Alle inzendingen over individu

ze is van glas van een doorzichtige kwetsbaarheid de ceintuur van haar jas houdt het tengere lijf bijeen aan de overkant achter het raam slaat hij haar gade de wind wakkert aan ze versnelt haar pas haar voeten lijken de grond niet te raken ze verdwijnt in het landschap niet langer te onderscheiden hij grijpt naast het glas dat breekt…

Vergaan je schoonheid Fnuikend het gebrek Aan kennis van jezelf Tong scherp als 't Scherend mes Je heil zoekend In de fles…

Zon van koudvuur, stervend onder eigen gewicht. Zielloze pijn, onbestemd van eeuwige duur. Een hart, verlaten tot op het gebeente, ledig door bezworen lot, verzwaard door bevroren hoop. Een stem, ondoordringbaar als gesteente, fluisterend in onhoorbare woorden. Gesloten gezicht, tot schim geworden, in volle maan geweken naar de hemel van…

Soms, wanneer ik in schemerlicht peins over het alleen zijn vrees ik weer de eenzaamheid die tijdens mijn adolescentie zo onvruchtbaar voelbaar was in eigenzinnigheid van dromen ik keer dan terug in de wilde rozentuin probeer gevoelens over diep verlangen in brieven te omschrijven na iedere zin voel ik de droomvlucht erotiek van…

Voelend als een sprankelend opwellend kristalheldere bron, verlaten woorden en gevoelens quasi als vanzelf mijn brein. In plaats van door te stromen naar een doel, dat in gedachten werd verkozen tot mijn klankboord voor hetgeen ik wil verwoorden, verdampt de vermeende inspiratie. Krampachtig stapel ik mul zand waarin de bron spontaan…

Al wat ik weet is mijn geweten. Onthouden doe ik denk ik met een reden, net als de dingen die ik ben vergeten niet zonder reden zijn weggegleden. Omdat weten en niet-weten aan mijn herinneringen kleven, voeren elektrische spanningen in mijn brein een interne strijd. Wellicht omdat zij weten, meer dan ik, dat fantasie is verweven met flarden…

In stilte van de heimweehut zat jij niet langer in de put gedachten gingen nergens heen daardoor was jij met God alleen het oergevoel waarmee je kwam was uit een ander toneelstuk een wereld waar ik niet aanwezig was zelfs niet in de brieven die jij in stilte las. Een stoel stond op een andere plek het schilderij was van een vreemde gek…

Lengten van dagen zijn gemeten in de engten van ruimtelijk vervagen. Een verbintenis, gevoed door afwezigheid, gevuld met bloemrijke momenten zonder een zweem van vergeten. Innerlijk nabij in vrije vlucht, zonder vaste grond of horizon in zicht, in het strakgespannen lichaam gevangen en tegen klankbare muren in weergalm het verzoekende hart…

Druppels vallen uiteen in achterlanden van verdreven illusies, zij kennen geen andere hoogten dan de slagschaduw van het maaiveld dat verzandt door de vertraagde stroming in lage luwten. Neergedaald uit het brongebied bezinkt het rusteloos bewustzijn op de tamme bodem van verstilde wateren en vloeit het debiet van overtollig geheugen naar…

Ik kan mij niet aan zwaartekracht onttrekken, noch een gat slaan in overbeladen tijd. In wil mijn gezicht met schaduwen bedekken, teneinde te schuilen voor zichtbaarheid. Verblind door de keerzijde van de maan, wil ik gaan langs onbetreden patroon. Op de tast door een onderbelicht bestaan zonder horizon van vastgeklonken sjabloon. Contouren…

De weg is vlak gebleven en, tot nu toe althans, boven rotsvaste twijfel verheven. Mijn weg is op schrift gesteld als vermaak doch ook lering, zo staat ergens vermeld. Een deviatie van een planetaire twist, meer stelt mijn weg niet voor, bovendien in een oogwenk uit eeuwigheid gewist. Vermits stiltes zich aaneenrijgen tot geboeide taal…

Weerklanken van geboorte en dood zijn merkbaar van de oever afgedreven. Met elke golf is de afstand vergroot en de hand in onmacht geheven. Roerloos verscholen voor de buitenwacht, in het domein van denkbare eigenheid, nadert het uur dat onvermijdelijk wacht en berusting wijkt voor bestraffende tijd. Leegte is gevangen binnen verstomde muren…

Zoals jij is er geen. Welk mens, niet één. Zoals jij bestaat er niemand. Niet in Nederland of in welk ander land. Zoals jij bestond er nog geen persoon. Niet in deze tijd, niet in het verleden of de toekomst, als jij zo schoon.…

de voetafdrukken die ik achterlaat in het zand zijn een kort bestaan beschoren ik draai me even om en als ik ergens anders ben blaast de wind of spoelt de regen de sporen van mijn aanwezigheid weg ik ben er nooit geweest wie ik was of wie ik ben als ik al bestond dwarrelt dwaas in de ruimte…

Vinger in de dijk van een zee. Kattend op het meerschuim van het haf. Wenkbrauwen fronsend afdruipen naar een binnenwaterend land zonder ongerijmde kusten. Lonkend naar woorden van identiek karakter, overigens geschreven met allengs verwaterde inkt. Maar ach, het blijft stil rondom de borrelpraat naar het zilte zoet. Omdat ik niet…

