Alle inzendingen over eenzaamheid

Oude vieze grijze man besluit zijn geluk in een afvalbak te zoeken. Met zijn handen, graaiend tussen gruwel en gifgroen, weet hij daar, in mum van tijd, een natte kartonnen beker met lipstick uit de hopen vuil te vissen. Hij droomt zichzelf een vrouw.…

ze was een mooie vrouw maar grenzend aan het ordinaire terwijl ze toch zo graag een dame was geweest met intellectuele kwaliteiten en hoogstaande moraal ze zuchtte wanhopig links ze zuchtte mismoedig rechts om maar begrip te vinden maar al wat ze bereikte was dat men dan dacht nou die lust er wel wat van ze ging dus maar naar…

Menig te druk en in zijn eigen droom gevangen. Sirene met zwaard die in oren zingt op rotsen. Het karkas van mijn schip gebarsten en met koffie en witte wijn volgelopen. Daar was zij het die, met een lichte geur van eucalyptus, de groep naar de eenzaamheid bracht en volstrekt ongepast de leegheid tot volheid maakte. Een schipper,…

Ik zat toen heel stil te werken, de boeken waren als zerken voor me, ik wist wel wat elk graf in zich had. Mijn lijf zat daar in een kamer, boomtakken voor het raam er heenkropen en weer vervelend, met groene bladen al gelend. Mijn ogen zagen verwonderd naar 't buitenlicht maar zonder 't zelf te weten wat of hun licht oppervlak…

Vergeten… Behandel me nou niet als een kind, als ik af en toe naar woorden moet zoeken, vaak dingen herhaal en herhaal en herhaal… of soms alleen de weg niet vind… Ik weet ook wel dat ik soms iets vergeet, het gas uit te doen, mijn jas of mijn schoenen, `s nachts zomaar opsta, geen notie van tijd… of hoe je met mes en vork eet... dat…

hij ging zijn weg tastend met woorden naar mensen terug luisteren leert hij leefde alleen in volle vrede…

Vaak ben ik alleen Zonder iemand om me heen Dan zijn ze weer in het ziekenhuis Ik ken het van top tot teen Het is intussen bijna thuis Maar dat zijn verkeerde gedachten het zou veel beter zijn als we veel meer lachten Dan zou alles veel vrolijker zijn Nu huil ik bijna alleen maar Eigenlijk is dat heel raar Je moet doorgaan en niet…

Teruggeworpen op mezelf, alleen met mijn verdriet, hoop ik dat het nooit ochtend wordt want leven wil ik niet... Wanneer niemand om je geeft verliest het leven glans maar als het soms dan toch gebeurt, geef ik het weer een kans en word ik weer teleurgesteld denk ik : “de laatste keer !...” maar het is sterker dan ik zelf en ik sterf…

weelderige lokken ruisende rokken benevelende geuren lippen in adembenemende kleuren jij liet mij staan maar toch liep ik achter jou aan…

De lucht is dik, verstikt mijn adem. Een mistgordijn blokkeert mijn blik het vergezicht wordt mij onttrokken, de ander is er niet, slechts ik.…

Zij zoekt dagelijks ouwe koeien haalt haar gram niet meer per ons laat elke maand verzen loeien verstopt zich graag in dansend dons zwijgt nooit over het verleden haalt de hekel uit het stof wil privacy met voeten treden verbergt nagels in haar mof wanneer zal zij eindelijk zwijgen over al het leed haar aangedaan zal zij dan terstond neigen…

de voordeur half uit het hengsel klappert droefgeestig heen en weer binnen hangt een lichte kamfergeur en een vleugje lavendel, van ,,heur'' op zolder waar de planken kraken staan wat dozen onder stof en er ligt zo maar in de kijk een bundeltje brieven terwijl ik erover strijk knapt het rose strikje de enveloppen droog en vergeeld zijn…

Diep in gedachten verzonken draagt hij zich naar de overkant waar hij, hangend aan de rand meewarig het hoofd schudt en hij zijn modderbenen onhandig stut Door vergroeiing tot versteend lijden, leeft hij met verknoeiing aan beiden zijden van het bestaan en tracht hij zorgvuldig de gemene deler der geheimen te benoemen Een onbezonnen…

het voelt alleen... al heb ik mensen om me heen mensen, die me zo lief zijn het doet pijn... ik geef om hen maar toch het gevoel dat ik anders ben dat gevoel van eenzaamheid raak ik niet kwijt ziek... en toch ook weer niet en daarbij het gevoel van verdriet ... ik wou dat gedicht niet bestond, ja, want dan was ik helemaal gezond...…

Zoals jullie weten, zat ik dood in mijn stoel ik heb er helemaal niets van gemerkt vanuit de hemel kan ik nu alles overzien op aarde voelde ik me vreselijk verlaten iedere gedachte aan mijn kinderen maakte me eenzamer ze reageerden nooit zoals ik verwachtte tijd konden ze nooit voor mij vrijmaken het was altijd druk druk en nog eens druk vanuit…

