Alle inzendingen over cirkel

De zachte trilling, als een gevoelige snaar en plots de spin, zij is daar, en er middenin beslist zij over dood en leven zodat zij zichzelf weer door kan geven in eindeloos herhalen van de cirkel van het leven.…

Wie is schuldig? Wie de moed heeft werpt de eerste steen. Het kalme water schrikt met een doffe kuch. De rimpels vluchten in alle richtingen uiteen. Weldra keert de rust weer terug. Water is geduldig.…

ik eindig in een cirkel naaktvoetig en wit in letters gedoopt 'halt' roep ik deze lijn is eindig hier wacht ik op mezelf tussen alle mensen waar ben ik gebleven ooit ben ik kind geweest jij noemde me zo en ik mocht in je armen slapen als een deel van het deelbare waar is boven, waar is beneden waarom houd je niet van me ik…

ze zijn zo gelijk verschillend de dichters in het gedorste avondlicht het vuur draagt gezichten soms verborgen in een nachtverhaal dat dromen stolt tot onbegrepen stenen waarop het handschrift rilt en rolt maar ik hoor ook kleuren knetteren, gedachten die hangen als madeliefjes aan een hals een warme borst waait nog voorzichtig…

was het de eenling die moordde uit naam van allah en jezus die koning en keizer de doodsteek gaf en continenten in oorlog bracht het is de magie van de cirkel die hem het wapen geeft hij verzamelt de kracht van de schreeuwers weegt de emotie van stilte op de rand van balans doodt wat wij in ons hart al heel lang hebben gehoopt…

lui, loom, niet vooruit te branden slaperig dromerig als een slak kruipend door de dag om uiteindelijk over te gaan in de nacht met duisternis, helderheid onrust, rust luiheid loomte…

Met de handen in de aarde de wind in de haren, beide voeten aan de grond Met de zon aan de hemel een zacht kabbelend beekje, de vogels aan het front Met de geur van gras de frisse lucht prikkelend in de mond en op tijd een natje en een droogje als pleister op de wond Dat is dan geluk dat lijnt de cirkel rond.…

Voordat de eerste zonnestralen mijn huid raken heb jij door een zoen mijn ogen laten ontwaken. Met die opgewekte tederheid dat ik de kou vergeet daar ik jouw gekleurde iris zie door mijn oogspleet. Mijn hart smelt door de temperatuur in mijn lichaam totdat ik weer de eerste zonnestraal voel door het raam.…

Wie liefheeft zal verliezen Wie verliest zal treuren Wie treurt zal beseffen Wie beseft zal vragen Wie vraagt zal denken Wie denkt zal onthouden Wie onthoudt zal vergeten Wie vergeet zal liefhebben…

ze kijkt terug naar haar die ik ben die ik ben, jij die ik ook ben droom de wereld van toen weet minder van wat ik nu ken onze blikken vinden geen zoen gedachten gaan naar verwachten naar de verloren jonge nachten en ontmoeten elkaar niet helemaal in ons doen terwijl wij toch harten delen onze ogen weerkaatsen, is het elkaar voelen…

de dag is aangeroerd boven de huizen drijven natte ijzeren wolken op straat gaan auto’s aan een onzichtbaar snoer gedreven niet spreken het is al benoemd het gaan regelmatig overslaan van een spatie stilte en dan de vloed van grommend geroes donkere ramen weerspiegelen het verloop alleen gestoord door studenten in een rondvaartboot…

meer verder kunt en keihard wordt teruggezet Mijn eerste reactie niet weer die pijn dat verdriet totdat ik besef die pijn dat is een stukje van mezelf dat er ook mag zijn Dus omarm ik mijn verdriet en geef ik mezelf troost ik koester mijn pijn het herinnert me aan jou de mooie herinneringen komen de liefde gaat stromen en zo is de cirkel…

ik dans over scherven scherpte verbloedt mijn voeten lijden maar leiden niet goed cirkels in rood om mist aan te geven angst voor de dood vrij in het volgende leven ik wil alles doordansen versneden van pijn kies voor mijn vrijheid met jou in hier opgelost zijn…

wanneer bloesems ontspringen voel ik drang om te zingen want de lente ontwaakt zonovergoten dagen je hoort mij niet klagen want met de zomer op reis bladeren overal tapijten in vele kleuren want de herfst is gekomen sneeuwvlokjes op de grond want de winter in zicht en de cirkel is … rond!…

terug langs de spoorbaan bijkomend uit een diepe duizeligheid verward maar dat komt vooral door het draaien in die cirkel en onzekerheid: geduwd of gesprongen reiziger zonder trein of slachtoffer van pseudo-mobiliteit…

weer open gebroken die nu zo gesloten ronddraait Open cirkels geven je ruimte om de twijfels los te laten de waarden van vandaag tot hun recht te laten komen…