Een jonge lijster huppelt over mijn terras heel onverschrokken gewiekst kijkt zij mij aan en pikt en denkt die ken ik al…

Water is zwaar als het balsahout zinkt en volgezogen met zalvend misbaar dichtgetimmerd onder eigen gewicht verdrinkt. Op het pad van de eerlijke vinder, overschaduwd door waterrijke iepen en elzen, is het dringen om het hoogste woord. De wijsgeer kijkt jaloers naar de vlinder, die erin volstaat de leegte van de lucht te omhelzen, wie het…

ik ben geboren als meisje heel normaal. maar ik ben geen meisje best wel raar. niet dat ik een jongen ben nee dat ook weer niet. mijn ouders zeggen je bent een jongensmeid dat is dus ook hoe ik het zie. ik luister naar mijn ouders weet niet anders hoe maar ik luister niet goed en dan maak ik ze boos mijn moeder ze staat voor…

Ze leek op Katy Perry. Sprekend. -“Het gaat helemaal goed komen met het zonnetje.” “Maar jij moet de hele dag in dit tankstation werken”, dacht ik. “Zou ‘t”, antwoordde ik als een konijn in de koplampen. -“Jazeker, u had niet getankt hè?” “Ze zegt ´u´ tegen mij”, dacht ik nog, kansloos. “Nee hoor, alleen een zak chips.” -“Pinnen?” “Dolgraag…

Ik zit in de zon een grasmaaier slaat op hol ooit was het stil hoelang houdt hij het vol een hond blaft of is het hoest burenstemmen klinken hol…

Woordentergend van stof, geschraagd door geduldige gewelven. Belaagd door de horde van onomkeerbaar, waarmee de rust niet langer zelve. Nu ogen samenknijpen, de schaduw onder zware wolken gebukt gaat, is er niets meer te begrijpen. Alleen het vergeten van gisteren en de dagen waar niemand van wil weten.…

Lichaamloos verkassen, op reis naar een ondraaglijk oord. Op reis naar een verlaten ik, zonder taal verwoord. Barnstenen vlucht. Ga gezwind. Verbrand uw schepen en schelpen, voor ik u vind. Laat mij een hand naar verten reiken. Naar verweesde gronden die van geen zijde wijken.…

Het was bedoeld als tip. De woorden ijlen na, zoekend naar begrip. Is dit waarvoor ik sta? Zolang als nu of nooit duren, ergens tussen hemel en aarde, gevangen tussen klamme muren bewaart u strijdbaar al van waarde. Het is voor woorden ook te gek, een broeiend wenselijk verlangen, doch waarneembaar in kort bestek als wat uw ogen en oren…

Ik heb mezelf gevonden, omgeven door regenbogen in de glimmende lucht. Ik zie een halo van onaantastbare gedachten, mijn rug naar de zon. Ik ontdek waar ik heen ben gevlucht, naar het midden van mijn eigen kring, niemand anders die er nog is. Hoe kon ik weten waar ik aan begon?…

Een ongeleefd leven ligt al jaren verborgen in een hermetisch afgesloten kamer bewaard. Wellicht angstig om mij problemen te bezorgen om te ontluiken wat door alle dagen is vergaard. Ik wil de valse lucht die mijn adem blaast niet langer laten rondwaren zonder doel. Mijn ware aard onthullen die mij verdwaast, want vriendelijkheid veinst een…

Dolend door vergeetachtige waarheden leg ik mij dwaze woorden in de mond. Door in het nachtcircus op te treden dood ik donkere uren tot de morgenstond. Daglicht toont littekens in het blanke hout dat monter tegen elke verdrukking in leeft. Doofheid verbergt signalen van grof en oud, zozeer dat zwijgen de voorkeur heeft. Mijn zwijgen belet…

wijsgeren blijven in taal repeteren hertz tilt m`n frequentie om hoog ligt een graftombe, wij leren in staat tot niets, bij chateau dom zo staat het standbeeld vrij ongeduldige pagina`s en bibliotheken lantaarn hoekpand zei zij genetisch bepaalde neusje bleek kijk zie simpelheid met je rollende glibberige onmogelijke en er was vervlogen…

Een zonnige middag, we kunnen naar buiten gaan, daar verliest niemand iets aan. Ik laat je eens straat zien waar ik als kind doorheen liep, er stonden toen geen bomen of ze waren heel klein. Toen ik een kind was maakte ik een hengel van een stok en een touw en een gebogen spijker. Ik bewoog de stok door het water en een vis bleef haken aan de…

Ik zal alles van me geven om het leven op aarde en in het heelal te laten voortbestaan. Alles in me doet mij bewegen om het schone en mooie te laten beleven voor wat zal gaan.…

Huis en haard voelen als de twist van een dubbelspiraal. ’s Nachts buigt de horizon onder het mom van een vreemde taal. Het bekende is niet veel anders, niet echt anders dan gewoon. Toch is er een verschil, iets ziet de kans schoon. Om toe te slaan, ongemerkt binnen te sluipen. Een voetstuk laat wankelen, doet op handen en voeten kruipen.…