Netgedichten

netgedicht (nr. 38.619):

windvangers

.

rond knotwilgen
weegt het morgenlicht zwaarder

zich verzamelend in twijgen hijgt wat wind
morgenkinderen huilen doelloos
rond mijn eigen kind -zo lijkt het, immer duurt de dag
ik mag, ik weet het, zonnig wezen
tussen nu en avond uur

binnen het gezang van mezen
ligt de partituur
van haar verborgen lente

zij bevat het eminente van een lange
levensduur

.

Zie ook: http://www.switilobi.nl

Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 12 april 2011

acm.visser

quicknet.nl

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: emoties

gemis

4.2 met 4 stemmen

242

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Ontroerend, ik hoop dat de vogeltjes een lentelied in je hart brengen.

marije Hendrikx, 14 jaar geleden

Het is er altijd, dat kind, zelfs in het gezang der mezen van haar verborgen lente- als jouw eeuwige muze voor altijd en overal. Een wij mogen woorden proeven als lentebloesem zo mooi.

Martien Montanus, 14 jaar geleden

De woorden rondom je eigen kind, zo warm en mooi door jou geschreven!

sydhart, 14 jaar geleden

als je de achtergrond kent van jouw schrijven is dit weer een ontroerend mooi gedicht

Astridv, 14 jaar geleden

Zo weemoedig mooi verwoord, een prachtig schrijven!

Geef je reactie op deze inzending: