Alle inzendingen over jaargetijden

de einder is over een bevroren vlakte gegleden mijn gedachten over ruimte in wit verdronken van een herinnering zo vers en onbetreden de huid heeft hemel en aarde samengeklonken hier zou ik gewichtloos naar de overkant willen gaan zonder obstakels die alleen maar in de weg staan…

Beneden stroomt de rivier, ver gebleven van kunsten van de stad, de vroege winter laat zich klinken, neemt moeiteloos het overtollig slib van mijn gedachten mee op het gevallen berkenblad zonder te verdrinken. De wereld die ik met name ken, gedompeld in oeverloze wildernissen, de ziel niet groter dan een notendop, geboren…

Wind snijdt in het gezicht Een waterige winterzon geeft de grijze vlakte kleur, die schittert in het bleke licht…

Een milde nevel daar komen langs de wegrand nog heel even flarden goud tot leven daar komt nog is er aarzeling een winterzon…

Ik heb de stad versierd met bloemen van soorten allerlei daar jouw ogen vredig gesloten waren leek permissie overbodig met grote nauwkeurigheid raakte ik, zij 't maar heel even, die plekken aan waarop ik 't het mooist tot mijn recht kom…

Leunend op de wind mijn armen wijd gespreid ogen gesloten neem me mee wind rukt aan haren en kleren als ontelbare lange vingers aangenaam of toch niet ik hou mijn adem in even maar en zet dan een stap vooruit neem me mee traag worstelend evenwicht zoekend maar ik kom vooruit…

Het sluipt naderbij, ik leef maar door, wacht af, wat komt, wat nader kruipt grijpt me naar de keel,waarmee de hartenklop verstomd. De slimme dood in eindigheid vermomd, komt altijd na het dagelijkse brood, groeit liefde aan tot aangename kost. Als bloesemvuur van een late jeugd zich meldt, versnelt de adem van de vreugd…

een vlaag gebroken wind verschraalt contouren van een boom, zo naakt nu stramme kou zijn takken kraakt en bloemen uit hun zomer haalt de wereld huilt wat vogels op een kaal terras verborgen achter vuil en steen hun veren door de vorst uiteen slechts dievend tussen blad en plas een kruimel dood in hoogtes glanst turquoise lucht een zachte…

De herfst een beetje crimineel overal een blad te veel verval grijpt om ons heen de esdoorn opulent in vreugde en verdriet een roodborstje dat geluidloos landt begrijpt die herrie niet van groen naar rood tot goudbrokaat dat stil vergaat er sluipen geruchten in mijn tuin van oudsher van her en der verhalen met een happy end lijk…

Een dichte wolk van klamme mist condenseert deels als druppels in ragfijne spinnenwebben, plooit zich sloom, als een vale kille deken, benauwd beklemmend om mijn oude, bange en warm kloppende hart, dat hunkerend en hoopvol wacht op de doorbraak van de eerste zonnestraal, die mij keer op keer weer nodigt door te gaan. In de herfst…

De bieten geoogst niet te tellen opgehoopt langs een akkerrand November schilderachtig voor mijn geest als nevel heerst…

Confetti van de bomen Waait op mijn jas Feestelijk gevoel Ik ben zo in mijn sas Zomaar uit het niets Een confetti-feestje op de fiets!…

ik signeer de tomeloze klanken al was het papier, breekbaar als de porseleinen herfst dringt de waarzegger in mijn sterven door ik streef zegt zij, jij streeft naar tekst en welzijn in een gesproken rust waar thema zich subjecteert in een volkomenheid van besef, weliswaar is het niveau kleinschalig en korrelig betaamd in vormloze gedachten…

Stoelen omgewaaid Oktober al op zijn kwaadst in haar schoonst gewaad…

hoe zacht de herfst kan zijn alsof hij nu alleen voor mij is de blaadjes neergevleid met harmonie in kleuren en aarzelend het strelend zonlicht op mijn huid zo zacht de herfst en jij…