De woorden zijn stenen die vallen in de cirkel van beloftes die nooit breken in de verlaten schaduwen van vrienden die niet in vijanden geloven en minaars die alleen hun eigen eenzaamheid beminnen.…

zij telt de dagen af en hoeveel stappen van hier tot aan de finish oneindig in het vierkant blijft een cirkel vicieuze eeuwigheid verdeeld door wat onmetelijk is wordt ook zij -uitgeteld tot nul herleid…

de kleur is al even verdwenen verkocht aan de hoogste bieder die van goede wil grijs blijven de dagen bij geen zuchtje wind draaiend in cirkels waarvan het begin nog altijd zoek is…

Over zijn strenge cirkels heengebogen eigent hij zich de middelpunten toe Hun trots bezit staat in zijn harde ogen Hij wordt de mathematica niet moe waarmee elk nieuw uitvieren zich voltrekt om elke nieuwe inkeer op te vangen Zie hem in rustige beslissing hangen boven het tijdeloze dat hij wekt en kantelend in tegenkringen leidt voor het…

Wij waren aan het meer van dromen in de schaduw van de treurwilg, vissend naar gedichten, grappen en verhalen wij waren soms heel stil en keken hoe de eenden cirkels op het water dansten in onze kamer dat een universum op zichzelf was geluk als origami hart varend op je lachrimpels, wij waren...…

Vicieuze cirkel, onderbroken door verlangen, de troon der fascinatie blijft in terughoudendheid gevangen. Gevangen door mijn dromen, gevangen door gedachten, verdwaald in een gebied die mijn keuze zal minachten, want voor de één zo duidelijk, voor de ander tegenstrijdig de keuze die wij maken, is in dit leven niet gelijktijdig……

ik heb de cirkel duizend maal gerond nooit vond ik begin en eind speelde strelend met het oppervlak op zoek naar de hoek keek er langs maar begreep niet dat rond eindeloos was tot ik de lijnen van de weidse polder zag rechte sloten en het gras maar aan de horizon die nauw de aard omsloot kromde recht een ronde dood…

's Nachts in doodsangst weet ik het zeker: ik loop van het kastje naar de muur. Overdag mij doelbewust bewogen van het kastje naar de muur. ---------------------- uit: Tirade nr. 200…

het liefst in een hechte cirkel.…

in het zelden van zeldzaam dat ondeelbaar is in geen velden of wegen langs lijnen van cirkels die nooit kruiselings begrijpen noch elkaar, noch zichzelf maar nooit zonder iemand die naast zit ook nu het blauw uit de hemel valt, zo donker dat beiden onzichtbaar worden zelfs op de tast…

leefde, neem de plek waar je geboren werd, hier, waar je wegging, groter, en in de wereld stapte als kaplaarzen, ben je weer terug op de plek waar de cyclus begon, een lijn die recht leek bij het gaan en het staan, een weg van duizend mijlen die telkens weer met die ene schrede begon, met het onverwachte sluitstuk dat het tot een cirkel…

Het hakken, het maken van wat erin zit heeft zijn eigen hoek, en hoek nummer vier was de plek van het ziekenhuis waar jij ter wereld kwam Ik woon in het hart van een cirkel, ik leef op de plek waar ik hoor. De tijd is gegaan en de tijd is gekomen de plek is er nog, en daar gaan we door.…

Ze verdedigen wat ze hebben. Wat hebben ze? Ze hebben wat ze denken dat ze hebben. Wat denken ze dat ze hebben? Ze denken dat ze hebben wat ze verdedigen. Wat verdedigen ze? Ze verdedigen wat ze denken dat ze hebben. Wat denken ze? Ze denken dat ze verdedigen. Wat denken ze dat ze verdedigen? Ze denken dat ze verdedigen wat ze hebben…

de lucht was dunner dan ik dacht ademde in lichte woorden voelde hoe de geest zich minder stoorde aan syntactische verankering zocht vrijheid in geluidloos roepen zonder de beladen resonans opende in licht smolt samen met de kleuren tot het naamloze geboortewit…