Alle inzendingen over individu

Grenzen zijn de sublimatie van de gedachte dat mensen de aarde bezitten en haar kunnen opdelen in stukjes alleenrecht. Wolken worden voortgedreven door de hand van een universele god die schrijft in wit en blauw; de aarde is van niemand, zij is van mij en jou.…

Nergens gaat er meer rust uit dan van rode beuken je moet er wel naar kijken rode beuken langs je weg…

Te veel onthouden Heb ik - en toch Te weinig van mijn Leven geleerd Te veel woorden, Te veel gezichten en namen Uit mijn hoofd geleerd Beter dan wie ook Te vaak heb ik zo veel Goeds mijzelf onthouden Mijn leven niet meer Dan 'n dunne damp - en Maar net in stand gehouden…

Doorgaans pal Onder het oppervlak Daarnaast De vulkanische eruptie Zo maar spattend De ruimte in - Schaamte neemt in De plaats van gelatenheid - 't Is weer gebeurd 't Was weer zover Liever de bierkaai Dan maar Dan vechten Tegen de onneembare Onberekenbare Noot: titel is deels ontleend aan M. Vasalis, Drank…

Het is het licht van het leven, in het volle aangezicht, voorbij de alledaagse pijn. De fakkel door willen geven, ook al dooft het licht, om geen doodlopende weg te zijn.…

Is het waar, is het echt dat ik zo vrij ben zo oprecht. Zo warm en zo lief. Zo zacht en zonder ongerief. Is het waar, is het echt dat ik zonder lasten ben en niemands' knecht.…

Blo was ik, Voor de duvel niet, Maar verder voor Van alles bang, Als een mens zo moet Leven, dan wordt het Verhaal voor mij te lang…

Van jongs af aan heb ik geleerd Mezelf te begrijpen Je eigen kunnen Je eigen doen Niemand die het kan veranderen Blijf jezelf tot aan het einde Blijf totdat je niet meer kunt Dan kun je rustig slapen gaan Om nooit meer terug te komen…

Ik krijg unieke rozen zeg ik dit jaar ik knipte ze kort in maart ach dacht ik was het maar waar…

Ochtend en avond Dag en nacht Dat zijn de kaders Van mijn bestaan Waartussen ik Mag bestaan Leven, noem ik dat, Laat ze maar gaan, Die onzinnige tijd, Die zinloze tijd Want tijd bestaat niet, En zonder tijd kan ik verder gaan…

Ik zie uit naar verre oorden maar meer nog naar een gedicht van blaartrekkende eenvoud met zo min mogelijk woorden.…

Diepte van gedachten niet uitgesproken met woorden of door blikken van ver gekend ingekeerd wezen achter gesloten deuren afgewend uit zicht geopende luiken ook al is de poort dicht.…

Het is weer zo’n dag. Met een veelbelovend begin. Ik stap uit bed en kijk verwachtingsvol naar boven. Zon heeft altijd dat hoopgevend effect op mij. Ik zal het niet koud hebben vandaag. Die hoop sleurt me de ochtend door, via mijn ontbijt naar een veelbelovende middag. Dan hoor ik het geluid van scherven. Vandaag is het een beltoon. Hij…

Kinderen van aarde en wolken, geboren met een wil te gaan of te staan, vrij de weg te kiezen, langs alle volken, langs de stroming van de grenslaag te gaan, op het spoor van brieven zonder woorden, met foto’s kreukbaar vergeeld in de zon van oneindige oorden, als globale nalatenschap, ongedeeld, op de tast, zwaaiend in ’t rond, schuifelend…

Het is nog vroeg De merels musiceren Bij een gapende kloof Staar ik in de diepte Alwaar mijn oude huid Vanwaar dit telkens zo Moeizaam vervellen, dit Reïncarneren nog tijdens Het leven Dit schoksgewijs groeien Naar inzicht met steeds een deel Nooit het geheel Het nieuwe zelf dient gekoesterd Na al het verwoesten De tijd…

achter deuren van huizen opgestapeld in lagen van het theater voor de grijsgerijpte mens vullen vaak herinneringen de dagen of draagt het ademen nog een een lange levenswens waar de dag van heden nog wordt geëerd als een kinderstem galmend klinkt, koffie het oer Brabantse buurten smeert of getallen op ballen worden afgevinkt…

