Alle inzendingen over ex-liefde

Geschonden vertrouwen Lachend meedogenloos kijk jij mij aan Minachting schikkend naar het moment Laat mij onmachtig ver van jou vandaan In verwarring zo ik jou nooit heb gekend Waar waren die woorden van weleer Stamelend bracht ik ze jou naar voor Fluisterend verlaten zij bange lippen Waarom vinden zij nu geen gehoor Waar is die gemeende…

Tussen strandpaal twee en zeven lagen omringd door mijmeringen, wrakhout en wier, de restanten van een zomerzot getij. Aan de hals van glas, gebarsten en door zoute dampen nog omfloerst en aangetast, een stuk papier, een vaag verbleekte konde. De boodschap sloeg me van mijn ankers: Woont er.... Woont er in jou nog iets dat liefde heet?…

Waarom zit jouw hart vastgebonden aan een zware ketting van verlangen ik heb jou mijn liefde verzonden maar jij wilde het niet ontvangen Een harde les uit het verleden laat jou helaas nooit meer vrij jouw ogen kijken ontevreden ik kom maar niet te dichtbij Of ik ooit nog tot jou doordring is voor ons beiden de vraag ik weet nog dat alles…

Neem driehonderd gram beloftes Twee volle schepjes mooie praatjes Drie grote druppels vol met woede Prik in de voorgebakken vorm gaatjes Schep anderhalf ons wantrouwen Roer er wat teleurstelling doorheen Samen met een handje eenzaamheid En drie theelepels veel te lang alleen Verkruimel een hand verloren dromen Vergeet het kopje verloren…

hij pakte geluid wrong emoties eruit mat zinnen af voelde de klanken met ijzige blik smeed toen de woorden keihard in je gezicht hij brak dat wat hij wilde zonder een toon wanklank was wat je hoorde je verstilde en zag uitgemeten zijn hoon je bent niet verslagen hebt alles verdragen het viel van je af in het breken ben je veranderd…

Iedere keer als ik je zie, weet ik mijn liefde voor jou blijft groot en door mijn eeuwige liefde voor jou ga ik vanbinnen naar de kloten Van jou droom ik nog iedere nacht en word ik steeds wakker met pijn omdat ik dacht dat jij bij me was maar je mocht hier weer niet zijn Ik probeer je vele malen te vergeten maar voel dat ik nog steeds…

Er wordt wat gejankt, geleden, gestorven uit naam van het woord dat hij ooit bedacht Dus laat hem nu lijden aan zompige ziektes geef hem maar d’ellende die zo onverwacht een einde maakt aan ons vermogen tot denken doe hem d’inquisitie of nog beter de leeuwen laat hem diep gebukt gaan, niet even maar eeuwen en stuur hem wat ik kreeg, de mailtjes…

Als jij de laatste trein wilt halen en al struikelend de trap op rent blaas ik de rook langs die ene pafpaal op perron drie nee, doven hoeft niet meer het gaat vanzelf wel uit…

Ik ben je aan het vergeten. De herinnering aan ons, Vervaagt. De magie van illusie. Het geloof in sprookjes, Verdwijnt. Je neemt afscheid van mijn hart. Het houden van jou, Uitgewist. Ik ben je vergeten. De magie verdween, En de liefde gewist.…

Je gaf hem al je liefde en hield van hem oprecht Dat alles nu ineens over is realiseer je nog niet echt Was alles dan een luchtbel al die jaren met elkaar Waren al die lieve woordjes die hij zei dan niet echt waar Van de één op de andere dag was hij niet meer verliefd Hield hij niet meer van jou en jij voelde je gegriefd Verlies nu…

We sliepen volle nachten brachten kwaad tot leven en stierven in Gods genade flessen wijn vulden gedegen strijd in uren nooit bestaan te ver van morgen, ons evenwicht bedbank open, baden in koppen seks van naakte vrouwen, de fantasie verslaan. Onbekwaam stonden we in te veel van overvloed; de liefde en het kussen dagen vergeten…

Nee ik wil niet met je praten En ik wil niet naar je kijken In mijn zoektocht naar jou Zou ik je 't liefst ontwijken Ik wil je hier, ik wil je nu Nee, ik wil niet zo alleen Zonder jou hier om me heen…

Jij wist dat mijn galopperende hart nooit jouw hinnikende wolken kan inhalen. ...neem mij mee als een favoriete citaat, grappige anekdote, iets onnozels als bijgeloof nooit door een steeg lopen herinnering van geen bijzondere waarde als kleingoed van het leven die jij op elke moment kan kwijtraken zonder veel gemis en sentiment. Ik wist…

De allereerste zonnestralen Strelen zachtjes mijn gezicht Ik staar naar het mooie strand Glinsterend in het ochtendlicht Ik denk weer terug aan toen Wij zaten samen op dit terras Ik voelde me zo intens verliefd Toch kende ik je nog maar pas Jij gaf mijn toekomst kleur Maakte me zo vrolijk en blij Een jaar vol liefde en geluk In een zomer…

Avondrood zo warm zo zwoel Het mooie strand verlaten en puur Mijn voeten spelen met het zand Terwijl ik naar de horizon tuur Alleen het zachte ruisen van de zee De wind plaagt mijn krullende haren Tranen lopen over mijn wangen weg Herinneringen zullen eens verjaren…. Met schelpen vorm ik jouw naam Mijn vingers zijn vochtig en smaken zout…

