Alle inzendingen over filosofie

Weet iemand wat op aard het schoonste is, Het allerschoonste? welks gelijkenis Hij ziet in alles wat hem vreugde geeft? Waarom hij lief heeft wat rondom hem leeft? Waarom diè rijkdom wil en diè een vrouw En één zichzelf, hoewel ze allen nauw Weten dat ze iets zoeken dan een woord Alleen? Weet iemand dit? Wel, hoort. Het is waarom het kuiken…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

het wordt niks ik voel dat woorden blijven zweven ze willen niet weergeven wat ik ermee bedoel heb ze geschild van emoties ontdaan ze kijken me kaal aan zinnen hergroeperen werd een wanhopig allerlaatst proberen heb in armoe het werk weggedaan helaas bleef alles staan in het herlezen begon het langzaam vorm te krijgen…

tussen geboorte en dood oefenen we de luchtdans een pas de deux voor die vederlichte vertraging van de val wacht in de schaduw op het verlangen en de verwondering in een lege tussentijd voel de immense stilte van het korenveld in onweerslucht…

ik heb stilte zwart gemaakt voor een intens beleven alle lichten uitgedaan omdat zij leven geven voel de dood geruisloos heen en weer bewegen maar hij krijgt geen kans om op te staan in een herrijzen het sterven is nog niet gedaan we gaan de dag weer prijzen…

Beken tintelen bronnen poriën op de huid, dorstig naar de wortels. Lente opent zich, droomgebied stroomopwaarts, maakt naakt en verlegen. Deelbare verlangens, strohalm en winterslaap, echoput van geluk? Uiterste balans, onvervangbaar wat je kiest, taal ondersteunt het evenwicht Naast rivieren bloed lang uit hun beding getreden…

kan niet ontkennen dat de lente vervlakt het is langzaam wennen ieder jaar wordt de reuk minder seizoenen komen meer onder een dak enkel als mijn kind die ander treft bloeit er in mij iets op, dat raakt alsof mijn toekomst beseft; hou die hand zo lang mogelijk vast daar eens alleen de winter je treft en het ademen het licht uitbraakt…

Stevig in het zadel van het heden Gaat het oude ik hoop tegemoet Denkbeelden waar Kairos nog op broedt Zorg om de planeet, met recht en reden Zelfinzicht, de horizon verbreden Plannen die de mens nog niet bevroedt Stevig in het zadel van het heden Wordt het gouden kalf verwoed aanbeden Nieuwe geestdrift wordt nog niet begroet Neem het voortouw…

Ik wil graag weten wanneer volwassenheid begint. Ik vraag het maar - mijn moeder zegt: hoe oud je ook bent, je blijft altijd mijn kind. Ze heeft haar dood nog niet gepland, is zelfs niet ziek. Ik heb wel alvast gezegd dat ik de kast wil hebben; tegen de tijd dat ik hem erf is hij antiek. Maar dat duurt nog vele jaren. Ze wijst soms naar…

Filosofie is gebonden, aan het kenvermogen van mensen. Filosofie is wetenschap. Poëzie is gebonden, aan inhoud, vorm en ritme. Of aan niets. Filozie stelt levensvragen. Twijfelt aan de waarheid. Overschrijdt grenzen. Vertraagt de tijd. Schept ruimte.…

De elzen lopen uit. De weg van alle vlees gegaan, dagelijks in godvergeten grijs. De wind hield ik niet tegen. Stuifzand dit leven, vliegend schuim. Het leek mij, versteende vogel in regenpak, niet wijs op het glasloos terras te blijven. De vrees voor strop en gas joeg mij het strand langs. Ik wilde meeuw zijn maar vogels sterven ook.…

Wanneer ik me niet zoveel af zou vragen, zou de dag dan langer duren? Wanneer ik me geen zorgen zou maken, zou de wereld dan plat zijn? Wanneer ik zonder liefde leven zou, zou 'k dan: liefdeloos zijn?…

nooit ben ik alleen hij eet met me, slaapt met me zwijgt tegen me, gaapt, zet de tijd vast van mijn heen- gaan geen traan die hij daar om vergiet hij reist met mij door de dagen over zeeën van vreugde, langs vlagen van verdriet, het raakt hem niet als een giftige termiet bouwt hij heuvels in hiernadagen waaroverheen hij me zal dragen…

Denkbaar is het vermoeden dat wij blij zijn met wat we niet eerder konden bevroeden. Dat wij blij zijn met wat ons onverwacht confronteerde op de levensweg. Die verrassing die het midden houdt tussen een groot geluk beleven en het teruggeworpen worden op wat ons leven markeert met domme pech. Verrassingen zijn medailles met twee kanten…

ik spon mijn cocon in een autistisch web dat ik in eenrichtingsverkeer kundig had opgezet wist het tegendraadse moeiteloos te omzeilen door lijnen impulsloos te spannen tot mijn perspectief ik heb het leven intens lief dat ik in mijn coconnetje geniet…

