Alle inzendingen over overlijden

Het zijn de dagen, die ik pluk en zo geniet ik levenslang. Voor 't einde ben ik geenszins bang: ik maak me om de dood niet druk. Die kan voor mij geen pret bederven. Onsterflijk zal de dood me maken, als al m'n lichaamsfuncties staken, want na m'n dood kan 'k niet meer sterven. Dan ben ik dood en dat is dat. Perfecte rust wordt mij…

een dichter dichtbij de ziel bemiddelde met vragende poëtische woorden ook al had hij weet van het wiel 't leven vertelde hem dat een zuiver antwoord nooit beviel in de werkelijkheid die niet aan ons behoord'…

Waar ‘t teder licht vredig schijnt en geluiden aan mij voorbij gaan Kom ik weer langzaam overeind kan ik weer op eigen benen staan Waar ik zwelgen kan in het licht en ‘t dromen lange vergeten ben Zie ik je eeuwige schoon gezicht zie ik dat ik jou van vroeger ken Waar er stilte rust in eeuwigheid en waar ‘t serene wordt gehoord Daar woont…

het moet bij mijn geboorte al begonnen zijn zo dacht hij soms het zachte schreien en het gemis om wat niet kon worden uitgesproken vertrouwelijk en toch zo vreemd in die kerker van onmacht dicht bij haar in de magische sfeer van intimiteit wilde iets in hem zich bevrijden met moeite onderdrukte hij zijn tranen haar dood verbreekt voorgoed…

Jij zal er altijd zijn, papa Je zal er altijd zijn In alles wat mij is zo na Zelfs in mijn levenspijn ‘k zie jou in alles, overal Jouw werelds pad, in het heelal In ieder, ver en mij nabij Maar overduidelijk diep in mij Jouw einde dat geen einde is maar slechts een nieuw begin jouw passie die vermogend is die geeft me levenszin maar…

Dichter Rutger Kopland, pseudoniem van Rudi van den Hoofdakker, is overleden. --------------------------------------- Opnieuw is er een dichter overleden. De Nederlandse taal laat weer een veer, Nu is het Rutger Kopland, deze keer, Dat Rudi ook maar rusten mag in vrede. Bedachtzaam vond hij steeds het juiste woord, Hij leeft nog lang in…

We waren geliefden en je liet me nooit meer los, maar je viel met je fiets dood in dat mooie groene bos.…

in de eeuwigheid geplaatst is de dood van een dichter de echo die op zijn woorden aast * een hart geraakt wel zoveel lichter immers bij leven taal verbouwen aan een zware plicht getrouwe met lippen zo fraai in poëzie gestemd en gehuld in een bul als levend beeld * zo iemand zal blijvend worden gedeeld…

Om tot inzicht en terugblik te komen leren wat verschil en overeenkomst is ervaren wat tot wijsheid leidt. Nergens behoren, ergens verloren aanvoelen waar men wortelen kan bladeren en bloemen dragen. Geloven dat er een hemel is alle bekende doden weer ontmoeten of naar keuze herboren als regenworm de wereld van de mens ontdekken…

we waren vrienden en nu zit ik hier met een ravage aan blauw luchtpostpapier…

Je heengaan is een feit, je gemis desastreus je verscheiden is een zekerheid en echt geen eigen keus, je had zoveel te geven, zoveel nog te doen, zoveel nog te leren, een echte regel kampioen. Je ligt daar zoals je was en toch ook een beetje niet, want je ademt niet meer, om je heen is nu verdriet, je heengaan is een vaststaand…

Er was een fabeldier dat 'Komrij' heette, Helaas werd het maar acht en zestig jaar. Voor vriend en vijand en tot spijt van velen is 't dichtersleven voor en met hem klaar. Hij keek een beetje spottend, een soort flop. Zijn ogen weerspiegelden zijn gedachten, na enig peinzen rees een immer onverwachte, sprankelende formulering uit zijn denken…

Het boek ligt opengeslagen op de grond. Plat open, waar zoveel dichters in leven, en nu zijn schepper, verzamelaar dood. Een groot schrijver met een groot hart. Komrij, hij is niet meer, op het nieuws een stilstaan, en ik denk aan de vele blad- zijdes die ik gelezen heb, aan zijn venijn, zijn spot en zijn humor, ongeëvenaard. De bladzijdes…

Men vond haar versjes maar zozo, tot Gerrit riep: "Bravissimo!" (Dit eerder geplaatste distichon moge dienen als een minimaal in memoriam. De verwijzing naar de uitdrukking ´Ipse dixit´spreekt voor zich.)…

De nacht zo zwoel dat mij het slapen benam lakens gekronkeld en vast aan het lijf geplakt draaiend, woelend, elk half uur naar de klok kijkend en smekend om het morgenrood de tuin een vijver na een verwoestende storm de lavendel, gisteren nog zo rijk en vol bloeiend, nu neergesabeld en gegeseld door woeste regen zou er nog meer te gebeuren…