Op reis, in vrije vlucht, naar een plaats voor mij alleen. In vrije vlucht, ver weg. Over de top van de heuvel. Door de begrenzing heen. Te gaan waar gedachten brengen. Naar een onontdekte plaats. Om de dood te verjagen en het leven te verlengen. Gewichtloos onder het hemelgewelf. Naar een plaats, dichtbij. Dicht bij mezelf.…

Verstrikt in de klauwen Van het meervoudige monster Tentakels strak om 't Lichaam gesnoerd De adem vrijwel benomen Leven niet meer uit Zijn hand In een toestand Van levend doodzijn beland Door macht'ge onmacht overmand…

Al die jeugdige opschepperij Alles beter maken dan het is, mooimakerij ‘Ik heb gister weer met 2 dames geneukeld’ Het is de waarheid maar dan een beetje verkreukeld Zo gezegd aan kop van de tafel als groepspresident We nemen je heus zoals je bent Maar de vraag is: Aanvaard jij jezelf en de rest omtrent Ben jij wie je wil zijn? Als jij…

Mijn herinneringen zijn ommuurd en mijn weg versperd. Ik ben zo naarstig op zoek naar mijn bestemming, dat ik op mijn geboortegrond verdwaal. Ik verdedig mijn grond zo verbeten, dat hij te heet wordt onder mijn voeten en tot peilloze diepte vervalt. Het heeft lang genoeg geduurd terwijl het kind in mij ouder werd, mijn zoektocht naar vrijheid…

In de ochtend van de mist ontwaakt de dag die schaduwen wist. Bij het vallen van de avond vervagen de contouren tot aan de morgenstond. De dag dat licht en duister wisselen in een flits beantwoordt zonder luister wat de eerlijkheid gebiedt. Het zeker te weten maar soms even niet. Geklop op de deur, geluiden zonder gezicht. Maak je ‘m…

Een uitdagend wit een geel ironisch genoeg beide beklimmen de zonnekant van mijn tuin ik verdrink er gretig in en ofschoon ik nog een keer wou schrijven hoe het mij gaat ik weet niet of het veel uitmaakt kijk eens in mijn ogen begeerte zwelgt er ongebreideld…

Holle mens je Rent, je Vliegt hollend Je eigen Virtuele Leegte Tegemoet Holle mens, jij, Hollend ontdaan Van elke menselijkheid ------------------- Thema: Mens Anno Nu…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

hoe ver woont de mens in buren ook al voelt men bij het passeren elkaars huid schuren de afstand wordt groter als woorden interen en ogen slechts inblikken raak mij niet meer ook in mij roept een stem om in te schikken…

Er gaat geen dag voorbij, nou vooruit, geen week zonder springvloed aan onvoltooide tijd. Het is niet nodig om een standpunt in te nemen. Het volstaat ergens lukraak te beginnen. Noem het maar de schaduw van de schemer, die valt over de schouder, of het licht van de zon dat in mildheid smoort. Het is zinloos het laatste licht te vangen.…

En wie ben ik in wat ik doe in welke waarheid ik mij thuis mijn grens bepaald door wat mij voedt en wie ik lief ik ken slechts dat in wat ik zie in wat ik prevel als mijn naam mijn hart gemerkt daar waar geraakt en in gemis toon mij een dag waar ik mij weet waar ruimte meer is dan ik heet.…

Liefde ken ik niet. Geluk heb ik niet. School lukt me niet. Een baan krijg ik niet. Werken kan ik niet. Geld verdien ik niet. Mensen helpen me niet. Zo leven gaat dus niet. En dat allemaal omdat je het niet ziet.…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

ik wil iets schrijven dat tussen regendruppels schuilt zich droog door buien danst maar met gewicht je aankijkt in een leeg hoofd als het mijne blijft zo’n gedachte hangen weerkaatst weerkaatst vergeet tot hij zich niet verder weet en instort stop een storm in mijn hoofd voor een spelletje pong de gedachte die droog blijft, heel blijft…