Alle inzendingen over psychologie

op de valreep van de herfst luistert elke vrucht voor vogels nauw ze gaan als gauwdieven verzamelend, totdat het grauw van deze tijd verspreid het rijpe fruit inhaalt de dag sluit eerder, nu het meerdere verscheiden onzer zon vanachter grijsheid naar omlaag schijnt daar verdwijnt het schemeruur in als het meezit, rode wolken als de…

kleurt zij jouw dagen niet donkerder al lijkt dat wel zo, wellicht verdriet verhuld in zwart witte streken steekt nog altijd de kop op bij tij en ontij nu dagen kouder omslaan de wind killer om het huis giert lijkt de afstand groter en het gemis intenser dan ooit…

Stemmen horen Die nergens klinken Dan in de diepte Van dit brein Beelden zien Die niemand ziet Maar er wel degelijk zijn Tussen de lijnen van Het beeldend werk, Ik zie een trein Die zich langzaam In beweging zet Hij rijdt voort, Levert beelden aan Die ervoor zorgen Dat ik er toch Durf te zijn…

Je mag alles Van me weten, Wat ik doe, Wat ik eet, Wat ik heb, Maar niet Wie ik ben…

Alles wat ik geschreven heb, van het meest vulgaire tot het meest heilige, heb ik gedaan om het kind in mij te beschermen. Ik heb mijzelf verdedigd met de taal die ik ken, met de slimmigheden, die ik wist te uiten, met de woordlansen, waarmee ik mijn vijanden heb verslaan. Het kind in mij lag op apegapen, vernederd door geselslagen…

Wanneer pijn voelbaar is, aanwezig zeg maar wanneer pijn zichtbaar is te zien zeg maar, wanneer pijn onhoudbaar is, niet meer te onderdrukken zeg maar, dan is de pijn aan de winnende hand en dus de grote winnaar. Wanneer pijn net als verlies ondraaglijk lijden wordt is elk lijntje hoe mooi ook altijd te kort!…

Die nooit ouder werden Jong als de dag van toen Beeld van verlangen Naar later, Naar nu, Tijd die stolde, Beweging die tot Stilstand kwam - En dan word ik Zonder ze op te merken Wakker geschud door Een zacht tikje op mijn Schouder, op mijn rug, Ze zijn er nog, Ze zijn er weer, En brengen me even Weer bij mijn oude…

nog altijd achtervolgt water het water van de zee mij in de uren van de nacht waarin de slaap mij niet vinden kan dobberend tussen hoop en vrees…

Vluchten over grenzen heen Het eigen huis verlaten Op weg naar een ander, Nieuwer, thuis - Misschien volkomen leeg, Of anders veel te vol Nergens meer veilig Nergens meer thuis - Vogels vliegen in Eeuwig ritme over, De lucht is onaangedaan En kleurt hemelsblauw…

zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed…

De leugen is me Veel te lastig, Ik heb het Met de waarheid Al moeilijk genoeg…

Tot as vergaan Ben je, liefste zus Die ik me ooit Had kunnen wensen, Wat zou ik vurig Willen dat je Als een feniks Uit de as weer Op kon staan, En voor eeuwig Kon blijven bestaan…

Je hoort me niet Terwijl ik zwijg - Moet ik nog Harder zwijgen Voor je me Kunt horen, Voor je me Kan verstaan?…

ik groet je met mijn hoed en met mijn jas ik draag een kruis –je weet het niet je ziet het pas als ik mijn ogen in de jouwe zet en keurig net vouwt zich mijn jas mijn hoed verlicht zijn rand en zacht heel zacht vouwen mijn vingers rond jouw aangeraakte hand…

Wat hem zonder het ooit Te beseffen gegeven was, Van het prilste begin Toen hij nog niet eens Besefte dat hij er was, Tot en met telkens Het nieuwste moment - Bleef dezelfde, altijd dezelfde, Terwijl hijzelf zo vaak al Van identiteit veranderd was…