Wij begraven anonieme doden ook al kennen wij hen niet bij naam wij behandelen die doden alsof wij hen kennen bij naam wij spreken over die doden met gevoel voor die mens zonder naam wij werken hard voor die doden net zo lang, wij vinden hun naam wij, levende herkende wereld met naam en toenaam erkennen hun bestaan! --------------------…

De dood schrijdt op dit late uur Het kaarslicht danst zijn vretend vuur De zieke ademt zwaarder De ziel strijdt om de hemelpoort Het lichaam wordt een nijpend oord dat men graag wil verlaten En koortsig stroomt het leven weg heeft geest en tempel opgezegd Men gaat over de drempel Wat daar een mens te wachten staat…

Je zou nooit gaan je zou nooit gaan zonder de vrucht van mijn schoot te doorgronden.. Zonder je kleinkind geboren uit mijn liefde voor jou te kunnen aanschouwen, is wat je me altijd fluisterde. Zacht zodat het geheim ons alleen bekend zou blijven. Blijkbaar hebben we elkander teleurgesteld zonder het te beseffen. Want, mijn lieve oude…

Even was je hier Een mensenleven lang Een seconde In de eeuwigheid Even was je hier In het voorbijgaan Een indruk Van menselijkheid…

Uitgestrooid over de zee vervulling van mijn laatste wens zo vrij nog nooit gevoeld in heel dit aardse leven kunnen gaan waar ik zou willen ongebonden en niet vastgesnoerd waai ik mee met alle winden ben er wel, maar niet te vinden de snelheid staat mij niet meer tegen alles is nu echt tot zegen soms spoel ik ergens aan kan in vrijheid…

Onsterfelijk achten wij ons cerebraal als groots concept en diep in gedachte, belijden elkaar eeuwige liefde en trouw, wenden onze blik graag "ins blauen hinein", zien de zon die altijd lijkt te schijnen, en doen alsof de eindigheid niet bestaat. In ontkenning spelen wij een spel, want terminaal zijn we natuurlijk allemaal. We weten het, we…

Roos Ik denk dat Kees zou zeggen op jouw verdriet: Hou nou maar een keer op je verdriet is mooi genoeg geweest en bedankt mijn schat maar ik ben dood en jij moet leven. Denk verder gewoon aan mij.…

Langzaam strompelt hij voort door de stille nacht. Eindelijk is hij bij de poort, waar iemand op hem wacht. Dan… een laatste stap misschien, blijdschap was het laatste wat hij zag. Hij zou nooit meer het zonlicht zien, toen hij voor eeuwig in haar armen lag.…

Hoi Roos Ik moet nu terug in m'n e-mails om die adressen te vinden, dus terug naar het moment dat Kees is overleden. Merk dat het me moeilijk valt, hoe stom ook. Ik word overigens de laatste tijd overvallen door een soort paniek: als ik doodga heb ik niets op orde eigenlijk, al was het maar adressen. En daarnaast opeens in beslag…

de zielen, de geesten; overleven ze? Of verdwijnen ze in de eeuwige nacht, zonder besef daarvan? En is dat mooi, of verschrikkelijk? Of is het wat het is – sporen die vervagen in de kantlijn van Geschiedenis?…

Hij wilde gaan hij wilde niet komen hij wilde niet bestaan hij wilde niet belonen hij de vrucht van haar schoot hij het resultaat hun zijn Hij wilde niet hij kwam niet hij werd 'keizerlijk' gehaald hij werd ontredderd onthaald hij had het leven gelaten hij had geen leven meer Dood ontmoet zelfs niet gestart leven wrange werkelijkheid…

De dood kwam ’s nachts, zo onverwacht hij reikte mij, als goede vriend, zijn hand Zijn stem klonk stil zijn stem klonk zacht en hij sprak, ik breng je naar de overkant De dood een vriend, wie had dit gedacht zijn warme, milde stem stelde mij gerust Ik proefde in zijn stem zijn geesteskracht en ik werd mij al van het nieuwe bewust De dood…

We zijn een keer op weg geweest mooie tijden zeg je dan en zo lang geleden en kijk eens naar de foto's die we niet hadden het zijn vage beelden van onze herinnering Afghanistan, India, Birma en wegen langs ravijnen wat we niet meer goed weten ja we weten het nog maar niet langer wat het precies was en wat het is is helemaal anders, maar…

wat je toevoegt is later nu is er alleen maar alleen een paar dingen in je hoofd een herinnering niet eens de geur van een koekje terwijl je denkt aan alles maar zo weinig ik ben je kwijt je leeft niet in me voort als je dood bent ben je dood en elke hersenschim daarna is wat het is en geen verder leven maar alsjeblieft leef nog door…

Hij stierf heel alleen en verlaten nadat het al heel lang stil was gebleven in zijn leven Hij liet er geen traan extra om die waren opgedroogd bij zijn leven dat voor hem lang genoeg geduurd had Hij had er uiteindelijk bewust voor gekozen, voor de absolute stilte en paste die ook toe bij de overgang naar de totale stilte van het niets…