Doelloos slenterend over het strand terwijl mijn haar danst door de wind ogen dicht…ik voel weer jouw hand en mijn emoties zijn eensgezind Urenlang verdwaalden we aan zee eindeloze gesprekken over ons leven waar je ook ging, ik ging met je mee onze toekomst stond zelfs geschreven Ik zie ook jouw schaduw in het zand hoopvol kijk ik even…

kom dans de kamer rond met blote benen en lach een rode mond om een herinnering en geef je warme geur in een wolk als je voorbij zweeft de kamer door op Cardel's trage tango dat alleen wij zijn in de zwijgende hitte met het venster zo zinloos wijd open waar de zwaluw verscheen waar jij mee danste de kamer rond en toen verdween…

Weer een hart gebroken het was echt niet zo bedoeld Ik heb vanaf het begin wel degelijk voor jou gevoeld Wellicht voel jij dat anders dat spijt mij dan oprecht Zou het jammer vinden als jij mij nu alleen nog ziet als slecht Ik heb mijn best gedaan maar de erfenis van mijn ex Blokkeert mij mij te geven ík ervaar dat als iets geks Ben…

Zachte klanken van muziek Bereiken langzaam mijn oren Liedjes over liefde en geluk Ik wil ze even niet meer horen Het maakt mij zo weemoedig Ik voel de tranen al branden Mijn hart vol liefde voor jou Maar ik sta met lege handen… Steeds weer zie ik jouw beeld Denk ik aan je heerlijke geur Ik wilde zoveel met je delen Maar jij sloot deur…

Het leven duurt zo lang om jou te ontdekken Wat weten golven van zijn wat weet aarde van mijn zicht een bijziend, tranend oog Aangetrokken door jouw vuur beloofde het warmte en licht In de koude duisternis ligt sinteling van jou en mij wachtend om uit elkaar jij en ik, van ons besmet te zijn…

wie was toch dat meisje dat naïef naar de wereld keek als ‘liefdevol’ en ‘er toe doen’ tot in discotheek ze trouwde die ene stoere groot, lang en knap ze zag het joviale en niet de dronkenschap oh hij had een klein, lief hart het was geschonden in het verleden en zij herleefde met hem mee hoezeer hij had geleden na vele volle jaren…

een brief vol woorden die ik niet begrijp een zakdoek vol tranen is het enigste wat overblijft een verscheurde foto op de tafel een verscheurd gevoel in mijn hart alle blaadjes van de roos alleen de doorns nog over die me keer op keer in mijn hart prikken een gevoel dat geen gevoel is verdoofd van de pijn huilend door de gedachte…

Water, dat in wijn verandert Thuiskomen terwijl je dacht te zijn weggegaan. Dromen met je ogen open: samen zijn door alleen te staan. Nemen is geven Dood is leven, elke zwakheid wordt in kracht volbracht. In de paradox is elke tegenstelling opgeheven: Dag wordt nacht en nacht wordt dag.…

Dan giert weer afgunstig door het hoofd gevoel niet te verdragen niet te verduren als ik jou nu zo zie met die ander samen Wringend knijpt de strop rond gedachten steeds vaster tot alles eendimensionaal woedend gericht is op dat wanhopige Uitgewrongen gevoelens blijven achter duistere negatieven ingekrast met haat waarom kan het nu wel…

Het was wel anderhalf uur, dat je belde met je beste vriend en compleet de tijd vergat. Pratend, diepzinnig over het leven dat je met hem ooit leidde maar beide geen voldoening kon geven. Wijzer geworden, door wederzijds leed en levenslessen, goede en slechte… Wonderbaarlijk hoe snel je het slechte vergeet. Eén enkele conclusie zweeft…

Stil verstrijken al mijn dagen Nadat jij plots bent weggegaan En je hebt echt geen enkel idee Wat het met mij heeft gedaan Besef van tijd totaal verloren Geen dag geen nacht geen rust Ogen vol tranen “ik mis je zo” Ik voel me compleet uitgeblust Door emoties word ik overvallen Gewoon elk willekeurig moment Een gedachte aan jou heel even…

Ik heb mij laten ontvoeren door jouw woorden van trouw jarenlang wist jij mij te ontroeren ik was de allermooiste vrouw Ik leefde in een paradijs voor twee en wij waren de bewoners aldaar als in een droom ging ik met jou mee zo leefden wij intens met elkaar Jij bent de man van mijn dromen maar nu droom ik niet meer over jou want jij hebt…

En nog even tot niet meer want de nacht is geen omhulsel het is de kennisgeving van eenzaamheid en het vulsel dat wat toen was van nu scheidt het zijn maar woorden en de plek waar ons naar werd verbannen viel nergens te bekennen de ongeloof over hoe zoiets kan breken is een verhaal te lang voor leken Het onbegrip, de vrijheid en de ironie…

Toekomstmuziek wordt door hem reeds gedirigeerd in afgebakende strofes en refreinen huppel ik hem onderdanig achterna doch een vals akkoord tussen de lijnen door als ik op eigen vleugels wat verder vlieg wij kunnen niet eindigen in harmonie…

Ik gooi al mijn verdriet in een vergiet Maar zachtjes wegstromen, doet het niet De gaatjes verstopt met liefde en verlangen Zorgen dat mijn gevoelens blijven hangen Wat ik ook doe en wat ik ook onderneem Ik blijf je missen en voel me zo intens alleen Pijn laat het vergiet telkens weer overstromen Met druppels vol emoties en verloren dromen…