Alle inzendingen over individu

Lengten van dagen zijn gemeten in de engten van ruimtelijk vervagen. Een verbintenis, gevoed door afwezigheid, gevuld met bloemrijke momenten zonder een zweem van vergeten. Innerlijk nabij in vrije vlucht, zonder vaste grond of horizon in zicht, in het strakgespannen lichaam gevangen en tegen klankbare muren in weergalm het verzoekende hart…

Druppels vallen uiteen in achterlanden van verdreven illusies, zij kennen geen andere hoogten dan de slagschaduw van het maaiveld dat verzandt door de vertraagde stroming in lage luwten. Neergedaald uit het brongebied bezinkt het rusteloos bewustzijn op de tamme bodem van verstilde wateren en vloeit het debiet van overtollig geheugen naar…

Ik kan mij niet aan zwaartekracht onttrekken, noch een gat slaan in overbeladen tijd. In wil mijn gezicht met schaduwen bedekken, teneinde te schuilen voor zichtbaarheid. Verblind door de keerzijde van de maan, wil ik gaan langs onbetreden patroon. Op de tast door een onderbelicht bestaan zonder horizon van vastgeklonken sjabloon. Contouren…

De weg is vlak gebleven en, tot nu toe althans, boven rotsvaste twijfel verheven. Mijn weg is op schrift gesteld als vermaak doch ook lering, zo staat ergens vermeld. Een deviatie van een planetaire twist, meer stelt mijn weg niet voor, bovendien in een oogwenk uit eeuwigheid gewist. Vermits stiltes zich aaneenrijgen tot geboeide taal…

Weerklanken van geboorte en dood zijn merkbaar van de oever afgedreven. Met elke golf is de afstand vergroot en de hand in onmacht geheven. Roerloos verscholen voor de buitenwacht, in het domein van denkbare eigenheid, nadert het uur dat onvermijdelijk wacht en berusting wijkt voor bestraffende tijd. Leegte is gevangen binnen verstomde muren…

Zoals jij is er geen. Welk mens, niet één. Zoals jij bestaat er niemand. Niet in Nederland of in welk ander land. Zoals jij bestond er nog geen persoon. Niet in deze tijd, niet in het verleden of de toekomst, als jij zo schoon.…

de voetafdrukken die ik achterlaat in het zand zijn een kort bestaan beschoren ik draai me even om en als ik ergens anders ben blaast de wind of spoelt de regen de sporen van mijn aanwezigheid weg ik ben er nooit geweest wie ik was of wie ik ben als ik al bestond dwarrelt dwaas in de ruimte…

Vinger in de dijk van een zee. Kattend op het meerschuim van het haf. Wenkbrauwen fronsend afdruipen naar een binnenwaterend land zonder ongerijmde kusten. Lonkend naar woorden van identiek karakter, overigens geschreven met allengs verwaterde inkt. Maar ach, het blijft stil rondom de borrelpraat naar het zilte zoet. Omdat ik niet…

Een jonge lijster huppelt over mijn terras heel onverschrokken gewiekst kijkt zij mij aan en pikt en denkt die ken ik al…

Water is zwaar als het balsahout zinkt en volgezogen met zalvend misbaar dichtgetimmerd onder eigen gewicht verdrinkt. Op het pad van de eerlijke vinder, overschaduwd door waterrijke iepen en elzen, is het dringen om het hoogste woord. De wijsgeer kijkt jaloers naar de vlinder, die erin volstaat de leegte van de lucht te omhelzen, wie het…

ik ben geboren als meisje heel normaal. maar ik ben geen meisje best wel raar. niet dat ik een jongen ben nee dat ook weer niet. mijn ouders zeggen je bent een jongensmeid dat is dus ook hoe ik het zie. ik luister naar mijn ouders weet niet anders hoe maar ik luister niet goed en dan maak ik ze boos mijn moeder ze staat voor…

Ze leek op Katy Perry. Sprekend. -“Het gaat helemaal goed komen met het zonnetje.” “Maar jij moet de hele dag in dit tankstation werken”, dacht ik. “Zou ‘t”, antwoordde ik als een konijn in de koplampen. -“Jazeker, u had niet getankt hè?” “Ze zegt ´u´ tegen mij”, dacht ik nog, kansloos. “Nee hoor, alleen een zak chips.” -“Pinnen?” “Dolgraag…

Ik zit in de zon een grasmaaier slaat op hol ooit was het stil hoelang houdt hij het vol een hond blaft of is het hoest burenstemmen klinken hol…

Woordentergend van stof, geschraagd door geduldige gewelven. Belaagd door de horde van onomkeerbaar, waarmee de rust niet langer zelve. Nu ogen samenknijpen, de schaduw onder zware wolken gebukt gaat, is er niets meer te begrijpen. Alleen het vergeten van gisteren en de dagen waar niemand van wil weten.…

Lichaamloos verkassen, op reis naar een ondraaglijk oord. Op reis naar een verlaten ik, zonder taal verwoord. Barnstenen vlucht. Ga gezwind. Verbrand uw schepen en schelpen, voor ik u vind. Laat mij een hand naar verten reiken. Naar verweesde gronden die van geen zijde wijken.…

