Alle inzendingen over individu

ik herinner me wel de sneeuw, de Karelsbrug in Praag, hoe jij - hoe jij tot op vandaag lacht om iets dat ik niet zag, wat vlokken van mijn schouder slaat. Hoe ieder zinloos ingewikkeld sneeuwkristal op kinderkoppen achterblijft en erger: dat het ons niet daarom gaat. Maar of er een moment zal zijn waarop wij wezenlijker samen - ik weet…

boven het water verdwijnt de vogel in het grijze hemeldak de ochtend breekt aan alles is gezegd leen mij je oor, liefste je zwijgen is zo licht…

De herinnering van geluiden, van geuren, van bezinning op het betoverde bestel en het bestaan van rode bloemen. De geur van mos, van denkende moerassen. Allicht de kleuren van het geschut, naar hartelust de geur en geuren van het verlaten plein. De klaagzang van de takken omarmd door de gebeurtenis, die zelfs een geur verspreidt.…

De avond komt over de kleine binnenplas. Ik peddel niet meer, licht zuchtend loopt de kano vast in de plompeblaren. Nog een kleine opmerking van de wind achter mij in het riet. De watermunt geurt me met kracht achterna van het licht aanvaren. Een fuut komt haastig nog door de ban, met watervrees zwemmend, alsof het zo weer spertijd is, weer…

in hoop verzucht verzet ik mijn schreden en inhaleer het offer dat mijn adem draagt op waarden van gekrenkt papier, het heden lijkt voortvluchtig als de tijd mijn smeken vertraagt ik zoek in de uren van droge prielen en graaf het refrein in het gras van donker aarde terwijl de einder vlucht op het teken van de ondergaande zon het kluchtig…

De wakker-waakse haan. De dichtervlucht der zwaan, De zwerfse jager: reiger. De strijdbaar-sterke tijger. En het deemoedig schaap, Hen samen leidt de knaap Eendrachtig aan één band Door 't rein en eigen land Vol jonge bloesemsneeuw, Als in de gouden eeuw. Hij mijmert, zingt en speelt. Weidend zijn zinnebeeld; Zij kennen aan die toon…

De mens is te vergelijken met een kameleon: hij past z'n kleuren aan in iedere situatie…

met tintelende ziel beklom hij haastig de Olympus met kloppend hart zocht hij het begin van een antwoord met tuimelend hoofd viel hij ontredderd in de diepte met onvaste hand schakelde hij heen en weer in de tijd met open ogen ontdekte hij de leegte en de afstand tot in het merg van zijn botten verlangde hij naar huis…

het teveel aan dromen in mijn rugzak gestopt omdat ik niet kon kiezen wellicht kan ik er morgen iets mee dacht ik nog en verdomd de volgende dag kwam er één van mijn dromen tot leven tóch maar goed dat ik er zo zuinig op ben geweest…

Zoveel gedachten Maar is dat het wachten waard Want wat is mijn aard Want wat is mijn beleving Is dat een ingeving Of is dat structureel Of is dat juist mijn eigen geheel…

Winterdag, begroet mijn ziel neem even mijn gedachten weg langs landelijke kronkelwegen onzichtbaar in gedachten als een clown in droef besef waar de mensen om mij lachten en negeerden mijn humeur slenter ik eenzaam langs de grachten nergens ooit een open deur er slaapt een schim in mijn geweten daar waar de dood de vijand huwt heb…

Soms richt ik mijn ontgoochelingen af als logge, dolle honden. In hoge maïsvelden liefst, zoveel geritsel dat je desillusies er wel uit je hoofd lijken te lopen, voor je uit. Ik roep ze op in al hun pijnlijke details (Breng terug! Rechtop!) en laat ze daarna Los! Af! Liggen!, waarna ik me uitstrek tussen stengels, afgebroken kolven, me…

Als ik maar licht genoeg ben, mag ik over je lopen, mag ik, mijn bloesje open, over je zitten gaan, als ik maar licht genoeg ben, niet te zwaar. Ik zal een droomelixer voor je kopen, ik zal mijn haren dragen op z'n Frans; Japanse zijde doe ik aan, mijn handen laat ik ijle dansen dansen. Men pen zal ik Oostindisch dopen, ik zal…

Rustig is het in huis en op straat. De zon schijnt vanachter hoge populieren, terwijl wolken gestaag voorbij drijven. Een behaaglijk gevoel nestelt zich onder mijn huid. Daar waar het leven steeds opnieuw ontspruit. Het bloed vers stromend door mijn aderen, de wereld lacht mij toe, vrede en welbehagen bekruipen mij zomaar zonder reden…

in deze doorwaakte nacht hoor ik de klagende roep van een zwarte zwaan in dit winters noordland mijn slaapkamer als wachtkamer ik houd me doof maar mijn lijf wil slapen het duister breekt ben ik de waker die het vuur brandend houdt en wacht op wat komen gaat ben ik bang om me los te maken bang voor het verlies?…

Voordat ik me terugtrek bij een vrouw van rubber of papier, voordat ik niets meer klaarmaak dan mezelf, wil ik bij jou zijn. Voordat de laatste ronde ingaat en mijn ziel is weggezwommen in het glas, mijn zinnen opgelost in drank, wil ik bij jou zijn. Voordat mijn gedichten zijn verjaard tot voorbeeld van het een of ander, mijn talenten…

