Alle inzendingen over emoties OR eenzaamheid

Laat mij bidden, laat mij hopen, Geef me de dingen die je niet kunt kopen Geef mij steun, geef mij kracht, Geef me de dingen die ik juist niet verwacht. Geef me liefde, geef me hoop, Geef me kracht als ik op mijn tenen loop. Geef mij troost, geef mij moed, Laat mij vergeten hoe zeer het leven doet. Laat me genieten, laat me leven, Zodat…

de flessenbodem gaf voor even scherper zicht dan het brilletje…

gewichtig verend waagde ik de sprong……en liet de duikplank trillen…

Het publiek wilde wat snijdends daar was ruimte voor, zoals de sterren bescheiden in hun licht de maan zonder jaloersheid het donker schonken Een kus met liefde gegeven op beide wangen, omdat zij eenzaam waren Zij zegt dan dat het lief is voelt als een warmwaterbron…

soms heel onverwacht, zo midden in de nacht zou ik , al was het maar heel even stiekempjes bij je willen zijn je kietelen in je bedje of samen spelen met je trein lieve lieve kleine man hoe lijkt je zo mijn plan om samen eens te spelen te lachen en te knuffelen en jouw geheimpjes te delen lieve lieve kleine man ik zou - al was het…

Het is alweer lang geleden dat ze de voordeur hard dicht sloeg de taxi werd voorgereden en een uur later zat hij in de kroeg Ineens was zijn huis leeg het licht van zijn leven ging uit al het commentaar wat hij kreeg zijn hele leven in z’n achteruit En nu na al die lange jaren van eenzaamheid en alleen zijn zit hij naar de klok te staren…

Mijn wens, mijn verlangen is jou weer eens te ontmoeten jou spontaan te mogen begroeten. Mijn wens om jou weer te zien is dieper dan het hart tikt en vuriger dan de ziel flikkert ja, om jou eens te zien, misschien.…

de zwerfjongere komt thuis de straat en zwerft hij gaat en komt weer thuis de straat meedogenloos schijnt de lantaarn haar licht op zijn gezicht koud en stil de straat waarvoor hij gaat en is gezwicht voor spijt te laat…

Obscuur palet van eenzaamheid een kwaal die niet went met de tijd.…

Sneeuw wist het zwart van dagen,van daden die 't daglicht niet kunnen verdragen Sneeuw beantwoordt de talloze vragen die ik mezelf niet durf stellen Sneeuw houdt mezelf voor mijn zegeningen -dagelijks-te tellen Sneeuw doet me inkeren als dansers na hun danspassen.…

'Ga je gang'..... zei hier de natuur als een uitnodiging En ik zag de gang tussen rijen bomen alsof ik thuis was Het kraakt wel onder je schoenen bruin blad, herinnering aan herfst-2016 Het is een goed ding die vanzelfsprekende uitnodiging je slaat een zijpad in weer eens wat anders als je van het pad afraakt.…

Als een oude stad heb jij je ommuurd met bakstenen dubbeldik en nauwelijks poorten Je hebt geen ijlbodes te paard gestuurd Je hebt jezelf verschanst met wapentuig in allerlei soorten Het zwijgen heeft me het meest ontwapend Van inname.... heb ik tenslotte maar afgezien.....…

De dichter spreekt een geheimtaal in z'n verhaal huist meer stilzwijgen Hij treft muren zonder oren en bij de doven geen enkel onthaal Geen hond taalt naar zijn poezie z'n bundels onverkocht Geen handen.. kan hij op mekaar krijgen men gaat aan 'm voorbij Als ie z'n ronde doet, podia beklimt achter katheders ....plaats…

Of wij dezelfde taal .....spreken? vroeg hij me...... onder de bomen schuilplaats voor 'n plotse regenbui Ik heb het al jaren eerder vergeleken Het antwoord schuldig tot op deze regendag Tussen spreken en verstaan 'n verschil als tussen zon en maan hemel en aarde.…

Hij wandelt de dichter door een oud stadje aan de Maas Helaas... zon speelt kiekeboe lichter wordt sneller donker De winkels leeg etalages vol snuisterijen De straat klinkt hol kinderkopjes schreien doe me 'n lol Heer, laat zon schijnen op de gevels van dit Maasstadje: Ravenstein.…