De ochtend ontwaakt donkergrijs, spreekt van krassende kraaien in verkaalde boomtoppen, van die forens die op zijn reis in de file wacht, van klagende ruitenwissers over tranend glas, alleen onderweg na een donk're nacht. Ik wou dat het weer zomers was en dat jij dan naar mij lacht.…

ik denk ik ben alleen, ik denk ik ben lelijk, ik denk ik ben stom, ik denk ik ben dik, ik denk niemand me wil, ik denk ik ben hopeloos, ik denk ik heb geen vrienden, ik denk ik niemand ben, ik denk dat ik niet leef, ik denk aan alles ik denk negatief, maar andere denken anders.…

Altijd als ze voor haar spiegel stond voelde zij zich enkel onzekerder zijn Innerlijk bang als een geslagen hond was zij aan het einde van haar Latijn Een lelijke draak zag haar altijd aan één die haast stierf van onzekerheid Zij met in het oog die eeuwige traan wie was eigenlijk die vreemde meid Altijd voor het naar school toe gaan toonde…

Er blijft niets anders over dan de waanzin voor te zijn men gaat dood aan eenzaamheid ik moet de stokjes wel bewegen ook al denkt de wereld aan een spel dat ik bibberend verloor…

Wie zich in niets kan herkennen zal zichzelf niet leren kennen het meeste avontuurlijke je eigen zijn je eigen brein het meest natuurlijke blijft schone schijn tenminste als je uiterlijk meezit!!!…

Venijn in het zijn wat voel ik mij klein de dageraad keert weer een dag verschijnt de duisternis verdwijnt de haat verscheurt intens het is de plaaggeest van de mens maar blijft een onuitwisbaar feit het leven staat bij ons in het krijt verdoemden doemen steeds weer op getallen groot met vele cijfers radicaal, funest in grote ijver plotseling…

In tijden van eenzaamheid en eerlijk - die bedekken genoeg hoewel ik vroeger minder onzin te bepeinzen had sluip ik nog steeds als een bange wezel door het bos op zoek naar mijn paleis ren ik gejaagd over modderpaden zolang de tijden eenzaam zijn in mijn oude oorlogsbunker klein konijnehol.…

Leeg is mijn hart vol is mijn hoofd. Waarom ben ik uitgedoofd? Moet ik nog langer zoeken naar de waarheid? Immers, niemand wil de waarheid.... Schamelheid voor in de eeuwigheid, waarom ben ik op aard? Ben ik dan niets waard? Ach...wat zeur ik ook , en keek omhoog naar het grote heelal. Ach ik snap het al...... Geen bal......…

de pijn die in mij snijd, is hard scherp en kil het mes die sneeën maakt heeft geen verschil die liefde die alles verzachten moet is er niet die warmte die alles moet laten vergeten is verdwenen het enige dat er is is een hart met sneeën een hart dat bloed en pijn leidt niets kan het helpen of genezen alle medicijnen zijn al gebruikt niets…

Des avonds als ik moet gaan slapen, Dooft om mij heen het licht. Lig ik daar met open ogen, Staar in het donker zonder zicht. In een donk're kleine wereld, Een kleine wereld vol geluid. Waar is ze toch gebleven... De vergetelheid die jij me gaf Dat ik zo heerlijk kon gaan slapen In de kromming van jouw arm In zo een diep vertrouwen, Zo…

Herfstbomen wuiven zwaarmoedig onder sombere wolkenkolossen je aarzelt nog in bewegen zelfs de stilte is vasthoudend maar even goed laat je me los tussen het zwijgen van antwoorden droom ik in verloren tijd zitten jaren onverwerkt verdriet dat weet je, heb je terug gelezen in historische boeken, laat je slapen wat ik moest vergeten…

Het frustreert om te ervaren Te zien wat het mij doet Dat mijn geloof in heel veel mensen Die ik ooit eens heb ontmoet Mijn oprechtheid doen beschamen Mijn sceptisch zijn weer voedt Ik ben gekwetst en niet zo´n beetje Je blijft verlangen Dat mensen zijn zoals je hoopt Het doet zeer te constateren Dat het telkens anders loopt Je sluit…

verloren geld zonder waarden in verdorven ruimten kansloze gesprekken arme woorden verstoorden wat was wat zou zijn de liefdevolle armen die zich niet stoorden aan wat iemand zegt die hun eigen weg zouden volgen tot het einde komt en iemand opsomt optelt hoeveel het waard was wat is gebleven jou en mij was gegeven door te gaan…

Tussen deze woorden drupt er pijn omtrent liefde en daarvan 't gemis En wat in feite nog had moeten zijn maar wat ooit in de tijd verloren is Zo melancholisch klinkt mijn lied daar ik soms even in toen verkeer Alles vergeten ach dat lukt mij niet mijn hart kruipt steeds naar weleer Hoor toch eens wat stilte mij zegt van heimwee over wat…

Vaak liep ze zomaar stil aan me voorbij alleen een vaag knikje, nooit een eens vriendelijk woord of een goedendag. Zag ook nooit een lach als ik haar zag toch hield iets in haar ogen mij vast, er was eenzaamheid en angst in verborgen. Heb haar aangesproken, even was ze verward dat iemand zomaar met haar sprak, maar in haar ogen verscheen…