Alle inzendingen over vriendschap

Elke morgen stond ze voor het raam te wuiven. Ik zwaaide terug, maar wist niet wie ze was. Buiten ging het leven door, maar 't hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten…

O, tintel’ uw hart in de druk van uw hand: Ik dank voor een vinger twee, drie! Ik walg van een kneepje, koket en pedant, Een pink van een man van genie.... En, vrindlief, uw bevende, klevende hand Is waarlijk mijn antipathie! Verstijve de hand, die de hoveling speelt; Beleefde, vernedrende hand! Verdorre de hand, die verraderlijk streelt…

Als het moeilijk is om door te gaan. Tel ik mijn zegeningen En als ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb. Pak ik de aangereikte hand. Ik kom tot leven, Want samen komen er we wel. Iedereen mist wel iets in het leven. Maar iedereen heeft ook een kracht. Stop met zelfmedelijden en werk aan je doelen. Pak mijn uitgestrekte hand.…

Het mag een beetje nut hebben dit leven, dit denken, dit schrijven waar het landschap in stevige contouren grensgebied vormt, tussen wildernis ademt er een woestenij vol emoties grillige waarheden in de hitte van het zand en aangelegde beschaving. Er ligt een lange stoffige weg naar de grote stad aan de oevers van een uitgestrekte rivier…

Ik zag onze toekomst zojuist, in onze vriendschap groeien. In ons beider punt van rust. Koffiedrinkend bij Boot, in het hart van Baarn. We spraken vertrouwelijk. Over liefde in ons leven. Over wat pure onzin is. Wat werkelijk waar. Ik proef goedheid in cappuccino. In ons vredig samen praten. In elkaar willen begrijpen. Zelfs in het samen…

Vandaag ben jij aanraakbaar dicht bij mij, jouw geur een wang tegen mijn wang onze handen vrij op elkaars warmte zo voelt vriendschap zonder woorden zonder meer Er is altijd zoveel om te delen, zoveel dat we weten en niet durven weten, niet durven wanhopen Het gaat nog goed genoeg, we willen het niet missen, blijven herhalen…

Je hebt zo'n mooie lach Daarom dat ik je zo graag mag Je hebt zo'n leuke persoonlijkheid Daarom ben je zo'n leuke meid We hebben een hechte band Niet zo makkelijk weg te vegen als zand We blijven altijd samen Voor eeuwig en altijd Daarvan krijg ik geen moment spijt We zullen elkaar blijven helpen Samen aan zee zoekend naar schelpen De…

Gekomen met tijd Een verbinding met kracht Steeds sterker en mooier Begrijpelijk als je om elkaar lacht. Niet perfect maar wel volmaakt. Jouw vriendschap die mij diep van binnen raakt. Je bent mooi en bijzonder en dat op alle vlak. Lieverd Bedankt voor jouw liefdevol verbonden vriendschap…

jij jij alleen jij maakt mij compleet tot wie ik ben ik ben de bloem die jou roept jij de bij die mij bezoekt en ook al ga je dan weer weg iedere keer beantwoord jij mijn vraag en aanbod telkens weer jij bevestigt toch waardoor ik weet wie en wat ik ben daarom ben ik zo blij zo blij dat ik je ken…

Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tussen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zó zijn wij thuis. Wij zien de lamp In loveren warande. . . Wat gingen wij vanavond ver Het werd alleen tè laat: Nog verder dan de gouden ster Aan blauwe…

Zijn goudblonde lokken en knevel, Zijn geestvolle neus en mond, Zijn vergeetmijnietblik, zijn tenorstem En zijn New-Foundlandse hond, Ik moet er gedurig aan denken; Zelfs adem ik soms nog flauw De geur in van zijn sigaren. Hij kocht ze gewoonlijk bij BLAAUW. Ruik ik opnieuw die sigaren, Dan word ik eensklaps zo raar. Is 't, omdat hij…

Over heel de verre einder hangt een waas van verwachting een droom die toekomst heet waar wij van afstand kijken in hoop en zwaar verlangen van nadering tot elkaar geen afgunst of kijven leven in menswaardig bestaan en onze energie besteden in ontwikkeling en hulp aan hen die zwakker zijn waar de einder nader komt wie geen helpende…

Geen naam. Geen woord. Ik weet slechts, dat hij lachte, Hij lachte, toen hij haastig langs mij ging. Nu door de dagen en de nachten Martelt herinnering.…

Zodra ik mijn ogen opsla is het onzichtbare mij ontglipt en begin ik te zien wat ik zie: herinneringen aan wat ik zag en ooit al zal zien. Door te zien blijf ik mij herinneren; en hoop ik dat ik besta. Vooral als ik naar haar kijk wanneer zij zo haar hand door haar haar haalt, haar elleboog steunend op haar knie, en zij iets tegen mij zegt…

