Alle inzendingen over gemis

Ik zoek je voetstap in de leegte, roep je naam tegen de wind. Ik ga naar plaatsen waar jij was wetend dat ik je er niet vind. Ik graaf herinneringen op, reis terug in het verleden om jouw grootsheid weer te zien in allerhande kleinigheden. Toch ontwaar ik stille troost, ondanks pijn en diepe smart daar ik je niet ver moet zoeken want…

ze stond voor het huis waarin niemand meer woonde de geest uit de fles de ziel uit de woning tranen brandden in haar ziel terwijl ze verder liep met droge ogen zelfs de fluister van de wind kon haar niet troosten…

Is het toeval dat juist op deze dag, alleen vier jaar later, jij jouw schoonvader kwam halen nu gedenken we jullie samen en missen jullie dubbel zoveel Tot ooit ~ 2004~2009~2010~ ~* Voor Gabriel *~…

gemis kruipt langzaam weer omhoog hoe het lijf opnieuw zich liever niet ziet in de spiegel de trots heeft nog die deuk zou het hart ook groter zijn geworden?…

Hoe moet ik het je uitleggen Dat leven zonder jou is een groot gemis Als ik je niet kan zien, horen of voelen. Wat voor een leegte in mijn leven is. Ik mis je armen om me heen. Je lieve woorden in mijn oor. Je zoenen zacht en teder Je missen wordt mijn hart doorboord. Lief kom toch hier terug Zodat ik je weer kan zien.…

daar zit ze haar handen zoekend in haar schoot dan weer gevouwen het licht van de schemerlamp schaduwt op haar gezicht ze zit daar maar ze wacht meisje, mijn meisje huilt haar hart met droge ogen…

de eindeloze melancholie van een maand die sterven gaat, verloren in de vage glorie van wat losgelaten blad een dorre bloem buigt mee met oostenwind ze wiegt haar tranen naar de zee ze wiegt de dagen naar de overgang van meer dan schelpen strooien op een oeverpad met gras en lege ogen waar de winter duizend vlokken weeft besef ik, dat…

tot recht in m’n hart laten woorden de achteruitgang van loslaten zien mijn kind je vlindert in je jeugd jouw ogen in de mijne zien de wereld nog je stem beroert mijn ziel en verder..…

gisteren verjaarde je en- ik mis je niet meer zo; je verloor jouw hart en mij woorden kwetsen slechts een lege muur -maar toch- verlang ik nog familiaire banden, strandend in de warmte van een tijd toen heelheid zo gewoon was tussen alle kledingstukken aan de lijn verblijf ik, immer als de mens die slechts ‘van jou’ wil zijn…

deze dag gedenkt een nachtegaal en een dochter de één verloor haar stem, de ander haar vertrouwen in wat werkelijkheid gebood de zachte witte dood van vroege winters zweeft langs alle warme woorden, waar mijn afscheid weeft en ik gebied de lente nog te wachten op iets moois als er dooi valt in december valt een ster weer op haar plaats…

middenin de sneeuw liggen wegen weggedrukt - nog wit maar later vloeipapier, in ombervolle stappen hoog reikt de populier mijn hemel in met laag-bij-de-grondse voeten en een ferme standplaats weggesleept in kleine emoties verliest de grotere haar tranen; buitengaats in dit verdriet sinds de winterzwarte dag dat jij mijn levenslicht…

Nooit heb ik je zo gemist, als juist nou, nooit heb ik je meer nodig gehad, dan juist nou. Nooit, nee nooit eerder dacht ik zoveel aan je, als juist nou, juist nou. Nu ik je zo vreselijk nodig heb, ben je er niet meer, en dat, terwijl ik je zo nodig heb, ik mis je zo, juist nou!…

In het verzwegen meer langs de rafels van je uitgeplozen liefde vaart de nacht in stilte fluisterzacht, het licht verzonken in donkere ogen een stem wiegend over het blauw het eeuwige draagt het verlies het verlangen luistert naar de verte.…

de kleine vingers plukten lief zo lief handjesvolle blijdschap straalde; geel in wit kantjes bloosden langs de roze snit van een volle zomerjurk mijn glimlach rond haar witte haartjes en ik, die langs de bermen hurk in alle kleine jaartjes -vroeger toen de wereld nog niet rustte in haar graf…

(I.M.) na vijf jaar nu vaart een visserman voorbij hij draagt schoenen rond zijn nek en in zijn handen houdt hij slechts Latijn een grote paraplu verbergt de zon voor even, evenals de regen valt ze evengoed langszij het water schittert zijn kristallen glans als de pas geronnen terugblik op zijn ogenblauwe lach deze vijfde…

