Alle inzendingen over emoties

Veerkracht Stilte heeft voor mij geen vragen antwoord ligt te rusten in het brein alleen wanneer immens verdriet of pijn nog vraagt naar het waarom wordt stilte uitgedaagd ligt het schreeuwen voor de hand dan verlang ik naar intense rust met gesloten ogen vraagt het gemoed geen mededogen waarin ik verzand veerkracht is soms schijn…

beetje wegdromen zo af en toe aangenaam moe een eigen paradijsje licht, stilte, liefde begin van de dag bloemen wiegen een lach naar mijn hart beetje zweven mijmeren, vergeten niet alles willen weten wonden dichten - schrijven van woorden op duizend vellen omdat ik wil vertellen hoeveel ik om het leven geef!…

jij wilt geen spiegels in je huis de dood hoort daar niet thuis een zwart gat waar verleden zweeft geen enkel perspectief geeft deze dief hij hakt het licht in weerkaatsen wat zich daarachter afspeelt laat zich vragen wil melker 30/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

buiten zuivert wit de donkerste gedachten binnen wachten uren tot ze omgevlogen zijn het witte beeld dat zachte vormen weeft, schuift stilletjes voorbij ze fluistert dat ze vleugels heeft tot in de mooiste dromen zweeft heel helder en dichtbij…

De slang in mij ontzenuwt mijn angsten en bijt tot de laatste stuiptrekking van zich af, terwijl het spiegellabyrint uit elkaar barst en de vrijheid zich verbergt achter hoge hagen van zeewier en smaragd. Ik noteerde ergens dat een mix van hasj, warme melk en suiker kan resulteren in het zien van ufo's. Dat hou ik dan maar achter de hand voor…

In het donker na het avondmaal nog voor het vallen van de lange nacht onzichtbaar onderling in gak-vocaal verband, gedurig vals en atonaal, kakofonie in ijle hemelzaal waar akoestiek de echo van de wind mijn hart doet juichen, 'k voel me weer een kind…

De weg is een stroom waar gevoelens meevloeien naar die weilandenzee zonder Jan van Genten. De weg is een slang, herinneringen flitsend, bijt zij mij in het hart, me op twee plekken verscheurend. De weg is een weg van het heden weg, van het stuk verleden dat maar niet wou gaan.…

ik gooi de ramen van m’n hart wijd open sleep afgunst wraak en haat en al het slechte naar buiten ontsmet de be- en aangeslagen ruiten en richt m’n huis opnieuw weer in en iedereen die meehelpt met alles weer opbouwen die mag er straks zomaar in zij zijn het die ik voortaan weet te vertrouwen die ik in mijn hart toelaat…

Een mystiek geval de avondval waarin zon verdwijnt in zee Neemt je mee door eb en vloed door elke golf zelfs huizenhoge zee Terwijl nacht op is komen dagen.…

toen stond ze daar ze wuifde met haar blonde haar ik keek en dacht heel zacht aan wie ze was zo lang geleden eenzaam weggegleden in de stilte des doods vergeet ze niet om groots herinnering te zijn en dat voelt fijn ik raak haar aan met heel mijn voelen en mijn hart, omdat eeuwigheid in groot gemis ook altijd samen is…

het tuinpad is een springplank hoe zij naar binnen buitelt zo schots en scheef en uit model de deur, de jas, het haar ik neem de natte laarzen en voel een appelwang ik zie haar ogenlichtjes dansen en hoor de klaterlach dit is zo’n beeltenis waarvan ik er een aantal heb verzameld op afroep zeg maar en deze is mij het allerliefst…

In en uit gaan ze een constante bijenkorf al die gedachten…

papa en mama ‘t is echt waar ze houden niet meer van elkaar zijn wij het de kinderen die hun daarbij hinderen? papa en mama geven elkaar de bons en hoe moet dat straks wie houdt er nou nog van ons? * *een kind weet soms z’n gedachten en de problemen in een paar simpele woorden weer te geven.…

