Netgedichten

netgedicht (nr. 72.490):

Vannacht.

Toen ik vannacht gedronken had,
mateloos en verwaten als vanouds,
en woorden stamelde die overdag
op mijn lippen zouden sterven
als jonge merels in april…

liet ik de kalveren uit je weilanden,
kuste ik de angsten uit je ogen.
Je ogen die pijnlijk groen zijn en zeldzaam droef kijken
nu bij het ontbijt en later op je fiets
sprekend van een leven, zo nukkig
en onveranderd rins als de oude bieten van de boer.