Alle inzendingen over kinderen

Hoe vaak heb ik al weggegumd je ogen neus en mond ze lijken immers niet dus zijn ze niet van jou Hoe kan het dat mijn hand je ogen in mijn hoofd mijn hart niet volgen in lijn? Ik kén je toch? al is het pas een jaar Intussen, kijk je me totaal onschuldig aan De Gruffalo blijft onbewogen op je schoot Ik geef niet op, al weet ik dat…

Het kereltje rijdt op zijn fiets vertelt trots dat hij al groot is Steunwieltjes vindt hij maar niets want dat is iets voor meisjes Het Joggerspad rijdt hij wel af dat komt omdat hij al groot is Zijn buurmeisje vindt hij maar maf zij rijdt nog met die wieltjes 'Ze is een meid en kan niet veel het gaat niet zonder die wieltjes ze fietst…

Daar waar ’s ochtends de zon ontwaakt Daar is een land zo fijn Daar waar de hemel de horizon raakt Daar zou ik willen zijn Het ligt vlak naast luilekkerland Je hebt er vast over gelezen Het is aardig zoeken voordat je belandt Waar je in feite moet wezen Want daar zijn de mensen aardig en warm De bloemen geuren er zoet Niemand is er echt…

Wij waren krijgers, wij waren broeders. Samen gingen we op pad en lieten we de wereld achter. Meisjes kenden we niet en daar wilden we niets mee te maken hebben Onder stoelen en banken dat was onze wereld. Wij beleefden de wildste avonturen over de kleinste afstanden. Waar een uur wel de halve dag kon duren Maar waar er in een maand meer…

Mijn schoot is niet jouw toevlucht meer waar jij je veilig wist wanneer je moe, verdrietig of verlegen was. Ik zie met lede ogen hoe de tijd jouw jeugd ontneemt, je veel te snel vervreemdt van onschuld in je blik. Geen kind. Geen vrouw. Niet wetend welke wegen in het grote labyrint de juiste zijn. Je vraagt me niets. Ik zwijg…

Vrolijk kind met blauwe ogen, bekijken - door een roze bril - de grote mensenwereld. Onbevangenheid straalt op het gezicht, de frisheid van kinderlijke onschuld, gekoesterd door het onbeschreven blad. © avriends - 2007…

De jarenlange wijsheid van ouders die jij nóg niet hebt speelt ons parten maar weet je, je gaat het weten je gaat het leren en het zal dan niet altijd makkelijk zijn, weet een ding wel we zullen er als ouders en grootouders altijd voor je zijn.…

Ik heb zin om in een boom te klimmen. Dan gaan we er toch naartoe. Weet jij er dan één staan? Ja, maar het is een beetje ver. Hoe ver? Ver genoeg tot het avondeten. Dan halen we het niet? Misschien wel, hangt ervan af hoe hoog je wil klimmen. Hoog. Dan halen we het niet. Als ik vlug klim wel.…

dans ik als een malloot naar jouw pijpen veracht ik de dood in niet begrijpen ga ik terug naar de sloot kant, want dat netje ving toch niet vergeefs leven uit het water stonden wij samen verwonderd graaiend met vingers kikkervisjes, stekelbaarsjes, salamanders, als kinderen ?…

Wanneer de droom van de jongen angstvallig zijn idealen koesterend sterft Maakt de illusie plaats voor het geloof in zichzelf Berusting in het leven zoals het is brengt kracht En wijsheid is de motor voor hem alleen die moed heeft…

de zon zit hoog groenblauw valt een zee van schelpjes uit het melkwit van een kinderoog vingertjes grabbelen vlindertjes uit een regenboog…

Verliefd zijn wat is dat, is dat samen snoepjes delen, gezellig vadertje en moedertje spelen, of 100 keer je naam op een blad? Verliefd zijn wat is dat, is dat stiekem briefjes schrijven, en als ik je dan zie helemaal verstijven, of naar je kijken door het sleutelgat? Verliefd zijn wat is dat, is dat samen lopen hand in hand, en dat je…

Waar is het kind gebleven dat gelegen in het gras turend naar de wolken in een andere wereld was Waar is het kind gebleven dat ontdekte en genoot van dieren die leefden in weide ,plas en sloot Waar is het kind gebleven dat steevast vroeg waarom en alles wat het moest vond het dan altijd stom Waar is het kind gebleven dat onbevangen…

Met kinderlijke eenvoud onderteken ik het formulier. Het staat nu op papier. Mijn peuter is niet meer. Vier al de dagen op de speelzaal zijn geteld. Kinderlijk eenvoudig opent zij de deur naar de wereld van onderwijs en het leven. Ben je er klaar voor? Ik ben toch al vier! Vier elke dag dat ik haar heb. Haar iets mag bijbrengen.…

Jij schreeuwt in stilte onhoorbaar voor iedereen die zijn ogen dicht heeft Je huilt zwarte tranen onzichtbaar voor iedereen die jou niet in de ogen kijkt Je zwijgt in verstikking gechanteerd door liefde gekneveld door loyalitiet Ik zou je willen vasthouden maar de troost van geborgenheid is gestorven in jou De paradox…

En als hij dan de slaap niet vond - het gordijn bewoog zo zacht, de ramen open op de grote zomer – dan kwamen ze voorbij, voorover op de fiets, de goden van de nacht. Zij zongen weer dat ene lied, dynamo’s maalden gezangen. Hij wist de vreemde woorden niet. En via ’t raam liep dan de donkere zolder vol van jong verlangen. Hij zag goden…