We slenteren over het zandpad langs de opgedroogde bedding van het riviertje richting zandheuvels waar een enkele boom de kunst van eenzaamheid verstaat als je mij toelaat, in droomwereld of niet geveinsde werkelijkheid reizen we samen naar de stilte onder de bloesem van de vlierstruik we ruiken de adem van zomerse wind zuurstof…

er komt een vogel en nog een en nog een tezamen op een draadje: ‘wie doet me wat’ rust maar zing maar geen idee van tijd noch van spijt - er komen mensen nog een en nog een dun kan het draadje in mijn wereld soms zijn maar het knapt niet o nee, zeker nog niet… stille tranen drogen ik schik de kiezels vaststaand…

in jouw ogen zie ik de zon de sterren en de maan alle seizoenen van het jaar ik zie jouw mededogen jouw lach verdriet berusting en hoop ik zie een heel genoten leven in die ogen voorbijgaan weerspiegelend dat wat je als je intenser kijkt pas ziet ik hoop dat het mij is gegeven het ontwarren van die gordiaanse knoop zie ik een einde daarin…

ik zie ze lopen over je wangen wat heb ik je aangedaan laat mij wat ik fout deed toch vervangen laat mij niet in het ongewisse staan ben ik het echt die zich schuldig voelen mag ik zag ze stromen branden van verlangen tot ik beter keek en zag dat het een voorbode bleek van een onderdrukte nu voluit losbarstende gulle schaterlach…

Het zijn angstige tranen, die emmers doen overlopen. Het zijn tranen die weten, wat pijn is, wat verdriet. Het is een moedig mens, die het aandurft, om in een stille vijver van verdriet, een wonderlijke steen te gooien. Zie! De steen heeft onze angst verdreven. Onze ogen worden vanzelf weer droog. Onze vijver is opnieuw gaan leven!…

Het leven was soms niet fijn dan voelde ik mij verdrietig en klein bang voor woorden die mij raakten gekwetst worden deed heel veel pijn toch heeft het ook inzicht gebracht waardoor ik weer mezelf kon zijn.…

al het kruid dat verschoten de ruimte beheerst die we eens hadden gevlochten tot een samenzwering in liefde en cadans nu grijpen we naar de eens gezochte paden en trachten de balans te ervaren waarin we liefde delen, samen maar ook in paren lief, jouw pad is mijn struikeldraad, want hoe kan ik houden van wanneer er wolken zijn die lager…

Idealen verdwenen je kunt er om wenen maar is het niet fijner te zoeken naar nieuwe om weer iets te wensen Ach geef ons toch onze dagelijkse idealen zodat wij niet verzuren in hopeloze nostalgie of valse bitterheid…

steeds leg ik kleine woordjes neer die als kiezels en brood mij het pad doen terugzien vanwaar ik kwam, er waren geen woorden, mijn God hoe leefde ik in mijn huid zonder kleur en betekenis namen zijn niet om te noemen, maar ' k draag ze in de vlamboog van mijn ogen, het verblindt het heilig bestaan om de heuse waarheid te ontkrachten en…

ik luister je schreden nabij de hartstocht die ik voel, het is woordeloos die brij aan letters die ik wil kneden om een liefdesuiting aan jou te forceren ze rijmen niet maar haken als gespleten ganzenveren in een zweem van reeds in oudheid gestelde snedes ik noem je nimmer liefste, maar roem je wereld waarin jij als mijn muze jouw wonderen…

Jagers schieten in hun verrekijker een bedampt konijn…

Als je mij weer ziet, is het voor jou weer zo lang geleden, die verrassing en die blijheid in jouw ogen treffen mij het meest. In jouw kleine geheugen past nog alleen maar het heden, ik weet als ik straks weer weg ben, dat ik niet ben geweest. En als je dan op een dag heel jouw verleden bent vergeten, jouw familie en jouw vrienden…

ik neem je mee al denkend vanaf nu sta je in mijn landschap achterlatend, waardoor dit pad, deze bomen hun vallend blad alle ogen en vingers niet langer onwetend zijn maar wijzen naar jou zonder weefsel in uitgestrekte afwezigheid…

schrijven voor de dag van morgen schrijven om gehoord te worden schrijven ter verlichting van je zorgen schrijven zodat men je ziet staan schrijven op zo’n eenzame zondagmorgen om de mistroostigheid te verslaan schrijven omdat ideeën zich alsmaar opdringen en ze jou als een deur zien om zich naar buiten te wringen in de hoop dat iedereen ze…

'Dag licht' 'n kortaf gedicht voor dit jaargetij waarin de zon schuw wind verre van luw Elk woord teveel sluit lippen.…

Jouw vraag maakte mij sprakeloos, een geworpen steen, beroering als een windvlaag verzuchting in de struiken ritselden traag door de nerven van de bladeren tintelingen onhoorbaar slechts rillingen in kloppende aderen streek door merg en been bracht reuring in het water, stilte was ons allereerste woord antwoorden komen later…

hij is vaak als eerste wakker te druk om in de rij te staan de angst geen tijd om te wachten laf sta ik in de rij voor de decimage de angst hij telt voor tien…