. rond knotwilgen weegt het morgenlicht zwaarder zich verzamelend in twijgen hijgt wat wind morgenkinderen huilen doelloos rond mijn eigen kind -zo lijkt het, immer duurt de dag ik mag, ik weet het, zonnig wezen tussen nu en avond uur binnen het gezang van mezen ligt de partituur van haar verborgen lente zij bevat het eminente van…

mijn oude huid ontving de wind, rusteloos vervoerde ze een werveling- ze ging en meegetrokken door mijn kind beschreef een lenteboom haar dag met meizoenharten binnen waardigheid bereid het lot te tarten wat ik kwijt ben hoor ik wel, het brandt in grote kringen rond mijn hart maar wat ik heb beschrijft mijn rijkdom, mooier dan een oud…

dansende bloemen buigen licht hun windlied naar de morgen, in eindeloze pracht verschijnt de dag zo zuiver als een kinderhart als de zon langs zorgen wrijft blijft een regenlied haar waarde zingen over waar haar druppels gingen, toen er nog geen treurlied was in witte vleugels tekent zwart het aderen van smart, rond alle mooie dingen…

vandaag loopt er een kind aan mijn hand eerstgeboren voelt hij kleiner dan hij is, want missen spreekt het grootste woord en buiten, in dat verre land van bruggen bouwen speelt vertrouwen met mijn pop ze draagt wat krullen rond haar ogen maar ze ziet de mijne niet ik pluk mijn witte bloemen uit een tijdloos dood gebaar daar samen…

heb ik jouw ogen gezien ze lieten sterren stralen, in het kleine kind dat lichtgebogen lieve lachjes bood boven dode jaren leefde dat, als zachte troost en warme handen zelfs nu ik je zo verloren ben, groet goud in witte bloemen, eeuwig waar hun naam zich noemt jij en zij bloeien in een ander uur, maar immer mooier dan de eerste dag…

In het roze ochtendlicht, een maagdelijke liefde als een zilveren bliksemschicht die dag en nacht doorkliefde De grijze mist van de dag herinneringen aan jouw blauwe ogen aan jouw gulle lach omcirkelt door regenbogen. Het zwart van de nacht de grauwe pijn van verlies duisternis spreekt niet al te zacht maar gluurt ijzig zodra het vriest…

Als ik wakker gefloten word in de vroegte door de vrolijke trillers van de vogels die buitelen in de kerselaars onder het raam en de dag zich feestelijk aankondigt, draai ik me om en trek de lakens over mijn hoofd want wat heb ik aan een mooie dag zonder jou?…

Kruidig hoe gul ik ook alles met kruiden bestrooi en hete pepers eet zonder jou blijft mijn leven flets en flauw, de hunkerende honger niet te stillen…

Ik durf niet meer te luisteren naar de stilte want in elk gefluister hoor ik haar stem en worden mijn ogen door ijsgang versluierd.…

er dwarrelt iets dat blinkt met de getijdenstromen mee een parel die in het donker zinkt naar de bodem van een gretige zee het patroon van geheugen is fijnmazig tot aan de zandige oevers van gemis dan blijkt het achterland wazig verdwijnt het tastbare in ongewis ik zag een gezicht voor het jouwe aan voelde weer de hemelstormen over onze…

Zijn vaderdag Is voor hem een grafdag Zonder cadeaus Ontbijt op bed Geen ochtendkrantje Of bakkie koffie Met liefde gebracht En vers gezet Hij mag al blij zijn Voor een geinteresseerde Die bij hem stilstaat Nog aan hem denkt Hij zal vast juichen Als iemand langs gaat Zijn steen schoonmaakt En bloemen schenkt…

een stoel, een bed onbeslapen zo vredig ik ga op zachte tast langs naadloos ledig een avondmerel bezingt het uur van eendagsleven de ochtend is ogenschijn mijn brief ongeschreven…

volgens de Grote Bosatlas heeft een bestemming twee plaatsen, heen en terug, op Street View is daarvan niets terug te vinden, misschien zijn we voorbijgegaan zonder er bij stil te staan, hangen natte sneeuw en kale regen met hoofden uit het raam, gewoon, voor de volledigheid onze beide stipjes hebben nog één lege witte vlakte te…

Praten met mijn vader Luisterend naar zijn zoon In de stilte van de nacht Zo intens en ongewoon Verhalend over dingen Die voor ons bijzonder zijn Zittend bij elkaar Soms rechtlijnig overal tegen Vaak wel op één lijn Pratend met mijn vader Ook al is hij jaren dood Van hem mag ik klein blijven En hij blijft altijd groot…

In mijn gedachten. Kom je nog steeds bij me zitten. En leg je je hoofd zachtjes tegen mijn been. In mijn gedachten. Omhels ik je nog steeds. En voel jij je geborgen. In mijn gedachten. Hebben wij nog steeds eindeloze gesprekken tijdens onze wandelingen. En koesteren wij onze verbondenheid. In mijn gedachten. Zitten wij nog steeds naast…