Tussen hees en spreken ligt mijn huig de zachte hemel van mijn taal... Ik lik de regens na een droge tijd terwijl de kanten boorden aan de rand van het water als perkamenten beelden inscheuren. Los rukken ze het verleden, dat als droesem bleef liggen op de onzichtbare bodem van kinderlijke onschuld, en dragen ze op aan de vrieskilte…

Dit gedicht geef ik Je als handdruk, De allerpersoonlijkste Uiting van menselijk contact - Sterker nog, ik heb deze Regels voor jou met De hand gedrukt Uit houten letters Waarvan elke vezel Door de liefde voor Jou doortrokken is…

Gouden septemberlicht Doorklieft de nevel Juist voor ze Om kan slaan In dichte mist - Zilv'ren draden Gesponnen door Een jarige spin, Gouden stralen Vervullen de wereld Met warmte en licht: Het bronst en doet Met ons, in liefde Voor altijd mijn wicht…

In gesublimeerde vorm Is het eenzame gedicht Niet meer dan een Kinderloos wezen, Niet meer dan een Ouderloos kind…

Ik ben een geest in mijn gedachten Ben gevangen in mijn doen Ik wil niemand meer tot last zijn Laat me waaien in de wind Ik wil niet mee met mijn gedachten Laat me los zijn, maak me vrij Tijd en geld is overbodig Ik wil leven wie ik ben Ik wil weten wie ik ben Ik wil weten wat ik wil En wat ik kan En wie ik ben Geef mij mijn evenwicht…

Jij hebt me uit Mezelf ontvreemd, Me als gedroomde prins Op het witte paard Meegenomen op weg Naar beloftenland…

Het was er niet - En heeft ook Nooit bestaan, Behalve in de Geschrompelde spons Waarin mijn Gedachten wonen…

Tussen regels Met woorden die Ik na langdurig Zoeken vond Ga ik op zoek Naar wat ik Te zeggen heb, En ontdek dat De juiste woorden Mij ontbreken, Dat ik zelfs In mijn diepste Verlangens alleen Maar zwijgen kan…

Het leven ontkomt me, Is telkens weer verdwenen Als ik denk er vat Op te hebben - Wat over blijft Is de nacht, met Zijn sterren En de bloedrode maan, Hen houd ik even In mijn hand En het voelt alsof Ik even, heel even maar, Werkelijk heb bestaan…

Het nietsziende Wijd opengesperde oog Waarmee halsstarrig Gekeken wordt, legt Het af tegen het Nog niet eens half Geopende hart Waarmee de waarheid Wordt binnengehaald En de werkelijkheid Daadwerkelijk ook gezien…

De krassen in mijn ziel Die mij tot stilstand Brachten, hebben Na jaren van zorgvuldig Wachten hun voor niemand Zichtbare schuilplaats Verlaten - Vannacht hebben ze Zich met mijn nagels Als ets-naalden In mijn gezicht gegrift, Zijn de verwondingen Zichtbaar geworden op de wangen Van mijn bange gezicht…

We moeten iedereen tegemoet treden collega schrijvers, ministers, burgemeesters bekende Nederlanders met zorgen kindjes het weer, de regen, de zon alles komt ons tegemoet en iedereen neemt zijn eigen problemen mee ziekte, rampspoed, de dood het nieuws vliegt ons om de oren al sinds we zijn geboren iedere dag opnieuw komt de ellende ons tegemoet…

Veel bouwmateriaal Heb ik niet, Hooguit een aantal Losse stenen dat Wellicht nog wat Kan groeien met de tijd - Bindmiddel heb ik genoeg, Cement van oprechte aandacht Gemengd met een dosis Daadkracht en geduld Bouwen mij een muur Voor de eeuwigheid…

bij het einde van de wereld verlies ik al mijn kleur een geïmproviseerde hut het laatste houvast aan dat wat leven heet tot de zon zucht en bleekjes ondergaat…

Die, zonder dat er Ook maar een traan Aan te pas komt, Het verstilde verdriet Inkrast in het gladde Oppervlak van deze Nieuwe dag - en zie, Het is niet eens De diepte van de Groef die aangeeft Hoe diep het was, Maar louter het feit Dat wat was nog steeds In gegroefde lijnen Zichtbaar is in de tijd…