Netgedichten

netgedicht (nr. 15.221):

De verstikking

Jij schreeuwt
in stilte
onhoorbaar
voor iedereen
die zijn ogen
dicht heeft

Je huilt
zwarte tranen
onzichtbaar
voor iedereen
die jou niet
in de ogen kijkt

Je zwijgt
in verstikking
gechanteerd
door liefde
gekneveld
door loyalitiet

Ik zou je willen vasthouden
maar de troost
van geborgenheid
is gestorven
in jou

De paradox
van het kind
dat begeerd werd
niet bemind