedcirculatie van grammatica voel de gekaderde woorden in eigentijdse bestanden woorden in geheugenspoor van hoofdstukken krioelende coupletten in trends van verhevenheid geveld in geheimschriften van steriele verlangens…

Mijn matineuze mediowissel Marchandeerde meerdere malen Met mammons Marginaal markante manuscript Manoeuvrerende manifestanten Maakten machiavellistisch Malafide malversaties mogelijk Meer manco maar minder maniakaal Moesten mannequins Mantelwetmatigheden Manu propria memoriseren Minutieus minuscuul Memoreerde men mij Modus vivendi mijn…

Wat heet Beleeft Goed geschreven Evenzeer spellen Hoe ik het als een spel ..t In een hooiberg Snel Al mijn fouten een hele berg Probeer te verbloemen Zodat u mij in uw gedichten He, verdikkeme Weer een fout Zal roemen Of toch maar vernoemen Door de fouten heen Ken ik het fenomeen Gooi die maar weg De roem Is te ver weg Zoem Ik vlieg…

Als vloeken niet was uitgevonden waren er voldoende mensen die met hun mond vol tanden stonden!…

In de spiegel Van de tijd Kom ik mij Te dikwijls tegen Zie dan Wat ik niet wil zien Het komt mij Meestal Ongelegen…

Het schotschrift van vandaag Vertelt over gewichtige zaken Over een wereld die weer brandt Over de onderwerpen die allen raken Daarin doen wij ons beklaag Het schotschrift van vandaag Vertelt ons allen wat gebeurt Als je naar de waarheid speurt Daarin doen wij ons beklaag Het schotschrift van morgen Vertelt over plechtige taken Over de…

De allerhoogste graad in een zin of regel, die geen ruimte en twijfel laat bestaan, van wat ik zeggen wilde, daarin zou een onversneden boodschap moeten staan om al wat mee - of tegenzat, uit eigen hand bedreven, in eigen leed geleden en met tol en taal betaald, verhaalt zich braaf tot het heden, in eigen dicht en slaaf van literaire daad…

Ze woont in stilte, ze schrijft haar taal, voor mij, in een onvoltooide verhaal. Hoe is het wonen in die stilte, vroeg ik haar? Zij antwoordde ; “Zoals ik woon in al omvattende stilte, buiten heerst alom de kilte, daar ben ik een leven van vandaan, om tot de leegte terug te gaan, zal ik mijn zwijgen, in alle denkbare woorden moeten…

Achteloos schreef ik het op telkens weer bleef het machteloos, daarna veranderde het in stroop langdradig, uitgetrokken scoop, een ontdooide regenpijp, een zinkende boot, kurk onttrokken aan de schoot van tijd, dan is er weer hoop, als die aanmeert zal ik je roepen, en het tij gekeerd om naar de juiste klank te gissen, blijven teksten voor…

Wil dat rechts extreem gespuis terug naar vastigheid op aarde met onze vaderlandse taal uitgesproken op het werk en thuis wordt dat kiezen uit twee waarden nu ook spelexperts zeggen te blijven gokken als zij Nederlands schrijven alfabeet of neanderthaal Met Belgen die naar de scores tonen winnen of meedoen voor spek en bonen…

Woorden wegen om te zeggen wat niet te zeggen is, enkel te vermoeden doorheen de kieren van de daagse dingen. Hoe verlangen schuilt in droeve ogen, hoe een flonkering van licht verschijnt in een glimlach die plots te zien is, hoe de nevel stil de dagen dempt. Moeten we dan zwijgen omdat nooit en nergens alles te vangen is, te temmen,…

Mijn taal als middel is beperkt om mijn verhaal te kunnen spreken, mijn woorden zijn wat leeg, missen het juiste gevoel, wat ik vermag is in mijn geest geschreven, een brug te ver, voor wat ik werkelijk bedoel. Op louter goed gestelde vragen kan ik niet het juiste antwoord geven woorden worden holle vaten en de resonantie mij de les weer…

Een beetje dichter schrijft met een mes knipt de waarheid aan stukken laat de woorden aan scherven vallen wikkelt alles in azijnen omslag en doet het dan op de post naar zijn moeder. Och jongen, wat zeg je dat toch altijd mooi hendrik…

woord voor woord verwoordt een zin de zin en krijg je zin dan heeft het woord bekoord…

lift een verplaatsmiddel een gratis ritje het gezicht laten ontkreuken spraakverwarring…