Ik kan niet alles bepalen Maar soms wil ik wel verdwalen Door te dichten Kan ik mezelf uiten En daardoor breng ik mezelf naar buiten Ik kan niet alles besluiten Soms frustreert dat wel Maar mijn leven is géén spel Vroeger dacht ik van wel Dat kwam mede door het gokken Ik bleef alles maar opkroppen Nu heb ik dat achter me gelaten En kan ik…

Van het ene op het andere moment staren vier muren hem vernietigend aan de wegen die hij laatst heeft verkend bleken niet de goede kant op te gaan een gevoel van spijt? Nee dat zeker niet de keuzes waren te zeer beperkt ook al hebben sommigen veel verdriet het alternatief had nog minder gewerkt nu hij hier zit heeft hij tijd om te denken zijn…

Duiven nemen de echo mee van mijn Katholieke jeugd in warmere streken soms hoor ik ze roepen om de stilte van de kerk dan vliegen ze naar hemels onvermogen voor mijn verwarde ik zijn er geen betere duiven dan zij, die de post bezorgen om mij te laten weten dat het leven alsmaar liegt maar ik laat mij niet uit het woordenveld slaan…

„Wie in zich kan bewaren zoete vrucht van een rein uur, dat het hart open stond, en door zijn velden ging geluks-gerucht op vleugels van lied of van avondstond, toen geluk uit een half-verstikt gebaar optrilde; uit woord niet, maar de toon ervan, wie hoe die zonk in 't hart, tot waar 't is klaar en stil, altijd in zich oproepen kan, — en voelt…

Ik ben bang... Bang dat je jezelf niet meer ziet Ziet zoals je bent Bang dat je niet meer voelt Hoe het voelt om jezelf te zijn Bang dat je je masker opzet En om de rest niet meer geeft…

Slaperige ogen door een kier van het gordijn, de zon in mijn gezicht. Koffie kan ik goed gebruiken en heb mijn blik op het keukenkastje gericht. Even later in de kamer een slok van dat donkerbruine vocht, een sterke bak, dan moed verzamelen voor de dag. Immers de zon schijnt, ik kijk naar buiten en in die gele cirkel vertoont zich een…

Schemering komt gestaag en verzandt alle gedachten. Machteloos is de hand die geen pen meer vast houdt. Toch het is de geest die het verhaal opbouwt, maar zich niet laat vangen op A-4 formaat. Laat is het nu op de avond en de nacht opent haar poort. Iedere daad en elk woord zijn reeds geslonken en vluchtig als vuur vonken gelijk je twee…

ik keer niet terug op mijn schreden stromend water kent geen weg terug ik weeg woorden noch stappen als hemelbestormer verleg ik grenzen ik ondergraaf de verbeelding ga aan de rots van zout voorbij onbeholpen drukt mijn inbeelding me met de hakken in het drijfzand…

Het gif gespoten in zijn oog ontnam het licht maar geeft meer terug dan hij vermoedt hij kreeg juist licht dat waarde heeft doorgrond, doorschouwd doorvoeld met zijn gebrek was hij tevreden het was venijn maar het werd zijn "zijn" een winstpunt in dit paradijs zo zie zie je maar "hoe wordt men wijs"?…

Ik moet en mag in mijn eigen kunnen en geloof geloven, ik kan me niet iets anders voorstellen: het is namelijk het fundament van mijn dagelijks voelen, denken en handelen; een andere weg kan ik niet bewandelen... .…

Mijn kleine kristal zal heel blijven... Dit kleine kristal met dit smalle lichaam zal weergaloos stralen... Mijn boodschap der ziel ligt niet in last noch lust maar tedere liefde in iedere bedoeling van een mensenziel... Dit kleine kristal beschermt en ontfermt zich over het ferme tedere leven in elk kind, bemind of onbemind: voor mij voldoende…

breekbaar grondschrift voetafdruk van rotte palen toont waar ze schreiend onhoorbaar ontstond, 'n dichtgegroeide vijver waar niets weerklinkt, het luisterend oor verzandt, de vinger tastend vastgroeit aan 'n ovale steen bijna in de ogen, in haar diep verdronken wordt de drinkende schimmel zo groot (als) 'n drijvend wolkenveld…

toen de zon op zijn gezicht viel keek hij omhoog en zong een lied dat zacht door het stof zweefde en wegstierf in de hitte van de dag in het donker leek hij in de aarde op te gaan lichtflitsen zigzagden door de duisternis van zijn gesloten ogen zijn hoofd duizelde van de sterren aan de heldere hemel het verstrijken van de tijd liet…

Opa drinkt zijn koffie, zwart met twee schepjes suiker hoe moet dat nu, moppert hij als ik geen suiker meer mag heeft koffie geen zin en zonder koffie heb ik geen zin dus basta, schenk nog maar es in. Kijk niet zo verschrikt een beetje zotheid kan geen kwaad. Wanneer de dood in mijn nek zal hijgen wordt er geprikt over de datum zal ik…