Graag leg ik mijn oor te luisteren naar het stille om me heen geloof dat bloemen op de tafel tot me willen spreken ze zijn wel open doch ik kan ze niet verstaan zie nog teveel vervalste kleuren van het leven in de schaduw over de grenzen van het leven die banden van geliefden breekt noem het zielenpijn soms denk ik dat uit zwijgen…

in het zwart dat ik de muren gaf zat de dief van mijn perspectief hij reflecteerde geen oeverloze mantra’s waarop ik vroeger al mijn hoop had gezet in eindeloos herhalen dacht ik de toekomst te bepalen door rustig mijn eigen weg te gaan maar stilte kwam oorverdovend binnen met een carrousel van ongekende mogelijkheden ik heb…

vandaag voelt de wereld aan als een wolk waarschijnlijkheden en ik laat alle dingen zijn zoals het gras, de wind en de bomen de regen laten komen de vogel ging zitten in de boom met de onhoorbare grondtoon de wolken botsen tegen de zon met de onhoorbare boventoon de anti-wolken botsen tegen de anti-zon in de vijver zonder vooroordelen…

De uiterste consequentie kan nooit de ergste in jouw leven zijn. als je weet dat je eens zult sterven; de levensdag zich eens terugtrekt achter dat grote gordijn. Zolang we leven mogen we delen van dat goede dat ons dagelijks bewaart. Wij zijn acteurs op dat eigen podium; waarop ons als clowns de tranen evenmin worden bespaard. Ieder jaar…

de tijd lonkte blonk uit in eeuwigheid maar in spiegelen was ik mezelf steeds kwijt ben vaak voorbij de horizon gegaan jaar na jaar nog steeds zag ik mezelf niet staan leven kaatste alles terug wat ik ooit heb genomen alleen geven deed ik sporadisch in mijn dromen pas later zag ik dat ook mijn sporen waren gewist…

Mijn zintuigen gaan op avontuur zwervend door mijn contacten nu tilt iets mij boven mijn kunnen zelfverzekerd kijk ik achterom wil van geen wijken meer weten de wervelwind van het bestaan trekt aan mij voorbij en fluistert mijzelf leren kennen in al mijn vezels mijn nadenken geeft mij achterdocht het leven duwt mij nog steeds voort…

de nacht is stil en mijmeringen zijn als geboren klinkers, vertrekkensklaar dat is niet erg want ze leiden me naar de oorsprong hoe gelukkig we zijn met man en vrouw het geschonken leven dat meestal perfect begint en, hoe ongeneeslijk het leven ook is, het lichaam reilt en zeilt, van vlies tot ziel, hart tot holtes, lief voor leden…

het is twijfel die mij trager maakt in afwachting doet zitten of alles nog wel gaat ik lach naar zon droom lente in een groene waas maar weet mezelf een romantische dwaas nog heb ik niet afgehaakt verbaasd over de snelheid in ontwikkeling en de enorme haast het overzicht is er nog wel maar hiaten worden groter biedt zomer nog…

Wat we sinds Socrates weten, is dat we niets weten. We kennen onszelf niet eens. We weten niet wie God is. Niets laat hij van zich horen. De zon die brandend aan de hemel staat. De open ogen van een pasgeboren kind. Een ziek mens die niet sterven gaat.…

Kunnen stenen voelen, planten dromen of is dat alles beeldspraak en niet waar? Toch maakt een nieuw blad van een plant me blij en doet begrijpen dat ze leeft. Soms menen mensen dat de dieren hun eigen taal verstaan en dingen dromen, maar kunnen dit nu ook de bomen of is daar eigenlijk maar niets van aan? Ik weet het niet, zoals ik veel niet…

Leef jouw leven. Durf te leven. Geef aan elke dag bij het ochtendlicht; bij het besef dat het niet altijd zo kan wezen; aan elke dag iets van vrolijkheid, dat oplicht in een blij gezicht. Leef jouw leven, dat je wordt gegeven als een tijdelijk cadeau. Waarin je mag meedoen voor heel even. Dus maak van het leven jouw eigen…

Wat gisteren gebeurde komt nu weer: de zon (of soms afwezigheid ervan), de weg die glanst in autolampen, de frisse kinderstem die hoop kan brengen. Wat gisteren gebeurde komt nu weer: het zoeken naar geluk, de moeheid en de traagheid, ook de klachten, naast dankbaarheid die alles kan verzachten. Wat gisteren gebeurde komt nu weer: en toch…

jouw oogopslag zat altijd boordevol illustere ideeën vandaar mijn wat afwachtende lach je handen spraken gaven vorm aan wat jij al tijden in gedachten had dat nu het zonlicht zag plannen groeiden maar tijd en geld snoeiden hun bloeien met wanhopige groet wierp jij het boeket de hemel tegemoet ik heb de bloemen in armoe opgeraapt…

Was 'k nu bedroefd, 'k zou met de droefsten schreien: Zó droef als ik kan toch geen droef mens klagen: Maar tóch zou 'k zeggen: klaag om 's Levens slagen Niet wild, niet zó of 't u niet mócht kastijen. Krom krimpe ik van verdriet; — 'k tere uit van lijen; — Mijn arm hoofd snapp' niet waarom zulke plagen; — Maar wee, weé mij! als ooit…

ik heb wat zon gepakt uit de grote voorraad dag kleur zacht de dingen om me heen met schaduw als contrast soms sombert zwart de balans die ik voor ogen had dan koester ik met warmte een wat lichtarme kant schep zo mijn eigen wereld in het zijn haar delen voelt paradijselijk fijn…