Bouwen willen ze in de stad Nijmegen alleen zondags ligt ze stil De bouw van een zee aan huizen waar mensen kunnen wonen De bouwtyconen lijken koud zelfs kil.... wind en regen hun trawant De maandagkrant meldt vertraging en crisis in de bouw ....op til?…

Valentijn... Blind was ik niet voor je schoonheid Doof ook niet mag ik zeggen Op de tast vond ik je wollig.... Je haar je krullen bijna een jas Het kwam me goed van pas Op koude winterdagen.…

Ik liep nooit in zeven sloten tegelijk Ik nam nooit de wijk naar verre oorden Ik kreeg nooit woorden met m'n buur Ook in mijn leven schonk men zoet en zuur in kannen en kruiken onttrokken aan 't oog De boog nu niet langer gespannen.…

Oppervlakkige sprieten bederven mijn uitzicht terwijl ik zoek naar diepgewortelde strohalmen. Aan de rand van het meer zit jij. Stevig geaard. Je ziet mij niet verdrinken. Ik roep maar je hoort me niet. Hoe kan ik je bereiken? Vechten tegen de stroom die maar blijft komen. In de verte zie ik jou silhouette, ik laat je los, drijvend en zinkend…

Uit waardering voor mijzelf emoties los te moeten laten om gelukkig te kunnen aarden. Ik vergeef je dat je hart geen contact of ware ontmoeting is. Een hart dat gesloten blijft voelt als een koud en eenzaam gemis. "Ik vergeef je....."…

Gedachten zoals emoties hebben ook krachten soms zijn ze mild, soms wild een omarming als troost zou fijn zijn in eenzame dagen als milde macht die het gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet…

Oude oma zit in haar stoel voor het raam Maar daar is eigenlijk niet zo veel te zien Ook is het erg donker en triest bovendien Oma voelt zich verdrietig en heel eenzaam. Wat te doen met de komende Kerstdagen Zo helemaal alleen in haar grote huis?…

In mij woekert een enorme storm, De verschillende emoties zijn enorm. Verdriet, eenzaamheid en woede alles waait door elkaar Wat is goed of fout of wat is nu nog waar. Waar is het einde en wat is het begin, Moet ik huilen of heeft dat geen zin? Alles komt tegelijkertijd omhoog, O jee ook nog buien en niet droog.…

teleurstellingen in onze dagen blijven ons plagen, in het diepste dal komen de echte emoties zoals het komen zal.…

woord voor woord schrijft hij in kleuren emoties vloeien uit zijn pen in geuren aan de rand van een notitieblok trommelen vertwijfeld vingers woord voor woord schrijft hij emoties vloeien uit zijn pen en weet niet wat te zeggen…

Nooit zul jij zijn Wat je had kunnen worden Doordat je je hart het zwijgen oplegt Moeilijk te verwoorden Zo ontzettend onbaatzuchtig Zo begaan met haar geluk Je hele wereld draait om haar Het maakt nu langzaam stuk Wat wij samen hadden En wij wij hadden kunnen zijn Alles wat nu over blijft Is een gevoel van verlies en pijn…

Een avondwandeling door het bos vogelgeluiden verbreken de stilte voetstappen gedempt door het mos trillend van emoties en kilte…

zij dwaalde in herkennen koesterde de tijd die was geweest raakte aan herinnering voor een begin van samen dieper voelen in de lach en warme hand lagen harten nog te wachten op oorzakelijk verband die eenheid werd gesmeed in de smidse van emoties maar het vuur was uit nog is er de huid waar jaren van verbondenheid hun…

De onbesuisde vertoning van deze politieke lichtmiss kunnen wij maar beter bezien met emoties van treurnis…

ik voelde de weerspannigheid van witte verf zij wilde niet in een keer stralend dekken kon de verhalen van de muur niet zomaar afsluiten door een nieuw onbezoedeld klankbord als blikvanger te openen ik zag hoe emoties donkerden na eerst drogend lichten hoorde spanning in de lucht door schaduwen van partijen heb alles…