Ze ziet onzichtbare dieren in een lucide droom verdwijnen in trouwe eenvoud bij het kopje koffie met de droge tarwekoek in de echo van de radio ik probeer reclame te maken voor haar uiterlijke schoonheid maar dat heeft zij niet nodig want ze is van binnen al zo mooi in essentie van ontwaken laat zij de wolken niet los viert…

We beklimmen samen in een droombestaan dode bomen geworteld in een oneindig bos waar klatergoud lokt voor de verloren kinderen je laat mijn hand niet los peutert handig uit jouw neus roept wat vlinders om versterking en in het bij je zijn klinkt een lied over hoe jij jezelf bent gebleven onder het maanlicht van de nacht ben jij…

Terwijl mijn schedel nog natrilt door je vele woorden en ik met mijn ei vaak blijf zitten... zie ik steeds het beeld van een vroege ochtend, zo vlak voor zonsopgang en erna, bij de heuvels van Isfahan en van Shiraz met zijn rozentuinen als onderpand van onze vriendschap. Wij zijn verbonden door klank en toon, gezeten op een tapijt met gouden…

Vele jaren vriendschap alleen in geschreven woorden. Emoties, verdriet en geluk, waren op het papier blijven plakken, Nooit hadden wij een hand gegeven Nooit het gezicht in het echt gezien. We waren vrienden op lange afstand. En nu Vele kilometers van de ene kant van België naar de andere uithoek. Een hart vol verwachting maar ook…

Aldoende vond ik de passe-partout tot vriendschap: er niet op uit zijn.…

Ik weet niet welke weg je neemt; de sterren gaan hun baan ten einde en straks is mij het dichtstbijzijnde, het langst gewetene weer vreemd. Maar wat bestond aan zon en maan en wisseling van de getijden, het was alleen opdat wij beiden elkander niet zouden ontgaan. Wij worden nu nog slechts door tijd en ruimte van elkaar gescheiden, maar…

P.C. Hooft begroet zijn vriend Vos(sius) door woorden van Vondel te citeren: 'laat zestig winters vrij dat Vossenhoofd besneeuwen, nog grijzer is het brein, dan 't grijze haar op 't hoofd, dat brein draagt heugnis van meer dan vijftig eeuwen, en al haar de wetenschap, in boeken afgesloofd, Sandrart, beschans hem niet met boeken of met blaêren…

je hebt hier vanmorgen koffie gedronken ik hoop dat je weer veilig thuis bent misschien wil je een paar vragen beantwoorden het zal je niet veel tijd kosten vond je de koffie fantastisch lekker gaat wel neutraal tamelijk vies erg vies of weet niet was de conversatie interessant of een beetje of mwah niet erg totaal niet of geen mening was…

Als ik je aan zie komen met de bedaarde waakzaamheid van een dier op weg naar zijn drinkplaats probeer ik je te laten zijn wat je jarenlang bent geweest: een vreemde die ik nauwelijks kende. Maar zodra je op de drempel staat ben je heer en meester van de situatie…

Ik heb zo lang op u gewacht En nergens heil of heul gevonden. Ergens lachte het zoet en zacht…. Ach, zonder u is alles zonde. Ergens lachte het zoet en zacht… Ik weet wel, dat ik blij zijn konde, Als ik niet stadig u gedacht, Ach, zonder u is alles zonde. Had mijn verlangen maar de kracht Dat ik u tot mij trekken konde. Lichten…

Vriendschap is zo bijzonder. Vriendschap daar versta ik onder samen praten, samen fluisteren, elkaar steunen bij verdriet met een bosje "vergeet-mij-niet", opgaan in elkaars geluk. Dat is vriendschap uit één stuk.…

Tracht, na uw vijftigste jaar, langzaam te leren, dat het goed is als de bladeren vallen; zeg tot u-zelf: 'ik wil pas vallen onder de winterstorm'. - mij kan soms nu het verlangen al overvallen naar onze latere jaren, als ik niet meer gekooid in dit zwerfziek verlangen wonen zal in het huis aan de brede rivier. hoe goed zal het zijn de…

Ik ben het moe een mens te zijn. Hoeveel eenvoudiger leeft steen, of aarzelloos de tarwebloem, ook zonder tranen, geloof ik. De tarwebloem is nooit verliefd op ’t onweer of de dageraad; zij kent alleen het leven sec en denkt er nauwelijks over na. Kan iemand zo gelukkig zijn? Ben je gelukkig, tarwebloem? Je huilt niet, maar ik vraag me…

Wennen, bij elkaar zitten, steeds dichterbij – tot we vrienden zijn.…

Praat niet over mij het lukt toch niet om te zeggen wie ik ben Jij weet lang niet alles maar je wilt me meemaken zoals jij me kent Daar past geen verhaal om dat jouw ervaring verpakt en verbergt Waag je niet aan etiketten je zou er nog meer nodig hebben dan er in een boek passen dikke lagen over elkaar heen een onleesbare muur…

In de oase zocht ik een schat, ik vond jou – We werden vrienden.…