Alle inzendingen over filosofie

Mijn zintuigen gaan op avontuur zwervend door mijn contacten nu tilt iets mij boven mijn kunnen zelfverzekerd kijk ik achterom wil van geen wijken meer weten de wervelwind van het bestaan trekt aan mij voorbij en fluistert mijzelf leren kennen in al mijn vezels mijn nadenken geeft mij achterdocht het leven duwt mij nog steeds voort…

de nacht is stil en mijmeringen zijn als geboren klinkers, vertrekkensklaar dat is niet erg want ze leiden me naar de oorsprong hoe gelukkig we zijn met man en vrouw het geschonken leven dat meestal perfect begint en, hoe ongeneeslijk het leven ook is, het lichaam reilt en zeilt, van vlies tot ziel, hart tot holtes, lief voor leden…

het is twijfel die mij trager maakt in afwachting doet zitten of alles nog wel gaat ik lach naar zon droom lente in een groene waas maar weet mezelf een romantische dwaas nog heb ik niet afgehaakt verbaasd over de snelheid in ontwikkeling en de enorme haast het overzicht is er nog wel maar hiaten worden groter biedt zomer nog…

Wat we sinds Socrates weten, is dat we niets weten. We kennen onszelf niet eens. We weten niet wie God is. Niets laat hij van zich horen. De zon die brandend aan de hemel staat. De open ogen van een pasgeboren kind. Een ziek mens die niet sterven gaat.…

Kunnen stenen voelen, planten dromen of is dat alles beeldspraak en niet waar? Toch maakt een nieuw blad van een plant me blij en doet begrijpen dat ze leeft. Soms menen mensen dat de dieren hun eigen taal verstaan en dingen dromen, maar kunnen dit nu ook de bomen of is daar eigenlijk maar niets van aan? Ik weet het niet, zoals ik veel niet…

Leef jouw leven. Durf te leven. Geef aan elke dag bij het ochtendlicht; bij het besef dat het niet altijd zo kan wezen; aan elke dag iets van vrolijkheid, dat oplicht in een blij gezicht. Leef jouw leven, dat je wordt gegeven als een tijdelijk cadeau. Waarin je mag meedoen voor heel even. Dus maak van het leven jouw eigen…

Wat gisteren gebeurde komt nu weer: de zon (of soms afwezigheid ervan), de weg die glanst in autolampen, de frisse kinderstem die hoop kan brengen. Wat gisteren gebeurde komt nu weer: het zoeken naar geluk, de moeheid en de traagheid, ook de klachten, naast dankbaarheid die alles kan verzachten. Wat gisteren gebeurde komt nu weer: en toch…

jouw oogopslag zat altijd boordevol illustere ideeën vandaar mijn wat afwachtende lach je handen spraken gaven vorm aan wat jij al tijden in gedachten had dat nu het zonlicht zag plannen groeiden maar tijd en geld snoeiden hun bloeien met wanhopige groet wierp jij het boeket de hemel tegemoet ik heb de bloemen in armoe opgeraapt…

Was 'k nu bedroefd, 'k zou met de droefsten schreien: Zó droef als ik kan toch geen droef mens klagen: Maar tóch zou 'k zeggen: klaag om 's Levens slagen Niet wild, niet zó of 't u niet mócht kastijen. Krom krimpe ik van verdriet; — 'k tere uit van lijen; — Mijn arm hoofd snapp' niet waarom zulke plagen; — Maar wee, weé mij! als ooit…

ik heb wat zon gepakt uit de grote voorraad dag kleur zacht de dingen om me heen met schaduw als contrast soms sombert zwart de balans die ik voor ogen had dan koester ik met warmte een wat lichtarme kant schep zo mijn eigen wereld in het zijn haar delen voelt paradijselijk fijn…

De ziel is in diepste wezen zielig. Op ieders lip slaagt zij er maar niet in substantie te verwerven. Begrensd door ene begrip dat loos is, zonder materie is zij niet meer dan het woord dat haar benoemt zielsveel, met hart en ziel, zieltogend: niets dan taal. Daarom raakt dit gedicht aan niets en slaat bij iedere regel de plank steeds verder…

De moed bij elkaar geraapt voor een tocht langs de barre kust. Beukende zee en bijtende wind houden de wereld buiten. De stilte van het diepe ik verbergt zich in de duisternis. We wachten op een leeg gemoed. Elke vezel van het lichaam door het zand gevonden. We verlangen te kennen wat zich niet laat kennen. Wat blijft als woorden ons verlaten…

Nieuwsgierig in een peilen naar diepte. Welke zijn de gronden en vormen het motief? Het vraagt en het spreekt met zoekende woorden, die liefkozend kunnen zijn en soms minder lief. Het is de mens die wonderlijke creatie. Die uiting geeft aan wat er innerlijk leeft. Innerlijk soms tot onrust barend van het vragende kind dat in ons allen…

Zijn vertolking van "Die Winterreise" voelde vooral als de macht en de kracht van een lange stevige koude winter te doorstaan door vooral door te gaan en niet op te geven en door zijn vertolking voelde ik spontaan de lente, de zomer en de herfst in mij opborrelen ook mij wachtte zo´n lange barre winter maar als ik denk aan de bariton Coen…