Zoals ik als een levend ding mijn fiets zag staan, uren sleutelde, het zadel aaide, alles glom voordat ik slapen ging. Zo werk ik nu aan materiaal dat ik 's nachts van zolder haal: steun- wielen achter. Ik leun te zeer op wat is vervlogen. Maar ook dit zal gesmeerd lopen. Ik wil de afstand dichten. Doodmoe maar in extase op de Mont Ventoux…

~~~ ze heeft de soul in haar lijf en het ritme in haar benen staart dromerig voor zich uit terwijl ze zonder aarzeling de juiste toon inzet zwoel is de sfeer en zinderend de lucht haar frêle postuur op dat ruime podium lijkt zo nietig, maar jee wat is ze groots geen gebroken spiegels -she ain’t superstitious- maar geloof in zichzelf…

hij sprak niet veel tijdens de wandeling natuur was iets vreemds en zeldzaam hij wist dat een koe een zoogdier was zonder er ooit een te hebben gezien hij wees zoogdier en staarde het beest aan het beest staarde begrepen terug ze hebben een band hij weet zo’n dingen er werd niet gepraat enkel dorst gaf aan dat de rugzak open moest hij nam…

Als ik later groot ben dan word ik brandweerman die dan heel erg dapper is en mensen redden kan. Die hele grote vuren in een oogwenk blust als mensen in paniek zijn dan stel ik ze gerust. Ik ga dan ook voor elk gevaar nooit even aan de kant en omdat ik een held ben komt mijn foto in de krant.…

zo vredig ademend de armpjes gespreid zeven knuffels op rij ook die zachte dikke beer ze waken stil de ganse nacht in de prille ochtend is elk beest verhuisd naast het ledikantje liggend komen ze bij zij houdt kraaiend staande de wacht iedereen is nu echt wel wakker…

Zij bewaarde haar geheimen in een doosje onder haar bed. Haar bed was klein. Ze droomde van een jongen die haar elke dag een snoepje gaf. Soms stond ze ’s nachts op om te kijken of hij niet toevallig. ‘Toeval bestaat niet’, zei haar vader. ‘En God ook niet’: haar stiefmoeder. Toch bad ze om een wonder. Wanneer hij dit hoorde, veegde…

Zoals je daar nu ligt, met je handjes onder je gezicht. Onwetend van gevoelens die je los maakt in mij, angst, geluk, verdriet en blij. Jij kleine dame, een chromosoompje te veel, dat maakt jou tot dit mooie geheel. Soms doet het me pijn, dat dingen moeilijk voor je zijn. Maar jij bent een doorzetter en trots, als iets lukt wat je veel…

de eerste harttonen een plotse beweging van een nieuw wonder dat zich gereed maakt voor zijn plek op deze wereld de stilte van een oase het drinkende zachte kind een handje met vijf nageltjes zoekt zacht en beslist houvast in de vertrouwde warmte van de zogende moeder haar blik is slechts voor dit kind dat tevreden zuigend de oogjes…

je bent een beetje ziek je huilt tranen met tuiten je neusje zit verstopt er valt ook niks te snuiten je knort als een big ademen gaat niet zo fijn je wordt zo driftig je wilt niet ziek zijn je bent zo klein en begrijpt het niet dat je rust moet houden want je bent zo verkouden maar je hebt zo'n verdriet je wilt niet ziek zijn stil…

Lopend langs de speeltuin waar ik met jou vaak zat jij die daar altijd cola, snoep en vieze handen kreeg En waar ik droomde dat ons leven altijd zo bleef omdat ik met jou zoveel plezier in het park had Waar jij zo klein, verbaasd keek naar de mussen Die brutaal landde op onze broodjes of onze koek En jij met je handen klappend naar ze sloeg…

Felix was blank met bruine haren en een zachte g. En: hij was kleurenblind, hij keek met scheef getild gezicht en toegeknepen ogen naar de lucht. Ik deed het heimelijk na. Wat heb ik hem bemind toen ik vijf jaar was. Hij was negen. Er is een bruine foto van ons allen aan de waterkant gezeten in het gras, en daarop houd ik vlak boven zijn hoofd…

mijn dochter heeft een kuil gegraven in het zand daarin heeft zij de zee gevangen en ook een grote krab die hulpeloos naar houvast krabbelt langs de rand net als ik die op het wijde strand willoos ronddrijf in haar kuiltje dat mijn leefwereld omspant…

brabbelkletsen lachen schateren krabbelen schuifelen kruipen omgekeerde boekjes lezen blokken die nooit passen gekletter van speelgoed alles buiten de box twee armpjes uitgestrekt tien vingertjes gespreid verwachting en herkenning liefde warmte vrolijkheid stralende oogjes soms vol tranen de zonneschijn van een kind dit zonnetje…

Blank, blozend kind met je blauwe ogen, wat ben je toch moedig, zoals jij leeft, sneeuwwit Hollands kind, op dat kleine Griekse eiland, Ithaka, omspoeld door de blauwe zee. Eros, zeggen de Grieken, Eros, de god van de liefde, heeft jou gemaakt. Je bent nu tien jaar, lief en mooi en zo kwetsbaar. Niet eens lach je mij uit: ik ben je…