Het was bedoeld als tip. De woorden ijlen na, zoekend naar begrip. Is dit waarvoor ik sta? Zolang als nu of nooit duren, ergens tussen hemel en aarde, gevangen tussen klamme muren bewaart u strijdbaar al van waarde. Het is voor woorden ook te gek, een broeiend wenselijk verlangen, doch waarneembaar in kort bestek als wat uw ogen en oren…

Ik heb mezelf gevonden, omgeven door regenbogen in de glimmende lucht. Ik zie een halo van onaantastbare gedachten, mijn rug naar de zon. Ik ontdek waar ik heen ben gevlucht, naar het midden van mijn eigen kring, niemand anders die er nog is. Hoe kon ik weten waar ik aan begon?…

Een ongeleefd leven ligt al jaren verborgen in een hermetisch afgesloten kamer bewaard. Wellicht angstig om mij problemen te bezorgen om te ontluiken wat door alle dagen is vergaard. Ik wil de valse lucht die mijn adem blaast niet langer laten rondwaren zonder doel. Mijn ware aard onthullen die mij verdwaast, want vriendelijkheid veinst een…

Dolend door vergeetachtige waarheden leg ik mij dwaze woorden in de mond. Door in het nachtcircus op te treden dood ik donkere uren tot de morgenstond. Daglicht toont littekens in het blanke hout dat monter tegen elke verdrukking in leeft. Doofheid verbergt signalen van grof en oud, zozeer dat zwijgen de voorkeur heeft. Mijn zwijgen belet…

wijsgeren blijven in taal repeteren hertz tilt m`n frequentie om hoog ligt een graftombe, wij leren in staat tot niets, bij chateau dom zo staat het standbeeld vrij ongeduldige pagina`s en bibliotheken lantaarn hoekpand zei zij genetisch bepaalde neusje bleek kijk zie simpelheid met je rollende glibberige onmogelijke en er was vervlogen…

Een zonnige middag, we kunnen naar buiten gaan, daar verliest niemand iets aan. Ik laat je eens straat zien waar ik als kind doorheen liep, er stonden toen geen bomen of ze waren heel klein. Toen ik een kind was maakte ik een hengel van een stok en een touw en een gebogen spijker. Ik bewoog de stok door het water en een vis bleef haken aan de…

Ik zal alles van me geven om het leven op aarde en in het heelal te laten voortbestaan. Alles in me doet mij bewegen om het schone en mooie te laten beleven voor wat zal gaan.…

Huis en haard voelen als de twist van een dubbelspiraal. ’s Nachts buigt de horizon onder het mom van een vreemde taal. Het bekende is niet veel anders, niet echt anders dan gewoon. Toch is er een verschil, iets ziet de kans schoon. Om toe te slaan, ongemerkt binnen te sluipen. Een voetstuk laat wankelen, doet op handen en voeten kruipen.…

Voor het hoofd stoten, aan dezelfde steen bezeren. Ten hele dwalen en ten halve keren. De kronkels volgen en de hoeken afsnijden. Recht door zee, gejaagd door het getijde. Te kiezen en te falen, met vallen en opstaan. Om op eigen benen van A naar B te gaan.…

Momenten van zwijgzaamheid, afgewisseld door indringend geluid. De stilte doorbreekt geruisloos de tijd, de klok zit de gedachte op de huid. Aan wat komen gaat, of ooit geweest is. Aan wat voor de deur staat, in het volle licht van de duisternis. Is het beter aan onwetendheid besteed? Is het beter te weten wat de toekomst zal brengen? Wakker…

stel je voor dat er diep binnenin je een buitenland ligt, dennen, sneeuw en barakken, land zonder bodem, je haalt het niet op stel je voor dat de tijd niet bestaat en jij wel nog, stel dat je nooit abrikozen gegeten hebt, trouwens, het woord abrikoos was verdwenen en moskou, je broer, promenade, ze waren geweken, terug naar het schuim van…

Grenzen zijn de sublimatie van de gedachte dat mensen de aarde bezitten en haar kunnen opdelen in stukjes alleenrecht. Wolken worden voortgedreven door de hand van een universele god die schrijft in wit en blauw; de aarde is van niemand, zij is van mij en jou.…

Nergens gaat er meer rust uit dan van rode beuken je moet er wel naar kijken rode beuken langs je weg…

Te veel onthouden Heb ik - en toch Te weinig van mijn Leven geleerd Te veel woorden, Te veel gezichten en namen Uit mijn hoofd geleerd Beter dan wie ook Te vaak heb ik zo veel Goeds mijzelf onthouden Mijn leven niet meer Dan 'n dunne damp - en Maar net in stand gehouden…

Doorgaans pal Onder het oppervlak Daarnaast De vulkanische eruptie Zo maar spattend De ruimte in - Schaamte neemt in De plaats van gelatenheid - 't Is weer gebeurd 't Was weer zover Liever de bierkaai Dan maar Dan vechten Tegen de onneembare Onberekenbare Noot: titel is deels ontleend aan M. Vasalis, Drank…