Een prachtig woord, melancholiek, klinkt als een nummer 1 chanson klinkt een beetje als dramatiek maar is dat toch echt, toch niet. Ik hou van het woord: melancholiek 't woord hangt in m'n hoofd blijft gonzen, alsof 't iets beloofd je hoort 't wel, maar ziet 't niet. Soms is een ieder wel eens, melancholiek denk dan aan een lied, want…

ik ken de magie haar krachten hebben ons ongeweten veel sturing gegeven toeval is de naam die wetenschappers gebruiken voor zaken die zij voor zich uitschuiven ook in de mystiek liggen gebieden braak vaak in mistige lagen die andere waarheden dragen zij worden maatschappelijk uit zicht gehouden omdat je op hun resultaten geen…

Soms weegt alles loodzwaar en dreig je te onder te gaan Heftig zo sentimenteel bestaan. Krijs dan een zo luid heftige neen, met mij niet gedaan Dat doe je eigen toch niet aan! Ik kroop door hete vuren voor ieder wel nooit voor mezelf Genoeg! En rot op. ............................... wat was ik maf.....…

Over pater Damiaan en Sint Franciscus lijkt alles wel gezegd, maar dat is maar schijn. Dat de kloosters leeglopen en zelfs opgeheven worden, kan ook niemand meer boeien en geef ze eens ongelijk na al dat roomse geflikvlooi en het tergende getreiter van al die pausen met hun schijnheilige conservatisme, terwijl ze in de onderaardse kerkers…

In volle overgave aan het nieuwe avontuur. Het ontdekken van een onbekende wereld om je heen. Alles lijkt zo anders dan voorheen. Geen grip meer op de dagelijkse dingen. Stuurloosheid zoekt zich een weg in een opnieuw beginnen. Met die spanning die opnieuw ontdekken doet; in het ongewisse voet voor voet. Muren ooit om je heen nu afgebroken…

ik reik je met liefde dit speciale tapijt jij vlijt je neer op het paradijs van weleer samen ontvluchten we de groene oase het brandend zand van de woestijn zal ons met zijn thermiek naar de hemel dragen onder ons bergen en de oude stad waar het eonen geleden goed toeven was beelden met mannen op de achtergrond vrouwen met scherpe neuzen…

ik ben de weg wat kwijt wil vooruit maar anderen grijpen de buit zijn sneller en alerter pakken alles zonder gedachten of even wachten heb toen ook mijn ellenbogen maar gebruikt het plezier van samen was eruit ik wil niet mee op de eerste rij geef mij restanten ben blij met waar zij nu al voor bedanken…

hart en handen gemaakt van dunne huid met tijdelijkheid gevuld bang soms bedroefd soms beide tegelijk soms overrompeld soms door een mooi uur een broos moment van evenwicht met zachte voeten tasten naar mogelijk misschien en wellicht omhels haar de broze alledaagsheid het is alles wat je beleeft…

een frisse wind laat letters anders kleuren in het woord de uitspraak geeft subtiele wijziging in wat je normaal hoort het is geen dialect hoewel dat vaak met stelligheid wordt gezegd de tekst in zijn geheel krijgt zo een positieve lading mee zou het al een vleugje lente zijn in de nu overjarige oubolligheid…

Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden zoals de storm met zacht geritsel in de tuin of de kat die de kolder in z'n kop krijgt zoals brede rivieren met een kleine bron verscholen in het woud zoals een vuurzee met dezelfde lucifer die de sigaret aansteekt zoals liefde met een blik iets dat je opvalt in een stem…

Uit een bron van inspiratie echoot helder de waterput. Nieuwe klanken krijgen een gratie; geven toe aan het leven in zijn behoefte aan een te herwinnen fut. Nieuwe krachten opdoen is terug naar de bron in het nieuwe jaar. Het verlangen daar iets nieuws te ontmoeten spiegelt zich in het heldere water; integer en in een transparante ontmoeting…

Lang, verleden Ben ik ontwaakt Uit het oneindige gekomen. Het duurde even Voordat ik mij werd Bewust van Leven en Zijn Echter, daarmee kwam De strijd, niet willen weten Dat het tijdelijk is Slechts kort Heel even Eens, zal ik losmaken Om mij weer te verlaten Mijn ik weer terug te geven Aan het eeuwige niets Het oneindige…

Ik heb nooit in U geloofd, ik kon U niet raken met mijn handen ik kon uw voorhoofd niet kussen in ook Uw aangezicht niet slaan. Ik zocht U in kille kerken en liep langs brede warme stranden vol verbeten haat om ’t schone schitteren van Uw eeuwigen naam. Ik zag mannen en vrouwen U volgen als driftloze honden en kroop U in ’t donker na om ’t strelen…

Negativiteit maakt je gewoon niet blijer als je er voor kiest…

Leven is verlaten telkens weer steeds opnieuw vanaf het begin Verlaten is vernieuwen opstaan, doorgaan laat achter, vind nieuw telkens weer tot de allerlaatste laatste keer wanneer het leven mij verlaat…

Nog klein gaf deze rivier me grote ogen vertelde lispelend, murmelend, kabbelend, schuimend, zingend, bruisend, bulderend: Ik stroom al lang van voor jij er was Baart mijn water zeilende elegantie Doorschijnend flikkerend als libellen Mijn oevers geven ook kost en inwoon aan oud geboren lome schildpadden Achteraf blijven we verweesd achter…