Wanneer in`t bronsgroen eikenhout de bladeren gaan vallen, word ik steeds weer herinnerd aan onze jaargetallen. Bij bomen komen blaren weer, zodra het voorjaar wordt, maar ik zit met een kale kop, kom haren steeds te kort. Aha, één ding heb ik toch voor bij bomen in het bos, ik zit nog vol met streken, die laat ik op u los. Daar ik…

Hallo herfst, Ben je daar weer. Weet je nog De vorige keer... Je blaadjes vielen Neder zoals mijn hoop. Steeds kaler werd de wereld Steeds kouder werd mijn hart. Gelijk met de natuur Viel ook mijn eigen winter in. Maar toen de lente kwam En de aarde warmer werd Bleef mijn wereld sterven, Als een slapende die geen ontwaken kent. En…

En zo is November aangebroken is de kou ons land ingetrokken regen wind hagel alles wat bij de herfst hoort worden over ons uitgestrooid, maar alles is beter dan wat men in Amerika voor de kiezen kreeg, in de vorm van Sandy, die huisgehouden heeft op een afgrijselijke wijze, nee laat ons dan maar stil zijn als het weer eens regent, waait en…

Geen spoor meer van zomer, al haast weer winter De mistbanken van de herfst hangen laag over de grond, verschuiven traag. Het licht wordt steeds kouder en minder. En ik denk: ik ben bijna niet buiten geweest toen het gras nog hoog stond en bol van groen de bomen waren. Teveel te doen en schrijven voor brood verduistert de geest. En zelfs…

Buiten is het donker op deze vroege novemberdag. De gordijnen zijn gesloten als afgeschermd van de diepe nacht. Mijn hart zoekt naar woorden zoals de aarde zoekt naar zon. De mist is weer gekomen als reactie op de grond. Er is vandaag weer zoveel te doen en de zon breekt nog niet door. Daarom zoek ik een morgenster. Want ergens diep verborgen…

Voorbij zijn de dagen van zomer en zon waarin de vroege vogel in de eerste zonnestralen zijn ochtendliedjes floot regen nog verfrissend was wind heerlijk verkoelend in plaats van nat en kil de dagen waren lang avonden meestal buiten geen sombere najaarsblues maar vrolijke zomerrokjes het is voor de geuren en kleuren dat je de…

Het is net of ik het gehuil hoor van een ontwakende wees, de poort naar vrijheid is gesloten achter elke boom ligt een rugzak vol herinneringen ik loop door het bos gevolgd door de geur van dood steeds vrolijk lachend op het moment dat het moet het smink zal steeds dikker aangebracht moeten worden ter verberging van de pijn…

Ook spinnen houden het voor bekeken hun web loopt leeg nu schuilen in kelders en in spleten…

Bladeren die van de bomen vallen die vormen samen een tapijt meteen daar wil je met je voeten dwars door heen en laat je vreugdekreten vrij-uit schallen Snel nog even dollen en genieten Het duurt nooit lang voor dat het weer gaat gieten…

Wanneer de ochtendmist niet prijsgeeft al wat is en ik in mijn auto door de versmalde wereld rijd dan weet ik: het is weer herfst…

Het schoonste aan die rozen zegt mijn vrouw ze hebben gezichten ze kijken ons aan er staan vier stokrozelaars in een vierhoek voor ons raam…

de aarde doorweekt, de luchten grijs zo luidt het verhaal van donkere dagen het seizoen van regen en wilde vlagen van brakke dijken en meeuwgekrijs naaktheid alom, het landschap schraal de geploegde akkers dromen al en bomen kleumen in naakt verval met natte voeten en kruinen kaal toch hoor je buiten de straffe wind nog vrij van depressie…

Dit is oktober stokrozelaars die het nog wagen rozen te dragen als waren het trofeeën fris gesculpteerd waar dauw aan kleeft…

Daarbuiten was herfst een mengsel van kruiden iets van rozijnen een rode wijn het kon onmogelijk een geur van nog zomer zijn…

En dan is het herfst de beuken worden stiller van zwijgen komt goud…